Fred van der Wal

In Friesland ben ik niet beroemd, maar berucht!

Fred is in Friesland niet alleen een roemruchte kunstenaar, maar ook een nachtmerrie voor veel brave tekenleraren met een hobby in schilderen op zolder van de nieuwbouwrijtjeswoning, mis schien is hij wel een cultfenomeen, alhoewel drs. Huub Mous van de Friesche Kultuurkamer hem de Pietje Bell van het stel noemt en de jongen met de grootste bek. Zeker is dat Fred van der Wal geen kut fenomeen is want daar waakt hij voor alsof een hellehond de geheime opening der vrouwen beschermt.

Lees meer >> | 1872 keer bekeken

Een rode draad

Helaas krijgen weinigen in de vroege jeugd een teken van omhoog welke kant het met hem of haar op moet later. Later? En als er nou eens geen later komt, vroeg ik mij al vroeg in mijn leven af. Als kind van acht,negen jaar joeg de dood mij grote angst aan,vooral na het lezen van enkele spiritis tische verhandelingen, die geen kind gerust stelden. Wenken van de allerhoogste of geheimzinnige boodschappers vanuit het ongeziene hebben mij nooit bereikt en ik twijfel ten sterkste aan de mogelijkheid dat het ge beurt,in tegenstelling tot goedgelovige aanhangers van de evangelische omroep,die de kijker poogt wijs te maken via wijsneuzen als Henk Binnendijk, Feike ter Velde of Otto de Bruyne,dat zij de blauwdrukken voor een ieders bestaan en de oplossing voor elk probleem in de binnen zak van hun kekke konfektiepakken met zich mee dragen. Randdebiele zeverende vrouw tjes die onbegrijpelijke profetieën uiten tijdens ere diensten van sommige halleluja kerken ergeren mij niet weinig! Pas veel later is er in sommige levens een rode draad te vinden, maar het gros van de medemensen wordt gestuurd door al of niet gelukkig toeval,invallen, onnaspeur bare raadselachtige stuur processen, dwang gedachten, terloopse obsessies of voorbij gaande, vluchtige passies. De door psycho analisten hoog geachte inlegkunde van verklaringen achteraf is het omstreden domein van de psychia ters en totaal niet voor mij wegggelegd. Bovendien geloof ik er helemaal niets van. Nonsens predikers als Jung die over de synchroniciteit van non-causale verbanden schreef zijn terecht door moderne mensweten schappers naar de geduldige, eeuwig durende prulle mand-lullemand van het uitgestrekte rijk der fabelen verwezen. Een bodemloos vat van Sysifus waar heel veel in past voor de druppel de emmer doet overlopen.

Lees meer >> | 1830 keer bekeken

Otobiografies 20 nov. 1985

Woensdag 20 nov. 1985.

Bij de Atheneum boekhandel koop ik de pocket “One writers beginnings”van Eudora Welty.Verkoopster Petra pakt het boekje voor me in.Ik loop langs de grachten naar de Runstraat en koop een paar Punkkaarten voor Misja.De Munttoren was tot in de wijde omtrek afgezet door de politie en brandweer in verband met een brand on der de Munttoren waar een groot aantal gasflessen lag opgeslagen.Om 12.45 belt Ina uitgebreid naar de galerie.

.

