BOEKEN FRED VAN DER WAL ZOEKEN OP LULU COM PUBLISHING HOUSE 98 RESULTATEN EN HIJ GAAT DOOR!

• Aanmelden/Registreren

• 

• Klantenservice
• Winkelwagentje
• 

• Kopen
•  
• Creëren
•  
• Verkopen
•  
• Leren

NOOIT BEANTWOORDE VRAGEN DOOR FRED VAN DER WAL OVER MICHAEL PODULKE EN GALERIE MOKUM

NOOIT BEANTWOORDE VRAGEN DOOR FRED VAN DER WAL OVER MICHAEL PODULKE EN GALERIE MOKUM AAN JANNA VAN ZON

MICHAEL FRANCIS PODULKE, (FOTO GENOMEN FEBRUARI 1969 GEMEENTEMUSEUM ARNHEM) ONDERGEWAAR DEERD DOOR DE GALERIE MOKUM SCHILDERS EN DE AMSTERDAM- SE KUNST SIEN. IK KWAM VAN 1967-1970 OVER HUIS BIJ MICHAEL EN EUGENIE PODULKE. iK WOONDE VIJF MINUTEN LOPEN VAN DE LEIDSEKADE IN DE NIEUWE SPIEGELSTRAAT 48 AMSTERDAM CENTRUM.

NOOIT BEANTWOORDE VRAGEN DOOR FRED VAN DER WAL GESTELD AAN JANNA VAN ZON OVER MICHAEL PODULKE EN GALERIE MOKUM.

JANNA VAN ZON, OPVOLGSTER VAN DIEUWKE BAKKER ALS EIGENARESSE VAN GALERIE MOKUM. HAAR NAUWELIJKS VERBORGEN ANTIPATHIE TEGEN FRED VAN DER WAL DE OORZAAK VAN GEBREK AAN MEDEWERKING?

1. Hoe zie je de rol van Michael Podulke in het kader van Galerie Mokum als organisator en hoe als mens?

2. Hoe bezie je het verdwijnen van alle documentatiemappen van Mokum?

3. Was het niet verstandig geweest de documenten in kopie te be-waren op afzonderlijke plekken? Kunsthistorisch onderzoek naar de historie van Galerie Mokum is met het verdwijnen van de docu nu zo goed als onmogelijk. De kaartenbak met klantgegevens blijkt ook verdwenen waarmee essentiële informatie over locatie van de aangekochte werken niet meer te verifiëren valt.

4. Hoe is je visie op Teunn die m.i. een zeer twijfelachtige rol heeft gespeeld? Uit haar huis heeft deze contraprestatieschilder volgens Dieuwke Bakker een aquarel ont vreemd indertijd toen Dieuwke voor de zoveelste maal was opgenomen in een in richting.

5. Hoe is je visie op Rutger Brandt? Je noemde hem eens een or-ganisator van expositie van de “potjes en pannetjes fabriek”.

6. Wie van de Mokum kunstenaars is het meest betrouwbaar om verdere info van te krijgen?

7. Begin 1970 gaven wij (Ina en ik) Dieuwke Bakker de tip dat het pand van het huidige Mokum te koop was van antiquarische boek-handelaar Pfann waar Bakker aanvankelijk niet eens op in wilde gaan want zoals Bakker diverse malen heeft gezegd tegen mij; “Als jij het wat vindt kan het niks zijn!” Bakker heeft altijd beweerd dat zij degene was die de nieuwe vestigingsplek van Mokum had ontdekt tegen de waaarheid in dus. Ben je van deze gang van zaken op de hoogte?

8. In 1967 bemidddelde ik tussen de art director Hans Ducro van Panorama en Dieuwke Bakker/Michael Podulke hetgeen resulteer-de in een aantal covers voor Panorama van een aantal Mokum schilders waar Dieuwke Bakker mij toeen buiten liet. Is dat feit bij jou bekend?

