Fred van der Wal

Zomer 1965. Ik ben 22 jaar oud

Het is zomer 1965. Ik ben 22 jaar oud en het is gotzijdank net uit met de stijl gereformeerde Els. Blij dat ik van haar verlost ben. Een nieuwe lente, een nieuw leven. Een trauma zal ik er niet van over houden, daar was ze te bekrompen voor. Vrijheid blijheid! Ik ben geen tiepe om in wrok en bitterheid om te zien, dan kun je wel aan de gang blijven. Lang leve de lol schenk nog een keer in is altijd mijn levensmotto geweest en met een glas Sancerre in de hand kom je door het hele land. Niet van dat benauwde.

Lees meer >> | 2357 keer bekeken

Ik ben een getourmenteerde kunstartiest!

“IK BEN GELUKKIG EEN SOMBER OGENDE GETOURMENTEERDE KUNSTENAAR!”

Het aanvankelijk moeizame gesprek met de getourmenteerde kunstenaar is zeer fragmentaries. Moei lijk komt hij als misantroop uit zijn woorden, die hij als het ware zijn strot uit moet wringen. Alleen in zijn werk kan hij leven, beweert hij. Waar hebben wij d at meer gehoord? Hij munt voor namelijk uit in stilzwijgen, hetgeen een geheel nieuwe dimensie aan het genre vraaggesprek geeft, dat om deze reden nogal eenzijdig verloopt. Wel wil hij kwijt dat hij de vorige avond in Les Maquis bij de Haarlemmers Wim en Anneke van G. toch net wat te veel heeft gedronken, maar de saté, de kip en de verdere vlees waren op de barbecue er niet om logen, als wij het uitzicht over de goud kleurige velden van uit de ach tertuin niet vergeten hetgeen ronduit aangenaam was en dat hij als artiest–last but not least- al te on smakelijke confidenties op seksjuweel gebied al weer heeft kun nen onderdrukken, want hij is bepaaldelijk geen sexuel obsedé zoals de bejaarde New Yorkse kunstschilder Sidney Klein, die hem vast en zeker al lang niet meer omhoog kan krijgen en ondanks al zijn fysieke makkes toch uit munt in buiten gewoon vieze praatjes. Neen, aan bekentenisproza van deze aard heeft de befaamde kunstenaar sinds kort geen enkele behoefte meer. Niet dat hij zich schaamt voor zijn jaren aan de kweekschool voor onderwijzers te Bloemendaal, maar veel op geleverd heeft het allemaal niet, behalve een diploma waar hij nooit gebruik van zou maken en drie jaar lang een buitengewoon gepassioneerde, veel eisende, dominante, al te vrijgrage, goed gebek te, gehaaide vriendin, die er geen genoeg van kon krijgen in een duinpannetje naast de uitkijktoren op het Kopje. Alhoewel…toen die augustus avond onder de stralende sterrenhemel van Frankrijk de geheime bezoekjes van een gehuwde collega van de gastheer aan de nachtelijke homoseksjuwe len populatie rond het standbeeld van de grote Hildebrand in de Haarlemmerhout in het gezelschap uitgebreid ter sprake kwamen werd hij in gedachten toch heel even terug gevoerd naar de vroege sixties van het Haarlemse Sodom en Gonorrhoe toen hij nog jong, slank, lenig, bruinverbrand met lang goudblond haar, achterna werd gelopen door onafzienbare colonnes vrijgevochten, uiterst on tuchtige mannen en vrouwen, overborrelend van neuk drang in hunne tegennatuurlijke bronst, die bij het passeren snuivend en gnuivend verhit zijn geur op sno ven. Al hinnekend. Het leek de Alles Kits O.K Corral uit Black Beauty wel. Als paarden de stal ruik en…dan klepperen ze voort met de oogkleppen op tot aan den einder. Het witte flesje Old Spice met rode opdruk deed sowieso wonde ren van boven en van onderen. Body language deed de rest. Fred van der wal was niet sterk, hij rook sterk. Soms wel eens naar Boldoot. En toch liep hij overdag in het volle, ontmaskerende zon licht in het Bloemendaalse bos niet loeiend van geilheid rond in zijn strakke, roze broek hetzij heup wiegend en schuddend met de billen rond in het Kennemer struweel om met klokkende geluiden de overbekende homo roep te kwinkeleren. Waarom niet? Omdat hij dat niet nodig had. Doch Gij ge heel anders, als de duisternis was ingevallen. Hoe hij daar in het half duister na tienen als hij de niets vermoe dende Els had weg gebracht achter op de fiets, toch nog vijfenzeventig kilo schoon aan de haak als ik haar pumps, gelijk een paar wedstrijdkanos aan heur voeten en de loodzware varkenslederen schoudertas plus haar hoornen bril er niet bij op tel, want dat overtreft de honderd kilo met gemak, zwoegend tegen de wind in op het zwart gelakte Fongers rijwiel, met pijn in de ballen, op weg naar het station in Haarlem na een urenlange, uitputtende vrijpartij waar het meisje zo’n behoefte aan had, die middag in een duinpan bij het Kopje of aan de voet van de vuurtoren te Vlieland, eenzaam, maar niet alleen, een uur later, zo tegen elf uur des avonds, ondanks het hetero seksjuwelen treffen van die dag, gelardeerd met een half dozijn orgasmes, ontspannen heupwieg end flanerend op gouden muilen en het hippe overhemd met de kleurige Paisley motieven voor het gemak uitnodigend open tot op de navel. Tast toe. Het snoepje van de week is d’r weer, gonsde het door het