X. belt op dat ze even langs komt,want ze heeft gehoord dat ik een tentoonstelling heb.Als ze Arti binnen komt herken ik haar niet meteen,want ze is erg veranderd.Zij herkent mij wel.Het is meer dan achttien jaar geleden dat ik haar voor het laatst zag.Ik bestel pils voor haar en ze praat,net als vroeger,honderd uit.Vooral over haar enige en grootste hobby:sex,sex en nog eens sex.Ik vraag me even af of ze wel helemaal normaal is,maar wat is normaal?Ze vertelt met kleur over de mannen die ze gehad heeft en over haar lesbiese ervaringen.De SM spelletjes met haar echtgenoot en zijn habit van onverbeterlijk hoerenlopen.Haar veertig jaar zijn haar aan te zien.Ze ziet er wat afgeleefd uit.Haar eens zo volle,ronde,soepele borsten zijn nu lege zakjes,volgens haar eigen zeggen.”Valt toch wel mee?”zeg ik om haar zelfspot te relativeren.Ik zal ze,als het zo uitkomt in een later stadium alsnog kunnen afkraken,schiet mij te binnen.Ze woont een paar huizen van haar ex-echtgenoot af.Sinds kort blijken ze apart te wonen aan de Lijn baansgracht.We lopen eerst even bij hem binnen en een voor mij onbegrijpelijke,geërgerde diskussie over een al of niet verdwenen sleutel ontspint zich.Op het eerste gezicht mag ik haar ex-echtgenoot,die een verslagen indruk maakt, wel en ik vraag me af hoe hij het al die jaren met haar heeft uitgehouden.We gaan naar een avondwinkel en nemen zes flessen Grolsch mee.Nauwelijks in haar armoedig gemeubileerde etagewoning binnen gekomen steekt ze een stick op.Ik bedank voor de eer als ze mij er een aanbiedt.Ze rookt vijf of zes sticks en wordt wat rustiger.Ze laat een grote doos met fotos zien,waarbij een paar mooie naaktfotos van haar,genomen in het Caraïbiese gebied.Hoeveel keren ben ik in Heemstede niet langs haar huis gelopen als ik met Els van de villa aan de van Oostzanenlaan naar Haarlem liep.”Daar gaat Fred weer met zijn vaste vriendin,”merkte X. dan altijd jaloers tegen haar moeder op,want ze had mij altijd al willen verschalken.Ze kon Els niet uitstaan. X. zit op de bank tegenover mij.Ik ga opzettelijk niet naast haar zitten om geen verwachtingen op het erotiese vlak te scheppen en verdere intieme komplikaties te voorkomen.Ik kijk naar de vele kleurenfotos in haar fotoboeken van jaren her.Een tijd die nooit meer zal terugkeren.Haar vergane gloriejaren,toen ze nog iedere man kon krijgen die ze wilde.Ze was een van de mooiste vrouwen die ik ooit gezien heb.Alles was bij haar van de juiste,ideale propor ties. Prachtige,schitterende,donkere ogen,gaaf gebit, lang, donkerbruin,golvend haar,volle lippen.Nu zijn haar tanden door het dwangmatig konstant met haar tanden knarsen kleiner geworden,haar lippen dunner.Enkele malen bekruipt een gevoel van medelijden mij.Wat is er nog over van deze,in fysiek opzicht, eens zo veel belovende, bloei ende,sprankelende jonge vrouw?Ze vertelt voor de zoveelste keer dat haar grootste talent is om mannen uit te zoeken die goed kunnen neuken. Ergernis en een toenemend gevoel van gêne bekrui pen me.”Hoeveel zijn het er de afgelopen vijf entwintig jaar geweest?”vraag ik met gemengde gevoelens,omdat ik die excessieve lust naar ongebreidelde sexualiteit niet al te aantrekkelijk en opwekkend vind.Ze haalt onverschillig haar schouders op.”Vijf en twintig jaar geleden was ik al lang de tel kwijt,”zegt ze.Ik sla er een slag naar en zeg:”Honderd vijf enzestig?”Ze weet het niet.”Misschien wel veel meer” geeft ze toe.Waarom weet ik niet maar ik heb tot twee keer toe de neiging om haar over haar sterk vermagerde schouders van haar gebogen rug en armen te aaien.Niet uit onbedwingbare wellust, maar als schamele troost,alsof dat haar weggeg ooide,willens en wetens door haar zelf verwoeste leven zal kunnen goed maken.Ik zeg haar dat,zonder ergens op uit te zijn.”Als je dat wilt,moet je dat doen,”moedigt ze me op onverschillige toon aan,maar de vanzelfsprekende aanmoediging doet mijn opwelling direkt verdwijnen en ik ben weer even gereserveerd en op kritiese afstand als tevoren.Meer dan achttien jaar geleden heeft ze me op een uiterst onprettige manier aan de kant gezet toen ik in financieel zeer penibele omstandigheden verkeerde.Ze haalt herinneringen aan die tijd met mij op.”Je kon toen nog geen zakje patates of een kop koffie kopen,zo arm