9. In een mail van geruime tijd geleden deelde je mee dat Dieuwke Bakker achter mijn werk stond alhoewel ik volgens het verhaal “nooit iets verkocht”. In 1972 maakte Dieuwke Bakker in samen-werking met Teunn die haar tegen mij opstookte zulke problemen dat ik gedwongen was de galerie te verlaten op eigen initiatief. Dieuwke Bakker zei mij toen: “Net nu je werk goed begint te verko-pen ga je weg!”

Is dat niet met haar andere lezing in tegenspraak? Of laat je her-innering je hier in de steek.

10. In 1967 raadde ik Dieuwke Bakker de goed verkopende Utrechtse kunstenaar Peter van Poppel aan, die toen nog geen galerie had. Haar reactie was: “Als jij het wat vindt kan het niks zijn!” Is dat niet wat merkwaardig?

11. De internationale figuratieve kunstenaar Erro verzocht om een tentoonstelling in 1968 in Galerie Mokum. Een uitstekende kans voor de galerie om internationaal naam te vestigen. Dieuwke en Podulke wezen het voorstel af, ondanks mijn raad de expositie wel te houden omdat een tentoonstelling van deze status de galerie veel publiciteit en goodwill zou opleveren bij de pers.

12. In 1971 vroeg het Städtisches Museum te Bonn om een ex-positie te houden van de Mokum groep. Dieuwke wees dat af met twijfelachtige motieven. Hoe zie je die afwijzing? Denk je ook niet dat Dieuwke Bakker die tentoonstelling af hield omdat haar eigen (financiële) belangen boven die van de kunstenaars gingen?

13. In de overzichtscatalogus Dertig jaar Galerie Mokum met een inleiding van Sjouk Stigter (zonder beroep) worden de namen ge-noemd van de vaste exposanten van de Mokum groep, waar mijn naam opzettelijk is buiten gehouden. Is daar een reden voor aan te voeren behalve de rancune van Sjouk Stigter dat hij mijn woning aan de Nieuwe Spiegelstraat niet kon overnemen?

14. Na de dood van Dieuwke Bakker werd de galerie enige tijd geleid door de heer Venekamp (stewardess KLM) en door jou. Venekamp kocht ooit eeens twee teke ningen van mij, maar be-weerde vervolgens dat ik absoluut niet meer kon exposeren in Galerie Mokum vanwege “gebrek aan kwaliteit”. Vanwaar deze reactie?

15. Je zei eens dat je beslist geen “ideale galeriehoudster” was. Daar keek ik van op, want dat vind ik nogal meee vallen. In welk opzicht dichtte je jezelf die kwalificatie toe?

16. In 1968 of 67 hield Podulke een expositie van het verschrikke-lijk amateuristische werk van Margje Toonder. Dat heeft Galerie Mokum toen de connectie met Melle gekost die over ging naar Galerie d’Eendt. Als antwoord op mijn visie dat ik die expositie uitermate onverstandig vond zei Podulke dat Margje Toonder rela-ties zou kunnen binnen halen van de Toonder familie. Hetgeen geen resultaat heeft gehad. Hoe zie je aan tegen die beslisssing van Podulke/Bakker.

17. Diewke Bakker heeft in één van haar overspannen periodes een gouache van mij en twee tekeningen uit de Mokum collectie indertijd bij de vullisbak gezet die zij gekocht had voor de Mokum collectie, omdat zij beweerde dat mijn ouders S.S.-ers waren, het-geen nergens op berust. Mijn vader waar ik overigens nooit contact mee had leefde van een verzetspensioen. De laster dat ik uit een S.S.familiekom is overgenomen door de galerie assistente Els Stroetinga en op Arti et Amicitiae verspreid om mij ten onrechte te stigmatiseren

18. Wat is er nog over van het werk van mijn hand dat in de Mo-kum collectie werd opgenomen tussen 1967 en 1973.

19. Kun je je voorstellen dat ik indertijd (najaar 1973) walgend afscheid nam van Galerie Mokum nadat ik gemaand werd door Dieuwke Bakker om het van haar gehuurde atelier aan de Prin-sengracht op stel en sprong te verlaten omdat Teunn een tweede atelier nodig had om zijn “vriendinnen” te kunnen ontvangen, alhoewel Dieuwke mij mondeling had gegarandeerd het atelier 5 jaar lang te kunnen huren. Pleit dit voor haar veelvuldig geroemde betrouwbaarheid? Dieuwke gaf hoog op over de huwelijkstrouw van de  Mokum schilders.