bos. Altijd weer even handig zo’n open hemd voor een manlijk ingestelde gespreks partner in het duis ter mits men er geen doekjes om wond, want in oeverloos geluld als intro op wat onver mijdelijk zou volgen had hij zelden zin. En laat hij zich nou als zestiger sinds enkele jaren in deze nieuwe eeuw parfumeren met het dure merk Opium. ‘Een zwaar parfum voor mannen zoals U en ik”, meende de verkoper in Leeuwarden hij en gaf een veel zeggende knipoog. En hem aan raadde een volgende keer een flacon Grey Flannel aan te schaffen bij een bezoek aan Amsterdam, het Sodom en Gonorrhoe van het Noorden. De hem door de Groningse fotograaf R. toegedichte arro gantie en agressiviteit, zo blijkt al na een klein half uurtje, bestaat in het geheel niet. Dat moet een enorme vergissing zijn van deze provinciale zegsman. Kwaadsprekerij van een stel Groningse cultu rele ontbijtkoeken. Hij zegt zelfs een buitengewoon bedeesd man te zijn en dat de vrouw in al heur gestrengheid overheersend de baas in huis is waar hij zich overigens met liefde bij neer legt. Niet dat hij ook maar iets met deze me dedeling bedoelt, maar voor de zekerheid en om duidelijkheid te scheppen. De verhoudingen moeten nu maar eens in alle openheid worden vast ge legd. Slechts een nadrukkelijke vorm van zijn zelfbe wustzijn wil nogal eens een niet al te ruim bemeten Hollands e huiskamer vullen als de fles niet meer gevuld is, ja, dan wil hij nog wel eens lastig en rumoerig worden, veeleisend ook en verandert zijn zoetgevooisd stemgeluid in bars gebas en stamp voeten, maar is dat zijn schuld als hij met zijn kalvinistiese klauwen wild in het rond gaat molen wieken? Welnee! Dat ligt allemaal aan de slijter en aan zijn eigen habit. Over de grote dorst en de bodem loze put. De tandeloze tijd van Sisyfus met het emmertje de berg op en neer. Als dat geen metafoor is voor het kunstenaarschap weet hij het ook niet meer. Dat schiet niet op. There’s a hole in my bucket. Beter dan omgekeerd. En hoe het tij tegen had toen het plestik boterhammenzakje nog niet was uitgevonden, zodat hij die niet om zijn schoen en kon binden als waterkering wanneer er weer eens vuist grote gaten in de zolen zaten, want wie geen cent te makken heeft in het begin van zijn kunstenaarsloopbaan zal zich geen nieuwe zolen onder zijn hoeven aan laten gieten. Wij tasten elkaar in figuurlijk opzicht en heel formeel voorzichtig af en vinden elkaar in onze waardering voor de boekenrubriek van Martin Ros. Mogen wij ook even? En heeft de beminnelijke Marlou Witzel te Haarlem hem niet het web adres van deze boekbespreker attent door gemaild? De kunstschilder blijkt ver der merkwaardig genoeg zeer op vormen gesteld blijkt al spoedig en res pecteert ieders privacy. Tenminste voor drie minuten, langer niet, want alles heeft zijn grenzen. Hetgeen wij al eerder vernamen van de Rotterdamse R. met wie de artiest sinds maanden gebrouilleerd is en waar mee het nooit meer goed zal komen. Zeker weten, want vetes zijn er toevallig niet voor om bij te leggen en meningsverschillen dienen gekoesterd te worden tot de dood er op volgt. Nee, niet met R.’s vrouw Henrët, die onder ons gezegd nog steeds een lekkere kop heeft als zij op meisjesach tige wijze een band in het haar draagt plus een aardig frontbalcon en laatst nog in een groot gezel schap tijdens een lange wandeling bij een brug over een rivier op puur artistieke wijze zich onge geneerd ontkleedde vanwege de soms tropiese temperaturen in de Bour gogne om in opperste vrij making zwierig haar beha met een knal de lucht te gooien en hoe het dure kle dingstuk van het merk Lejaby toen door een mini tornado werd meegevoerd gelijk een duo parachute op de vleuge len van de wind over de brugleuning met een sierlijke pisboog de snelle vliet in plonsde en weg dreef. ‘Daar gaan je centen, gotdome!’ moet zij gezegd hebben met heur handen ineengeslagen. En hoe vele kilometers verder het intieme kledingstuk door Fred van der Wal, die toevallig net in zijn groene, rubberen lies laarzen midden in de stroom stond te vissen op snoekbaars in het canal late raal, aan de glas fiber hengel werd geslagen en na een gevecht van een half uur met het weerbarst ige stukje textiel werd ‘t binnen gehaald, in de vis emmer geworpen en als trofee nu in het atelier van de schilder hangt te dro gen. Nee, deze keer heeft hij het niet zelf aan getrokken. Lingerie van zijn kennissen is terra incognita en als zodanig verboden gebied. We kunnen niet alles hebben. Het bleek zijn maat niet en het kleding stuk was nog klam. Hij gaat nog altijd voor 84 dubbel D cup en knalde laatst nog uit een dure beha van zijn vrouw, die daar niet blij mee was. Dat zal hem geen tweede keer gebeuren! Zulke voorvallen geven toch zo’n hilariteit in huis tijdens de polonaise met gevoels genoten, dat we regelmatig huilend van het lachen in mal kanders armen vallen…om het daarna af te drinken.