was je en je was zo ondervoed en wanhopig dat je dank zij je te lage bloeddruk nauwelijks een stijve lul kon fokken.Nou,daar zat ik in die tijd op te wachten!Ik kon alle stijve lullen van heel Amsterdam op een presenteerblaadje krijgen in die tijd.Mijn moeder vond het trouwens geen stijl dat ik met je kapte.Ze had liever gezien dat ik met je verder was gegaan.Ze zag wel iets in je.Van je laatste gulden kocht je nog een kopje koffie voor me.Zo was je vroeger.”Het was allemaal waar,maar wat wil ze daar nu mee zeggen?Ik was zwaar ondervoed,kreeg twee boterhammen per dag van haar,waarvoor ik kilometers moest lopen naar het Scheepvaarthuis bij het Centraal Station en als ik terug was gelopen had ik weer honger.Ik vroeg haar wanhopig door de honger of ze niet nog een paar boterhammen extra voor ‘s avonds uit de bedrijfskantine kon meenemen,maar ze verdomde het.(Had je soms verwacht dat ik je die boterhammen nog achterna was komen brengen?).”Je moeder vond me toch een mietje?”zeg ik licht spottend.”Mijn moeder vond je helemaal geen mietje!Ze had graag gezien dt we ik met jou babies gemaakt had!”Ik zeg haar dat ze dat zelf een keer aan Y. heeft gezegd.”Ik heb helemaal nooit iets over jou aan Y. gezegd.Ik denk dat Y. niet kon hebben dat je met mij ging!”,zegt ze.Ik had in de tijd dat ik met haar ging niet eens genoeg geld om petroleum te kopen voor de kachel,zodat ik in februari zonder verwarming zat.Ondanks mijn zeer vermogende familie leed ik gebrek.X. is ,zelfs nu,na zoveel jaren,voornamelijk,zoals de meeste vrouwen,zelf voortdurend aan het woord,volkomen van zichzelf vervuld om de talloze tegenstrijdige gevoelens in haar zo breedvoerig en rijk geschakeerd mogelijk te verwoorden.Ze lijkt er een kunst van te maken haar gevoelens oneindig te definiëren en te schakeren.Elke keer heb ik daarvoor weer heel even bewondering,maar niet voor lang,omdat het me snel gaat vervelen die introspectie.Ik vraag me vaak af of de menselijke psyche niet meer op een moeras lijkt dan op een transparante zee vol parelduikers en verloren schatten.Er is nog steeds,net als vroeger,geen enkele ruimte voor mijn mededelingen van welke aard dan ook,dat is me wel gauw duidelijk.Ik houd er niet van terrein op wie dan ook te moeten bevechten.Ik dien hier alleen als een klankbord.Het kost me moeite om het langer dan een uur aan te horen en een zinnig weerwoord te blijven geven.Een zekere vermoeidheid en onver schilligheid van mijn kant overvalt me dan al gauw.Waarschijnlijk heb ik wat minder uithou dingsvermogen en interesse in haar om het verslag van het sexuele leven van een los geslagen dame aan te horen dan de gemiddelde man waar zij mee in aanraking komt.Schriftsteller Paulus is een verstandig man geweest dat hij vrouwen definitief het zwijgen heeft opgelegd per dekreet in de gemeente.Ik ben geen therapeut of zielzorger.Ze wijst naar een traditioneel,somber,impressionisties,lusteloos ge schilderd portret aan de muur boven de tafel,waarop zij zelf staat afgebeeld.”Jörg heeft het indertijd geschilderd toen ik nog bij hem woonde.Jörg had een korte maar dikke lul,heel anders dan jouw lul.En met die korte lul kon hij me helemaal gek maken.Hier kent niemand hem met zijn korte lul,maar in Denemarken is hij een heel bekende schilder.Ongeveer net zo bekend als jij hier,”zegt ze nogal komplimenteus.”Die bekendheid van mij valt misschien wel heel erg tegen,”zeg ik  bescheiden.”Wat zeg je nou?”vraagt ze verontwaardigd en verbaasd.”Dat die bekendheid zonder korte lul misschien erg tegen valt,”herhaal ik.”Nou moet je niet zo raar zitten lullen,want iedereen die ik tegenkom kent je.Ze praten allemaal over je en niet altijd even gunstig,maar wel met respekt,” zegt ze licht verontwaardigd.Ze neemt nog een trek van haar King Size stick en blaast een grote naar verbrande kerstbomen ruikende rookwolk uit.Dit is niet al te goed voor mijn  bronchitis.Ik bezwijk bijkans van de hasjdampen.Het ruikt niet onprettig,die vettige,exotiese,verdovende hasj geur.Het lijkt een Oosterse kashba wel!Als ze zo meteen maar niet net als E. begint te buikdansen van de weeromstuit,want dan zal ik toch echt in de lach schieten.Misschien ligt het er allemaal aan dat ik geen korte,dikke lul heb,zoals haar Deense ex-minnaar,wie zal het zeggen!