20. Onder andere de gemankeerde romancier Henk Romijn Meijer noemde Dieuwke Bakker uitermate betrouwbaar en bereid kun-stenaars die tijdelijk weg liepen bij de galerie wederom aan te nemen. Mijn ervaringen zijn geheel anders. Is dat niet veel zeg-gend?

21. Is het bekend dat Dieuwke eiste dat ik mijn woning aan de Nieuwe Spiegelstraat ter beschikking zou stellen van kunstschilder Chris en zijn tijdelijke vriendin Elsje van Geest en anders het atelier aan de Prinsengracht zou worden uit gezet? Is dat geen chantage te noemen?

22. In 1968 beweerde Teun Nijkamp dat hij zoveel succes zou heb-ben dat hij binnen tien jaar een kasteel aan de Loire zou kunnen kopen. Ik betwijfelde dat ten zeerste.

Nu is Teun Nijkamp voorzitter van de provinciale kunstenaars-vereniging van Zeeland, woont in een klein dorp in een klein, onaanzienlijk huisje en ik vlak bij de Loire. Is dat geen bizarre speling van het Noodlot te noemen?

23. Via Chris van Geest hoorde ik jaren geleden dat Teun Nijkamp twee in 1967 door hem gekochte tekeningen van mij heeft vernie-tigd. Is hij daarin geen opvolger van Dieuwke Bakker die tijdens één van haar psychoses twee van mijn voor haar collectie aange-kocht werken, een gouache en een tekening bij de vullisbak zette?

24. De verkoop van de twee tekeningen ter bedrage f 300,- in 1967 heb ik nooit betaald gekregen van Dieuwke Bakker. Zij beweerde dat het expositiekosten waren voor een groepstentoonstelling waarvoor na informatie geen van de deelnemers hoefden te betalen. Hoort dat bij haar betrouwbare karakter?

25. De tentoonstelling van Mokum schilders in New York is indertijd een groot fiasco geworden indertijd, de kunstenaars spraken geen woord Engels, gedroegen zich provinciaal en wilden zo snel moge-lijk weer naar huis omdat ze het Empire State Building te hoog vonden, volgens Het Parool. De New Yorkse Galerie lag in een achterbuurt en was niet meer dan de huiskamer van Halley Pancer. Berust die visie op waarheid?

26. In 1967 kocht de contraprestatiesschilder Teun Nijkamp een lingauphone cursus Engels omdat hij in Amerika beroemd zou worden, waarin hij niet slaagde. Nu is Teun beroemd bij de buren en de drankwinkel in Kats te Zeeland. Soms moet men door gebrek aan talent zijn doelen lager stellen.

27. Is met de intrede van de commerciële 17- eeuwse stillevens imitator en Saenredam epigoon Henk Helmantel niet de absolute neergang van Galerie Mokum als toon aangevende galerie wat gevarieerde figuratie begonnen en daarmee de bloedeloze ver-commercialisering van de galerie begonnen?

28. Teunn kreeg in 1969 in het Arnhems Gemeentemuseum terecht een achteraf plaats met zijn waterverfjes ter grootte van pleepapiertjes, zoals Theo Daamen op merkte, en mijn tekeningen werden terecht breeduit geëxposeerd. Teunn beweerde dat ik de directie van het museum had gemanipuleerd en zei mij “wraak te zullen nemen”.

“Voor wat” heb ik hem toen gevraagd. Is dat jou bekend?