Lees meer >> | 2149 keer bekeken

In Friesland ben ik niet beroemd, maar berucht!

Fred is in Friesland niet alleen een roemruchte kunstenaar, maar ook een nachtmerrie voor veel brave tekenleraren met een hobby in schilderen op zolder van de nieuwbouwrijtjeswoning, mis schien is hij wel een cultfenomeen, alhoewel drs. Huub Mous van de Friesche Kultuurkamer hem de Pietje Bell van het stel noemt en de jongen met de grootste bek. Zeker is dat Fred van der Wal geen kut fenomeen is want daar waakt hij voor alsof een hellehond de geheime opening der vrouwen beschermt.

Lees meer >> | 2003 keer bekeken

Een rode draad

Helaas krijgen weinigen in de vroege jeugd een teken van omhoog welke kant het met hem of haar op moet later. Later? En als er nou eens geen later komt, vroeg ik mij al vroeg in mijn leven af. Als kind van acht,negen jaar joeg de dood mij grote angst aan,vooral na het lezen van enkele spiritis tische verhandelingen, die geen kind gerust stelden. Wenken van de allerhoogste of geheimzinnige boodschappers vanuit het ongeziene hebben mij nooit bereikt en ik twijfel ten sterkste aan de mogelijkheid dat het ge beurt,in tegenstelling tot goedgelovige aanhangers van de evangelische omroep,die de kijker poogt wijs te maken via wijsneuzen als Henk Binnendijk, Feike ter Velde of Otto de Bruyne,dat zij de blauwdrukken voor een ieders bestaan en de oplossing voor elk probleem in de binnen zak van hun kekke konfektiepakken met zich mee dragen. Randdebiele zeverende vrouw tjes die onbegrijpelijke profetieën uiten tijdens ere diensten van sommige halleluja kerken ergeren mij niet weinig! Pas veel later is er in sommige levens een rode draad te vinden, maar het gros van de medemensen wordt gestuurd door al of niet gelukkig toeval,invallen, onnaspeur bare raadselachtige stuur processen, dwang gedachten, terloopse obsessies of voorbij gaande, vluchtige passies. De door psycho analisten hoog geachte inlegkunde van verklaringen achteraf is het omstreden domein van de psychia ters en totaal niet voor mij wegggelegd. Bovendien geloof ik er helemaal niets van. Nonsens predikers als Jung die over de synchroniciteit van non-causale verbanden schreef zijn terecht door moderne mensweten schappers naar de geduldige, eeuwig durende prulle mand-lullemand van het uitgestrekte rijk der fabelen verwezen. Een bodemloos vat van Sysifus waar heel veel in past voor de druppel de emmer doet overlopen.