Lees meer >> | 1833 keer bekeken

Ik ben vervolgd, ik word vervolgd...

KUNSTENAAR ZIJN IN AMSTERDAM IS EEN KLEIN ONGELUK. IN FRIESLAND DAARENTEGEN EEN GROOT ONGELUK. IN FRANKRIJK EEN KLEIN GELUK’.

Het was in het begin pionieren in Frankrijk. In Nederland bemoeit iedereen zich met de ander; hier bemoeit men zich hoofdzakelijk en bij voorkeur alleen met zichzelf. Een verademing. In Nederland luistert de ene helft van de bevol king de andere af. Dat hebben wij in ons laatste huis in Friesland zelf ervaren. Daar waren we via via heel snel ach ter, dus hielden we rekening  met het feit dat we niet vrijuit konden spreken in huis.

Lees meer >> | 1642 keer bekeken

Voorwoord Isis Nedloni 2006 bij bundel verhalen Fred van der Wal

VOORWOORD ISIS NEDLONI 2006  VOOR NOOIT VERSCHENEN BUNDEL FRED VAN DER WAL

Niet voor niets wordt charmante en goedgebekte l’enfant terrible beeldend kunstenaar Fred van der Wal geassocieerd met het bruisende, het rauwe sensuele in zijn zeer lustige en poëtische taal werk.

Lees meer >> | 1635 keer bekeken

Hij wilde in 1978 een boek over mij schrijven

FRED VAN DER WAL : KUNSTHISTORICI  SCHRIJVEN HET LIEFST OVER DODE KUNSTENAARS, DIE KUNNEN TENMINSTE NIET TEGEN SPREKEN

Jammer genoeg voor de kunstkrietiesie, de fijngriffermeerde collegaatjes en de kunsthistorici ben ik nog steeds niet dood, want dooie kunstenaars zijn de populairste kunstenaars. Ik ben ook niet van plan dood te gaan binnen afzien bare tijd, dat heb ik onlangs nog de Grote Muze beloofd aan de voet van een beeld van Rodin te Z. onlangs nog en wel van aan gezicht tot aangezicht. Beste lezer, misschien kunt U nog even wachten met het zwaaien van de graf takken…

Lees meer >> | 1619 keer bekeken

Recensies werk Fred van der wal

Recensies 1966 – 2002.

1966. ”Maar er was één fatale fout bij, die niet zon der protest mag passeren. De “schilder” F. v.d. Wal had het gewaagd een satire uit te beelden van de veel verbreide mening over de onbehoorlijke ver houding van een Directeur met zijn secretaresse, al leen al, dat hij een gehele maatschappelijke stand veralgemeent en daardoor een smet werpt op volko men eerbare mensen ,maar erger nog, van der Wal’s situaties zijn zo onbeschaamd, zo banaal, zo schofte rig in de geest, zo onfatsoenlijk, zo in-en ingrievend en antichristelijk dat ik mij als rasechte Udenaar en devote roomskatholiek diep, diep, zeer diep  ge schaamd heb, dat dit voor jong en oud tentoonge steld werd… geen spoor van onze overkoepelende rooms katholieke christelijke cultuur, ook niet met een vergrootglas te zien. Hoe de jury dit heeft kun nen laten passeren is voor mij een raadsel. (Udens Maandblad Voor Kultuur)

1966. ”Het werk van Fred van der Wal, 23 jaar, bevat tekeningen,gouaches en collages. De tekening en ge tuigen van een zichzelf nog zoekende mens, de schreeuw, die in vrijwel alle tekeningen voor komt, getuigt hiervan, terwijl de erotiek en de dood, alsme de zijn sinistere kleur in de gouaches ge tuigen van een zichzelve zoekende in onvrede met zijn omgeving.(Lisser Courant)