29. Na de diefstal van een Sal Meijer uit de dependance van de galerie suggereerde  Teun Nijkamp tov. de paranoïde Dieuwke Bakker dat ik een sleutel van de galerie aan de kunstvervalser GeertJan Jansen zou hebben gegeven, hetgeen uiteraard onwaar is. Het Sal Meijer schilderij werd gestolen doordat een raam aan de voorkant van de galerie aan de Prinsengracht niet met een borg pen was verzekerd waar ik Dieuwke Bakker een aantal malen van op de hoogte stelde. Is deze situatie van de onterechte beschuldig-ing jou bekend?

Lees meer >> | 1426 keer bekeken

BOEK FRED VAN DER WAL 'OVER HENK HELMANTEL'

BOEKEN VAN FRED VAN DER WAL. VER VOORBIJ DE KLADDERADATSJ! LULU COM

maart 5, 2018

Lees meer >> | 959 keer bekeken

INTERVIEW GITTE BRUGMAN MET FRED VAN DER WAL IN DE LEEUWARDER COURANT MET ANNOTATIES OP HET WORDPRESSS WEBLOG VAN LAATST GENOEMDE

INTERVIEW GITTE BRUGMAN MET FRED VAN DER WAL IN DE LEEUWARDER COURANT MET ANNOTATIES OP HET WORDPRESSS WEBLOG VAN LAATST GENOEMDE

Leeuwarder Courant 24 juni pag. 34       

Het gevecht om de aandacht

Fred van der Wal: Allereerst gaat mijn dank uit naar het prettige gesprek met Gitte Brugman en de objectieve weergave van een en ander in de Leeuwarder Courant. De titel ‘Het gevecht om de aan-dacht’ is een goede conclusie. Iedere kunstenaar zal aandacht vra-gen voor zijn werk. Een kunstenaar die op een onbewoond eiland gaat zitten zal zijn doel missen.

Kunstenaar en querulant Fred van der Wal ergert zich aan collega’s die zich op de borst kloppen als ze in het buitenland mogen exposeren. Over internationale aandacht heeft hij niet te klagen, maar hij zou het liefst eens in Friesland te zien zijn.

Fred van der Wal: Ergeren is een groot woord. De collegaatjes moeten maar doen wat ze niet laten kunnen. Een door de exposant te betalen expositie met alle bijkomende kosten is nu niet bepaald mijn ideaal. Ik ga daar nooit op in. Het zijn per definitie zoveelste rangs galeries die behalve een aanzienlijk verkoop percentage een substantiële bijdrage van de exposant vragen  voor de verleende faciliteiten.

Fred van der Wal (73) verbaast zich over zijn collega’s. Ze vinden het al nieuws als ze worden uitgenodigd voor een expositie in New York, waar ze zelf dik voor moeten betalen. Hij schrijft de krant: ,

KUNSTSCHILDER/AUTEUR FRED VAN DER WAL UIT SINT ANNAPAROCHIE RECENT UITGENODIGD VOOR EXPOSITIE GALLERY NEW YORK, GALERIE IN WENEN EN KUNSTBEURS IN LONDEN.

HET KAN NIET OP!

ALSOF JE EEN EMMER LEEG GOOIT!

DE EXPOSITIE IS GEEN DOOR DE KUNSTENAAR TE BETALEN EXPOSITIE, DUS MEN SELECTEERT UITSLUITEND OP KWALITEIT.’’

In de aanloop naar ons gesprek stuurt hij nog enkele uitgebreide mails waaruit een beeld oprijst van een provocateur, relschopper en verschoppeling. In Friesland zou hij zijn uitgesloten uit het kunstenaarswereldje. In Amsterdam maakt hij deel uit vanArti et Amicitiae, maar uit zijn cv blijkt dat hij ook daar op heel wat tenen heeft gestaan.