Lees meer >> | 1958 keer bekeken

Otobiografies 20 nov. 1985

Woensdag 20 nov. 1985.

Bij de Atheneum boekhandel koop ik de pocket “One writers beginnings”van Eudora Welty.Verkoopster Petra pakt het boekje voor me in.Ik loop langs de grachten naar de Runstraat en koop een paar Punkkaarten voor Misja.De Munttoren was tot in de wijde omtrek afgezet door de politie en brandweer in verband met een brand on der de Munttoren waar een groot aantal gasflessen lag opgeslagen.Om 12.45 belt Ina uitgebreid naar de galerie.

.

X. belt op dat ze even langs komt,want ze heeft gehoord dat ik een tentoonstelling heb.Als ze Arti binnen komt herken ik haar niet meteen,want ze is erg veranderd.Zij herkent mij wel.Het is meer dan achttien jaar geleden dat ik haar voor het laatst zag.Ik bestel pils voor haar en ze praat,net als vroeger,honderd uit.Vooral over haar enige en grootste hobby:sex,sex en nog eens sex.Ik vraag me even af of ze wel helemaal normaal is,maar wat is normaal?Ze vertelt met kleur over de mannen die ze gehad heeft en over haar lesbiese ervaringen.De SM spelletjes met haar echtgenoot en zijn habit van onverbeterlijk hoerenlopen.Haar veertig jaar zijn haar aan te zien.Ze ziet er wat afgeleefd uit.Haar eens zo volle,ronde,soepele borsten zijn nu lege zakjes,volgens haar eigen zeggen.”Valt toch wel mee?”zeg ik om haar zelfspot te relativeren.Ik zal ze,als het zo uitkomt in een later stadium alsnog kunnen afkraken,schiet mij te binnen.Ze woont een paar huizen van haar ex-echtgenoot af.Sinds kort blijken ze apart te wonen aan de Lijn baansgracht.We lopen eerst even bij hem binnen en een voor mij onbegrijpelijke,geërgerde diskussie over een al of niet verdwenen sleutel ontspint zich.Op het eerste gezicht mag ik haar ex-echtgenoot,die een verslagen indruk maakt, wel en ik vraag me af hoe hij het al die jaren met haar heeft uitgehouden.We gaan naar een avondwinkel en nemen zes flessen Grolsch mee.Nauwelijks in haar armoedig gemeubileerde etagewoning binnen gekomen steekt ze een stick op.Ik bedank voor de eer als ze mij er een aanbiedt.Ze rookt vijf of zes sticks en wordt wat rustiger.Ze laat een grote doos met fotos zien,waarbij een paar mooie naaktfotos van haar,genomen in het Caraïbiese gebied.Hoeveel keren ben ik in Heemstede niet langs haar huis gelopen als ik met Els van de villa aan de van Oostzanenlaan naar Haarlem liep.”Daar gaat Fred weer met zijn vaste vriendin,”merkte X. dan altijd jaloers tegen haar moeder op,want ze had mij altijd al willen verschalken.Ze kon Els niet uitstaan. X. zit op de bank tegenover mij.Ik ga opzettelijk niet naast haar zitten om geen verwachtingen op het erotiese vlak te scheppen en verdere intieme komplikaties te voorkomen.Ik kijk naar de vele kleurenfotos in haar fotoboeken van jaren her.Een tijd die nooit meer zal terugkeren.Haar vergane gloriejaren,toen ze nog iedere man kon krijgen die ze wilde.Ze was een van de mooiste vrouwen die ik ooit gezien heb.Alles was bij haar van de juiste,ideale propor ties. Prachtige,schitterende,donkere ogen,gaaf gebit, lang, donkerbruin,golvend haar,volle lippen.Nu zijn haar tanden door het dwangmatig konstant met haar tanden knarsen kleiner geworden,haar lippen dunner.Enkele malen bekruipt een gevoel van medelijden mij.Wat is er nog over van deze,in fysiek opzicht, eens zo veel belovende, bloei ende,sprankelende jonge vrouw?Ze vertelt voor de zoveelste keer dat haar grootste talent is om mannen uit te zoeken die goed kunnen neuken. Ergernis en een toenemend gevoel van gêne bekrui pen me.”Hoeveel zijn het er de afgelopen vijf entwintig jaar geweest?”vraag ik met gemengde gevoelens,omdat ik die excessieve lust naar ongebreidelde sexualiteit niet al te aantrekkelijk en opwekkend vind.Ze haalt onverschillig haar schouders op.”Vijf en twintig jaar geleden was ik al lang de tel kwijt,”zegt ze.Ik sla er een slag naar en zeg:”Honderd vijf enzestig?”Ze weet het niet.”Misschien wel veel meer” geeft ze toe.Waarom weet ik niet maar ik heb tot twee keer toe de neiging om haar over haar sterk vermagerde schouders van haar gebogen rug en armen te aaien.Niet uit onbedwingbare wellust, maar als schamele troost,alsof dat haar weggeg ooide,willens en wetens door haar zelf verwoeste leven zal kunnen goed maken.Ik zeg haar dat,zonder ergens op uit te zijn.”Als je dat wilt,moet je dat doen,”moedigt ze me op onverschillige toon aan,maar de vanzelfsprekende aanmoediging doet mijn opwelling direkt verdwijnen en ik ben weer even gereserveerd en op kritiese afstand als tevoren.Meer dan