Lees meer >> | 2549 keer bekeken

Mijn eenmanstentoonstelling Pulchri van SM tekeningen

MIJN EENMANSTENTOONSTELLING VAN SM TEKENINGEN EN SCHILDERIJEN RIEP HEEL WAT VRAGEN OP OVER MIJN SEKSJUWELEN HABITUS…

…vervolgens vertrok hij na de hectische Amsterdamse jaren met zijn gezin eind jaren ‘70 naar het boerse, be krompen, benauwende achterlijke forensendorp het Friese Veenwouden. Een grotere overgang kon bijna niet! Daar zou ’t echter niet bij blijven. Er volgden nog vele verhuizingen en evenveel verhoudingen voor de rusteloze, roman tiese artiest met als voorlopig eindstation in 1994 het idylliese “Huize Lekkerterp” in Oldeboorn, waar de levens kunstenaar voor de buitenwereld het leven van een ware heremiet ( red.: kluizenaar, geen homoseksjuweel) leidde. Hij werkte, werkte en werkte dat het een lieve lust had. Voor de klas stond hij nooit. Drie maanden voor het hoofdakte-examen zei hij de school voor goed vaarwel. Een surrealistiese heldendaad, die hem door zijn toe komstige verloofde Els D. van dat ogenblik niet in dank werd afgenomen! Zij zag haar snode plannen door kruist. “Ik wilde geen diep ongelukkige, gefrustreerde, lullige, dorre dorpsonderwijzer op een lagere school in Drenthe kut-met- krenten of de zoveelste gemankeerde tekenleraar in Friesland, de achterlijkste, meest akul turele provincie met de laagst opgeleide werknemers en het hoogste werkeloosheidscijfer van het hele land, worden. Bejjebesodemieterd! Ik vond mijn klasgenoten van de Da Costakweekschool fantasieloze sufferds, sukkels en de bekrompen kristullukke leraren klootzakken, hufters en geboren, gefrustreerde minimumlij dende losers. Ik zit niet op school; ik máák school. Er zijn heel wat kunstartiesten, meestal ex- handenarbeid of tekenleraren die schatplichtig aan mij zijn, o.a. een geboren schoolmeester in het zuiden van Frankrijk die vakantiecursussen kleien geeft en ieder jaar een ander wijf heeft omdat niemand het met ‘m uit houdt. Mijn schoonfamilie bestaat uit geborneerde, suffe ambtenaren op ulo nivo en vertegenwoordigers in kauwgummi en dennekoeken, daar kan ik dus niet mee omgaan”. Cosmopoliet Van der Wal exposeerde dan ook als ruw gebolsterde hardboiled succesvol kunstenaar in tien tallen plaatsen niet alleen in het hele land, daarnaast was zijn werk te zien in Genève, Londen, Parijs, Stock holm en New York. En er kwamen uitnodigingen sinds 1969 uit Engeland, België, Duitsland en Amerika, waar hij geen gehoor aan gaf o.a. een beroemde Gallery op Madison Avenue. In de jaren ‘70 genoot hij grote bekendheid als een van de meest vooraanstaande vertegenwoordigers die een nieuwe wending gaf aan de Nederlandse beeldende kunst zoals de NRC uitvoerig vermeldde in 1976 en dat kunnen de leden van Christian Artists en Art Revisited, noch de provinciale Haarlemse kunstenaars uit de sixties- sukkels volgens hem- niet bepaald ‘m na kunnen zeggen, dat hun werk vertegenwoordigd is in het Stedelijk Museum te Am sterdam noch dat ingedutte lerarencorps van de christelijke akademie te Kampen- of all places! Zo was Fred van der Wal in 1974 present op de tentoonstelling van 'Nederlandse superrealisten' van de Neder landse Kunststichting en maak te hij in 1975 deel uit van de rond reizende rijkstentoonstelling van ma gisch realistische grafiek “Fantastisch beeld”. Hij houdt zich bezig met tekeningen, grafiek, aquarel, colla ges, schilderijen, tekst schrijven en fotografie. Hij noemt zich een overtuigd realist die niets moet hebben van de abstracte kunst.“ Als kunstschilder schilder je voor de eeuwigheid en niet voor de voor bij gaande mo de”, is een van zijn overtuigende stelling en.“Ik schilder realistisch, zonder terug te vallen op het verleden, de oude Meesters of het academisme. Als de fotografie niet bestond zou ik niet schilderen. Zie ik een foto dan denk ik aan een schilderij. Kijk ik naar een schilderij, dan denk ik aan een foto. Ik heb groter respect voor een goede fotograaf dan voor een kunstschilder. Ik schilder dan ook voor de eeuw igheid en niet voor de poen, zoals Henk Helmantel en die andere gereformeerde glimpiepers die rond die vrijgemaakt gereformeerde aanzichtkaarten uitgeverij Art Revisited hangen, want dat is pas goed kut met peren. Die reproduktie jongens zitten allemaal in een goed betaalde baan in het tekenonderwijs en wonen in een nieuwbouwrijtjeswoning in Lutjebroek Kutjebroek. Lulliger en kuttiger kan niet!”. Het beeldend werk van Fred van der Wal werd 23 jaar lang geboycot in Friesland, dat hij per 7 sept. 2002 verlaat om zich in Frankrijk te gaan vestigen. Tot op de dag van vandaag is hij het realisme trouw gebleven. “Toen ik een jaar of 24 was, heb ik me voor gehouden één constante lijn te blijven volgen en me van de geldende modes niets aan te trekken. Een keiharde standpuntbepaling. Daar ben ik nooit van af geweken. Ik ben spijkerhard voor mijzelf en even hard voor anderen! Loyaliteit ken ik niet! Konsekwentie is mijn middlename. Kom er maar eens om bij die labiele, provinciale kunst artiestjes, die bijgoochems, waar het talent in de lengte van de kunstbaard, de lul of de cupmaat van de beha lijkt te schuilen! Ik kende in Oldeboorn één zo’n provinciale namaakkut kunstkabouter, die lijkt gotbetert net op de zak van Sinterklaas met z’n witte befbaard! Die goeie ouwe Sint heb toch ook een schimmel tussen z’n benen? Nou dan! Dat zal de oorzaak wezen van al dat kulturele leed dat Friesland heet! ” Martelen moet Naast stillevens en landschappen heeft de zeer getalenteerde artist een grote voorliefde voor portretten van vast gebonden of in leer geklede, gemartelde sexy mannen en vrouwen, ook wel naakte of in lingerie, rubber of leer geklede mannen in staat van duidelijk zichtbare opwinding, die zich in angstaanjagende S.M. situaties bevinden, minutieus getekend met potlood. Het zijn echter niet alleen andere vrouwen en mannen of aan X-vormige kruisen met kettingen geboeid, de geslachtsdelen afgebonden met leren riemen of strakke koorden, die geslachtofferd worden door wrede, dominante heersers/