Fred van der Wal: De mails betroffen voornamelijk schetsen van de artistieke ambiance waar auteur dezes zich in bewoog/beweegt. Het gaat mij niet zo zeer om te provoceren om het provoceren maar om misstanden aan het licht te brengen met risico voor mij zelf overigens. Inderdaad is het niet mogelijk sinds 1976 in het Noorden des lands mijn werk te exposeren of lid te worden van een kunstenaars vereniging. Collegas die ik nog nooit heb ontmoet beweren van alles over mij en mijn werk. Hun klachten worden niet geboekstaafd door bewijs materiaal. Inderdaad ben ik sinds 1972 kunstenaarslid van Arti et Amicictaie te Amsterdam. Naar mijn weten is daar nimmer een conflict geweest met medekunstenaars noch met de administratie. De omgang is doorgaans hoffelijk en prettig met personeel en collegae. Arti is een rustpunt in het centrum van de hoofdstad waar ik graag kom.

Die biografie verhaalt van een liefdeloze jeugden een pubertijd in een villabuurt. Hij zit nog op de kweekschool als hij in Haarlem lid wordt van kunstenaarsgroep X-65. Hij bezoekt Galerie Mokum in Amsterdam geregeld, en wordt er in 1967 vaste exposant. Fred promoot zichzelf op een reclame-achtige manier.

Fred van der Wal: Van 1942 – aug 1944 verbleef ik in Renkum, daarna van 1944 tot 1958 op  diverse adressen te Amsterdam. Van 1958 tot 1968 in de villabuurt te Heemstede, daarna van mei 1967 tot jan. 1978 op diverse adressen te Amsterdam. Ik heb mij wel eens afgevraagd hoe mijn leven verlopen zou zijn als de tweede wereldoorlog bij Operation Marketgarden huis en boekhandel van mijn biologische ouders niet had vernield.

,,Dat was men niet zo gewend. Je lijkt wel zo’n popjongen, zeiden ze. Zo’n Mick Jagger.’’

Fred van der Wal: De opmerking dat ik  met mijn lange haar en zestiger jaren kleding op een popster leek, was van de schilder/graficus Theo Daamen. Ik vond het een aanbeveling en geen aanval. Het contact met Theo was altijd heel aangenaam. Veel kunstenaars op Arti liepen in die tijd rond met baretten en capes alsof zij nakomelingen van Rembrandt c.s. waren.

Hij constateert dat hij een soort bonte hond was in Haarlem en ,,niet welkom in artiestenkringen’’.

Fred van der Wal: In Haarlem was het onmogelijk om  aan de gesloten kunstenaarswereld deel te nemen in de jaren zestig. Ik ging regelmatig op stap met een paar adembenemende jongedames met dubbel D-cups en lang ravenzwart haar. Het deed mij de bijnaam de Jan Cremer van Haarlem verwerven. Ik liet het mij aanleunen. Mijn opvattingen en presentatie van mijn werk, begeleid door gedrukte manifesten waren  voor de ingeslapen behoudende kunstenaars aldaar schokkend. In tegen-stelling tot de Haarlemse kunstenaars had ik geen kunst academie gevolgd en dus geen relaties in kunstkringen.

Een bevriend antiquair biedt aan een expositie voor hem te regelen in de Kunsthalle in Düsseldorf, waar hij om financiële redenen van afziet.

Fred van der Wal: De antiquaar, geen antiquair, Hans Marcus woonde aan de Keizersgracht en toevallig kwam ik hem tegen in antiquariaat ‘De Kring in de Nieuwe Spiegelstraat,  Amsterdam-C. Ik woonde op twee hoog boven de zaak. Marcus had een anitquariaat in Düsseldorf en wilde mij als exposant introduceren bij de Kunsthalle.  Ik had weinig geld en zou niet eens een kaartje mij kunnen permitteren in die tijd, dus zag ik er van af.

Een jaar later krijgt hij een plek in de BKR, de regeling waardoor kunstenaars een inkomen krijgen in ruil voor werk of dien-sten. Hij weet het er tot 1977 vol te houden.