achttien jaar geleden heeft ze me op een uiterst onprettige manier aan de kant gezet toen ik in financieel zeer penibele omstandigheden verkeerde.Ze haalt herinneringen aan die tijd met mij op.”Je kon toen nog geen zakje patates of een kop koffie kopen,zo arm was je en je was zo ondervoed en wanhopig dat je dank zij je te lage bloeddruk nauwelijks een stijve lul kon fokken.Nou,daar zat ik in die tijd op te wachten!Ik kon alle stijve lullen van heel Amsterdam op een presenteerblaadje krijgen in die tijd.Mijn moeder vond het trouwens geen stijl dat ik met je kapte.Ze had liever gezien dat ik met je verder was gegaan.Ze zag wel iets in je.Van je laatste gulden kocht je nog een kopje koffie voor me.Zo was je vroeger.”Het was allemaal waar,maar wat wil ze daar nu mee zeggen?Ik was zwaar ondervoed,kreeg twee boterhammen per dag van haar,waarvoor ik kilometers moest lopen naar het Scheepvaarthuis bij het Centraal Station en als ik terug was gelopen had ik weer honger.Ik vroeg haar wanhopig door de honger of ze niet nog een paar boterhammen extra voor ‘s avonds uit de bedrijfskantine kon meenemen,maar ze verdomde het.(Had je soms verwacht dat ik je die boterhammen nog achterna was komen brengen?).”Je moeder vond me toch een mietje?”zeg ik licht spottend.”Mijn moeder vond je helemaal geen mietje!Ze had graag gezien dt we ik met jou babies gemaakt had!”Ik zeg haar dat ze dat zelf een keer aan Y. heeft gezegd.”Ik heb helemaal nooit iets over jou aan Y. gezegd.Ik denk dat Y. niet kon hebben dat je met mij ging!”,zegt ze.Ik had in de tijd dat ik met haar ging niet eens genoeg geld om petroleum te kopen voor de kachel,zodat ik in februari zonder verwarming zat.Ondanks mijn zeer vermogende familie leed ik gebrek.X. is ,zelfs nu,na zoveel jaren,voornamelijk,zoals de meeste vrouwen,zelf voortdurend aan het woord,volkomen van zichzelf vervuld om de talloze tegenstrijdige gevoelens in haar zo breedvoerig en rijk geschakeerd mogelijk te verwoorden.Ze lijkt er een kunst van te maken haar gevoelens oneindig te definiëren en te schakeren.Elke keer heb ik daarvoor weer heel even bewondering,maar niet voor lang,omdat het me snel gaat vervelen die introspectie.Ik vraag me vaak af of de menselijke psyche niet meer op een moeras lijkt dan op een transparante zee vol parelduikers en verloren schatten.Er is nog steeds,net als vroeger,geen enkele ruimte voor mijn mededelingen van welke aard dan ook,dat is me wel gauw duidelijk.Ik houd er niet van terrein op wie dan ook te moeten bevechten.Ik dien hier alleen als een klankbord.Het kost me moeite om het langer dan een uur aan te horen en een zinnig weerwoord te blijven geven.Een zekere vermoeidheid en onver schilligheid van mijn kant overvalt me dan al gauw.Waarschijnlijk heb ik wat minder uithou dingsvermogen en interesse in haar om het verslag van het sexuele leven van een los geslagen dame aan te horen dan de gemiddelde man waar zij mee in aanraking komt.Schriftsteller Paulus is een verstandig man geweest dat hij vrouwen definitief het zwijgen heeft opgelegd per dekreet in de gemeente.Ik ben geen therapeut of zielzorger.Ze wijst naar een traditioneel,somber,impressionisties,lusteloos ge schilderd portret aan de muur boven de tafel,waarop zij zelf staat afgebeeld.”Jörg heeft het indertijd geschilderd toen ik nog bij hem woonde.Jörg had een korte maar dikke lul,heel anders dan jouw lul.En met die korte lul kon hij me helemaal gek maken.Hier kent niemand hem met zijn korte lul,maar in Denemarken is hij een heel bekende schilder.Ongeveer net zo bekend als jij hier,”zegt ze nogal komplimenteus.”Die bekendheid van mij valt misschien wel heel erg tegen,”zeg ik  bescheiden.”Wat zeg je nou?”vraagt ze verontwaardigd en verbaasd.”Dat die bekendheid zonder korte lul misschien erg tegen valt,”herhaal ik.”Nou moet je niet zo raar zitten lullen,want iedereen die ik tegenkom kent je.Ze praten allemaal over je en niet altijd even gunstig,maar wel met respekt,” zegt ze licht verontwaardigd.Ze neemt nog een trek van haar King Size stick en blaast een grote naar verbrande kerstbomen ruikende rookwolk uit.Dit is niet al te goed voor mijn  bronchitis.Ik bezwijk bijkans van de hasjdampen.Het ruikt niet onprettig,die vettige,exotiese,verdovende hasj geur.Het lijkt een Oosterse kashba wel!Als ze zo meteen maar niet net als E. begint te buikdansen van de weeromstuit,want dan zal ik toch echt in de lach schieten.Misschien ligt het er allemaal aan dat ik geen korte,dikke lul heb,zoals haar Deense ex-minnaar,wie zal het zeggen!