Lees meer >> | 3261 keer bekeken

Ik schilder wie en wat ik lekker vind

U schilderde en tekende vanaf 1968 niet alleen veel zelf portretten in dameslingerie,maar maak te ook enkele schilderijen van een rode buste houder van Uw echtgenote.Waarom?

Omdat ik van lingerie houd.Ik schilder wat ik lekker vind. Het schilderij “Rode bustehouder” is in enkele versies geschilderd.De eerste verkocht ik lang geleden.Ik heb een aantal foto’s uit de jaren tachtig ter inzage waar op ik gekleed ben in o.a. die bewuste rode bustehouder.En een rode tanga slip. Mocht U interesse hebben;laat het me dan even schriftelijk weten!Een kopie is zo opgestuurd per post,weet U!

Lees meer >> | 1556 keer bekeken

Ik ben een luie kunstenaar, zeggen ze!

KUNST IS ALTIJD ELITAIR EN ZAL ALTIJD ELITAIR BLIJVEN! GELUKKIG MAAR! KWALITEIT IS NIET TE DEMOCRATISEREN!

In de Volkskrant, een artikel van Rutger Pontzen:

"Amsterdam - Een groep van 373 kunstenaars, onder wie bekende namen als Rineke Dijkstra, Joep van Lieshout en Peter Struycken, keert zich tegen het beleid van de twee grootste publieke kunst fondsen, het Fonds voor Beeldende Kunst, Vormgeving en Bouwkunst (Fonds BKVB), en de Mon driaan Stichting. Tezamen verdelen deze fondsen jaarlijks zo’n 35 miljoen euro aan rijkskunst sub sidies.

Lees meer >> | 1488 keer bekeken