Fred van der Wal:In Haarlem werd ik bij voorbaat al afgewezen door de pvda  ambtenaar van de BKR, die bezwaar maakte tegen mijn wonen in Heemstede, mijn beschaafde spraak en het colbertje dat ik droeg. Dat kon niet voor een kunstenaar. “De volgende keer hul ik mij wel in een Perzies kleedje van mijn opoe als dat mijn kunstenaarschap bevestigt”, zei ik hem en  verliet het gemeentehuis. In 1966 vroeg ik BKR aan in Amsterdam maar werd zonder meer afgewezen zonder selectie van een commissie. In 1967 werd mij na veel vijven en zessen BKR verleend, alhoewel de ambtenaar van de sociale dienst tegen mijn aanvraag was. Ik heb daar nog een kopie van de rapportage in mijn archief. Mei 1968 vond de eerste aankoop in het kader van de BKR plaats. Ik was niet langer afhankelijk van incidentele inkomsten door het schilderen van huizen, passepartouts snijden, antieke prenten in kleuren, illustraties maken en invallen als winkelbediende in een antiquariaat. Het is altijd zo geweest dat de middelmaat moeiteloos in de BKR kwam en uitzonderlijke talenten met veel moeite.

Zijn werk wordt opgenomen in de collectie van het Stedelijken het Rijksmuseum en in de Instituut Collectie Nederland. ,,Daar was tot 1995 geen goede administratie, en er is veel werk ‘zoek’ geraakt. Op ministeries en ambassades en zo.’’

Fred van der Wal: Niet alleen in het Stedelijk Museum, Rijksmuseum, Rijks collectie ICN, maar ook via diverse aankopen door de NKS (Nederlandse Kunst Stichting) en  de Dieuwke Bakker Collectie. Tevens in vele particuliere collecties in binnen en buitenland.

Hij trouwt Bernardina (Ina) Bosse en trekt met haar in een kleine woning, waar ze hun eerste dochter krijgen. Over aandacht heeft hij niet te klagen. In diverse galeries in Europa en de Verenigde Staten is vraag naar zijn werk, en hij wordt lid van kunstenaarscollectief Arti et Amicitiae.

Fred van der Wal: Het was hard werken. Voor de BKR 17 werken per jaar, daarnaast diverse tentoonstellingen om deel aan te nemen, in 1976 een veertiental per jaar. In 1967 vaste exposant Galerie Mokum tot 1974, 1969 lid sociëteit Teisterbant te Haarlem, 1970 lid BBK, 1972 Arti et Amicitiae te Amsterdam, 1974 Pulchri Studio te Den Haag, 2004 Le Groupe, Nevers, 2007 Nederlandse Kring van Tekenaars.

,,Ik kon in die tijd overal terecht. Daar ben ik slordig mee omgesprongen’’, geeft hij toe. Maar hij wordt voorzichtig. Want de galerie in Parijs waarmee hij een contract sluit, verkoopt zijn werk zonder dat hij er geld van ziet. Hetzelfde gebeurt hem in Londen.,,

Fred van der Wal: Ik ben helemaal slordig omgesprongen met mijn werk en vooral met mensen.

Het helpt ook niet dat je vliegangst hebt’’, zegt Ina. Het gevolg is dat hij nauwelijks meer op uitnodigingen in gaat. Als hij die nog krijgt, want Fred is iemand die houdt van herrie. Hij zet zich af tegen andere BKR-kunstenaars die niet willen dat hij zijn beste werk inlevert. ,,Ze hingen liever achterover te blowen.’’