Lees meer >> | 1960 keer bekeken

Ik ben vervolgd, ik word vervolgd...

KUNSTENAAR ZIJN IN AMSTERDAM IS EEN KLEIN ONGELUK. IN FRIESLAND DAARENTEGEN EEN GROOT ONGELUK. IN FRANKRIJK EEN KLEIN GELUK’.

Het was in het begin pionieren in Frankrijk. In Nederland bemoeit iedereen zich met de ander; hier bemoeit men zich hoofdzakelijk en bij voorkeur alleen met zichzelf. Een verademing. In Nederland luistert de ene helft van de bevol king de andere af. Dat hebben wij in ons laatste huis in Friesland zelf ervaren. Daar waren we via via heel snel ach ter, dus hielden we rekening  met het feit dat we niet vrijuit konden spreken in huis.

Lees meer >> | 1757 keer bekeken

Voorwoord Isis Nedloni 2006 bij bundel verhalen Fred van der Wal

VOORWOORD ISIS NEDLONI 2006  VOOR NOOIT VERSCHENEN BUNDEL FRED VAN DER WAL

Niet voor niets wordt charmante en goedgebekte l’enfant terrible beeldend kunstenaar Fred van der Wal geassocieerd met het bruisende, het rauwe sensuele in zijn zeer lustige en poëtische taal werk.

Lees meer >> | 1761 keer bekeken

Hij wilde in 1978 een boek over mij schrijven

FRED VAN DER WAL : KUNSTHISTORICI  SCHRIJVEN HET LIEFST OVER DODE KUNSTENAARS, DIE KUNNEN TENMINSTE NIET TEGEN SPREKEN

Jammer genoeg voor de kunstkrietiesie, de fijngriffermeerde collegaatjes en de kunsthistorici ben ik nog steeds niet dood, want dooie kunstenaars zijn de populairste kunstenaars. Ik ben ook niet van plan dood te gaan binnen afzien bare tijd, dat heb ik onlangs nog de Grote Muze beloofd aan de voet van een beeld van Rodin te Z. onlangs nog en wel van aan gezicht tot aangezicht. Beste lezer, misschien kunt U nog even wachten met het zwaaien van de graf takken…

Lees meer >> | 1747 keer bekeken

Recensies werk Fred van der wal

Recensies 1966 – 2002.