Fred van der Wal: Die vliegangst? Ik houd niet van reizen en vindt de Bourgogne al ver genoeg. Bij voorkeur reis ik per trein. In mijn BKR tijd, alhoewel ik niet vooortdurend in de BKR zat maar ook regelmatig er buiten viel ten gevolge van genoeg inkomsten, leverde ik mijn kwalitatief goede werken in en dat heeft mij voordeel gebracht. Slechts een 6 tot 7 procent van de BKR werken kreeg de classificatie BCW (Bijzondere Culturele Waarde) en wordt niet verkocht via veilingen zoals met meer dan 90 % van het BKR werk wel geschiedde. Mijn werken zijn vanwege kwaliteit opgenomen in het Stedelijk Museum, Rijksmuseum en de ICN collectie. Ik kan daarmee een lange neus trekken tegen die duizenden ‘kunstenaars’die er tussen 1945 en 1986 met de pet naar gooiden. Afzetten tegen collega BKR gebruikers was het niet zo zeer. Ik vond dat ik waar voor mijn geld moest leveren en niet op een middag even een schilderijtje in elkaar fröbelen om daarna weer maanden lang op een – bij voorkeur tropisch- eiland te gaan zitten niksen. Mijn standpunt vondend  egeachte linkse collegaatjes ‘calvinistisch’!

 Ruzie maken ziet hij als entertainment. ,,Je moet jezelf niet zo serieus nemen.’’

Fred van der Wal: Ruzie maken entertainment? Ruzie niet zo zeer, het verbale duel van het poneren van meningsverschillen wel. Bovendien verkondig ik heel realistische standpunten.

Ina verliest in 1978 haar baan in Amsterdam en kan bij de NHL in Leeuwarden aan de slag.

Fred van der Wal:Ina was adjunct-directrice academie De Schans te Amsterdam. De opleiding fuseerde. Tegelijkertijd kon ik geen deel nemen na sept. 1976 aan de BKR te Amsterdam. Er was veel tegenwerking van collegas, ook binnen de aankoop-commissie van de BKR. Het aankoop commissielid Rik Lina, een hasj doorrookte buurman van mij op de Bilderdijkkade gaf na een paar pilsjes toe dat hij bij elke vergadering tegen aankoop van mijn werk stemde.

Ze verhuizen naar Veenhuizen.

Fred van der Wal:De verhuizing was naar Veenwouden, Friesland.

Fred houdt zijn atelier in Amsterdam aan, maar een andere kunstschilder steekt dat in1981 in de brand.,,Fred is toevallig afwezig die dag en ontsnapt aan de dood’’, staat in zijn cv.

Fred van der Wal: Een dure designbank ging verloren en veel collages van mijn hand. De brandstichter was geen collega maar een heroine junkie die in het atelier van Ernst-Jan Engels (vriendje van Gerard Reve) tijdelijk onderdak had gevonden.

Een jaar later verhuist het gezin naar Garyp, waar hij een eigen galerie opent.

Fred van der Wal: Na Veenwouden verhuisden we naar Bergum om daar een jaar te wonen. Daarna kochten we een vrij staand neo-classicistisch pand te Garijp.

,,Dat was een heel leuk dorp’’, vindt hij.

Fred van der Wal: Ik heb nergens prettiger gewoon in Friesland dan in Garyp.

Na een paar jaar komt hij in conflict met collega’s en Huub Mous. Die verdedigt namens de Fryske Kulturried het beleid van de provincie, die in korte tijd veel kunstwerken aankoopt van BKR-kunstenaars. De ‘vrije kunstenaars’ voelen zich benadeeld en richten onder Freds leiding de vereniging FRIA op. De twee mannen komen lijnrecht tegenover elkaar te staan. Fred voelt zich tegengewerkt, ook door de kunstredactie van de Leeuwarder Courant.

Fred van der Wal: drs.  Huub Mous is een lichtelijk karakterloos persoon, waar ik genoeg over heb geschreven in weblogs. Aanvankelijk stond de Leeuwarder Courant wel aan mijn kant met mijn kritiek op het aankoopbeleid van beeldende kunst in Friesland waarbij flink gezwendeld werd. Pas tien jaar later verklaarde de hoofdredacteur van deze krant (Rimmer Mulder) dat er niet meer over mijn werk zou worden geschreven.