1966. ”Maar er was één fatale fout bij, die niet zon der protest mag passeren. De “schilder” F. v.d. Wal had het gewaagd een satire uit te beelden van de veel verbreide mening over de onbehoorlijke ver houding van een Directeur met zijn secretaresse, al leen al, dat hij een gehele maatschappelijke stand veralgemeent en daardoor een smet werpt op volko men eerbare mensen ,maar erger nog, van der Wal’s situaties zijn zo onbeschaamd, zo banaal, zo schofte rig in de geest, zo onfatsoenlijk, zo in-en ingrievend en antichristelijk dat ik mij als rasechte Udenaar en devote roomskatholiek diep, diep, zeer diep  ge schaamd heb, dat dit voor jong en oud tentoonge steld werd… geen spoor van onze overkoepelende rooms katholieke christelijke cultuur, ook niet met een vergrootglas te zien. Hoe de jury dit heeft kun nen laten passeren is voor mij een raadsel. (Udens Maandblad Voor Kultuur)

1966. ”Het werk van Fred van der Wal, 23 jaar, bevat tekeningen,gouaches en collages. De tekening en ge tuigen van een zichzelf nog zoekende mens, de schreeuw, die in vrijwel alle tekeningen voor komt, getuigt hiervan, terwijl de erotiek en de dood, alsme de zijn sinistere kleur in de gouaches ge tuigen van een zichzelve zoekende in onvrede met zijn omgeving.(Lisser Courant)

Lees meer >> | 2684 keer bekeken

Mijn eenmanstentoonstelling Pulchri van SM tekeningen

MIJN EENMANSTENTOONSTELLING VAN SM TEKENINGEN EN SCHILDERIJEN RIEP HEEL WAT VRAGEN OP OVER MIJN SEKSJUWELEN HABITUS…

…vervolgens vertrok hij na de hectische Amsterdamse jaren met zijn gezin eind jaren ‘70 naar het boerse, be krompen, benauwende achterlijke forensendorp het Friese Veenwouden. Een grotere overgang kon bijna niet! Daar zou ’t echter niet bij blijven. Er volgden nog vele verhuizingen en evenveel verhoudingen voor de rusteloze, roman tiese artiest met als voorlopig eindstation in 1994 het idylliese “Huize Lekkerterp” in Oldeboorn, waar de levens kunstenaar voor de buitenwereld het leven van een ware heremiet ( red.: kluizenaar, geen homoseksjuweel) leidde. Hij werkte, werkte en werkte dat het een lieve lust had. Voor de klas stond hij nooit. Drie maanden voor het hoofdakte-examen zei hij de school voor goed vaarwel. Een surrealistiese heldendaad, die hem door zijn toe komstige verloofde Els D. van dat ogenblik niet in dank werd afgenomen! Zij zag haar snode plannen door kruist. “Ik wilde geen diep ongelukkige, gefrustreerde, lullige, dorre dorpsonderwijzer op een lagere school in Drenthe kut-met- krenten of de zoveelste gemankeerde tekenleraar in Friesland, de achterlijkste, meest akul turele provincie met de laagst opgeleide werknemers en het hoogste werkeloosheidscijfer van het hele land, worden. Bejjebesodemieterd! Ik vond mijn klasgenoten van de Da Costakweekschool fantasieloze sufferds, sukkels en de bekrompen kristullukke leraren klootzakken, hufters en geboren, gefrustreerde minimumlij dende losers. Ik zit niet op school; ik máák school. Er zijn heel wat kunstartiesten, meestal ex- handenarbeid of tekenleraren die schatplichtig aan mij zijn, o.a. een geboren schoolmeester in het zuiden van Frankrijk die vakantiecursussen kleien geeft en ieder jaar een ander wijf heeft omdat niemand het met ‘m uit houdt. Mijn schoonfamilie bestaat uit geborneerde, suffe ambtenaren op ulo nivo en vertegenwoordigers in kauwgummi en dennekoeken, daar kan ik dus niet mee omgaan”. Cosmopoliet Van der Wal exposeerde dan ook als ruw gebolsterde hardboiled succesvol kunstenaar in tien tallen plaatsen niet alleen in het hele land, daarnaast was zijn werk te zien in Genève, Londen, Parijs, Stock holm en New York. En er kwamen uitnodigingen sinds 1969 uit Engeland, België, Duitsland en Amerika, waar hij geen gehoor aan gaf o.a. een beroemde Gallery op Madison Avenue. In de jaren ‘70 genoot hij grote bekendheid als een van de meest vooraanstaande vertegenwoordigers die een nieuwe wending gaf aan de Nederlandse beeldende kunst zoals de NRC uitvoerig vermeldde in 1976 en dat kunnen de leden van Christian Artists en Art Revisited, noch de provinciale Haarlemse kunstenaars uit de sixties- sukkels volgens hem- niet bepaald ‘m na kunnen zeggen, dat hun werk vertegenwoordigd is in het Stedelijk Museum te Am sterdam noch dat ingedutte lerarencorps van de christelijke akademie te Kampen- of all places! Zo was Fred van der Wal in 1974 present op de tentoonstelling van 'Nederlandse superrealisten' van de Neder landse Kunststichting en maak te hij in 1975 deel uit van de rond reizende rijkstentoonstelling van ma gisch realistische grafiek “Fantastisch beeld”. Hij houdt zich bezig met tekeningen, grafiek, aquarel, colla ges, schilderijen, tekst schrijven en fotografie. Hij noemt zich een overtuigd realist die niets moet hebben van de abstracte kunst.“ Als kunstschilder schilder je voor de eeuwigheid en niet voor de voor bij gaande mo de”, is een van zijn overtuigende stelling en.“Ik schilder realistisch, zonder terug te vallen op het verleden, de oude Meesters of het academisme. Als de fotografie niet bestond zou ik niet schilderen. Zie ik een foto dan denk ik aan een schilderij. Kijk ik naar een schilderij, dan denk ik aan een foto. Ik heb groter respect voor een goede fotograaf dan voor een kunstschilder. Ik schilder dan ook voor de eeuw igheid en niet voor de poen, zoals Henk Helmantel en die andere gereformeerde glimpiepers die rond die vrijgemaakt gereformeerde aanzichtkaarten uitgeverij Art Revisited hangen, want dat is pas goed kut met peren. Die reproduktie jongens zitten allemaal in een goed betaalde baan in het tekenonderwijs en wonen in een nieuwbouwrijtjeswoning in Lutjebroek Kutjebroek. Lulliger en kuttiger kan niet!”. Het beeldend werk van Fred van der Wal werd 23 jaar lang geboycot in Friesland, dat hij per 7 sept. 2002 verlaat om zich in Frankrijk te gaan vestigen. Tot op de dag van vandaag is hij het realisme trouw gebleven. “Toen ik een jaar of 24 was, heb ik me voor gehouden één constante lijn te blijven volgen en me van de geldende modes niets aan te trekken. Een keiharde standpuntbepaling. Daar ben ik nooit van af geweken. Ik ben spijkerhard voor mijzelf en even hard voor anderen! Loyaliteit ken ik niet! Konsekwentie is mijn middlename. Kom er maar eens om bij die labiele, provinciale kunst artiestjes, die bijgoochems, waar het talent in de lengte van de kunstbaard, de lul of de cupmaat van de beha lijkt te schuilen! Ik kende in Oldeboorn één zo’n provinciale namaakkut kunstkabouter, die lijkt gotbetert net op de zak van Sinterklaas met z’n witte befbaard! Die goeie ouwe Sint heb toch ook een schimmel tussen z’n benen? Nou dan! Dat zal de oorzaak wezen van al dat kulturele leed dat Friesland heet! ” Martelen moet Naast stillevens en landschappen heeft de zeer getalenteerde artist een grote voorliefde voor portretten van vast gebonden of in leer geklede, gemartelde sexy mannen en vrouwen, ook wel naakte of in lingerie, rubber of leer geklede mannen in staat van duidelijk zichtbare opwinding, die zich in angstaanjagende S.M. situaties bevinden, minutieus getekend met potlood. Het zijn echter niet alleen andere vrouwen en mannen of aan X-vormige kruisen met kettingen geboeid, de geslachtsdelen afgebonden met leren riemen of strakke koorden, die geslachtofferd worden door wrede, dominante heersers/

Lees meer >> | 3468 keer bekeken