Er volgen nog twee verhuizingen binnen Friesland. In Firdgum opent Fred zijn eigen kunsthandel, Galerie Lekkerterp.

Fred van der Wal: Galerie Lekkerterp was gevestigd aan de van Sminiawei 7 te Oldeboorn.

Zijn cv meldt dat de hoofdredacteur van deze krant hem schrijft dat zij hem noch zijn galerie zullen bespreken. Een recensie van Johanna Schuurman uit 1996 weerspreekt deze uitspraak.

Fred van der Wal: Ik heb een briefje van de hoofdredacteur dat na de laatste recensie van Johanna Schuurman, inderdaad uit 1996, niet meer geschreven zou worden over mijn werk en Galerie Lekkerterp.

In 2002 verkopen ze hun Huize Lekkerterp en emigreren naar Frankrijk.

Fred van der Wal: Wat de emigratie betreft is daar alleen sprake van geweest in mijn geval. Mijn echtgenote bleef belastingplichtig in Nederland.

Fred blijft uitnodigingen ontvangen om te exposeren in Parijs, Graz, Mannheim en Salzburg.

Fred van der Wal: Galerie Salammbo, ben ik op ingegaan indertijd.

Op zijn blogs mag hij dit graag breed uit meten, om een lange neus te trekken naar zijn (Friese) collega’s.

Fred van der Wal: De Friese collegas hebben uitsluitend tegen gewerkt. Ik vermoed dat zij het niet kunnen verkroppen dat ik uit Amsterdam kom, dat is voor hun het Mekka van de beeldende kunst. Als laatste streek vermeld ik de breed uit gedijde kort geknipte zwaar brillende oorbellen en halskettingen producente Hennie Broers die mij een werkruimte toezegde in een atelier complex te Huizum maar die belofte opzettelijk niet na kwam en mij aan het lijntje hield. Een andere Friese kunstenares, Janneke Hengst, die ik nooit heb gesproken, meent dat ik dement zou zijn.

Hij treedt toe tot de Nederlandse Kring van Tekenaars, maar geeft af op het werk van wat hij krabbelaars noemt. ,,Tekeningetjes die in een half uur worden gemaakt in een beverig handschrift om emoties te suggereren. Het is rubbish.’’ Dergelijk werk staat dan ook in schril contrast met het monnikenwerk dat hij verricht voor zijn potloodportretten. Ina vult aan: ,,Hij slijpt zijn potloden met de hand tot ze naald dun zijn.’’

Fred van der Wal: Wat betreft collega kunstenaars van de Kring laat ik mij verder niet uit over de mede exposanten. Over het algemeen prettige collegas. Mijn bijzondere sympathie hadden de tekenaars/kunstschilders Chris Nobels en Jaap Schlee. Jammer dat zij verder zullen ontbreken als leden van de vereniging. Het vermoeden mijnerzijds is gegrond dat een aantal leden mijn werk niet waarderen zoals mij uit een en ander bleek. Ik zal daar verder niet op in gaan. Als enige realistisch werkende kunstenaar binnen de NKVT liggen mijn wortels in het surrealisme, het realisme en de pop art. Zo heb ik niets met expressionistische of impressionis-tische snel in elkaar gezette schetsen. Zij vertolken op zijn best doorgaans een clichématige buitenwereld, mijn werk is echter een psychologisch realisme. Ik huldig the principle of flatness, zoals door mij is geformuleerd in verband met de vormgeving van pop art kunstwerken.

Zoals de weinig interessante tekenaar (ex-tekenleraar) J.v.d.K. het krabbelwerk van Rembrandt en tijdgenoten na bootst, nee, daar heb ik weinig waardering voor. Hij beweert de zoon te zijn van Leonardo Da Vinci en praat mij daarmee na doordat ik in 1978 liet afdrukken dat ik De Leonardo Da Vinci Of A New Golden Age zou zijn. Originaliteit bij veel collegaatjes is ver te zoeken.

In 2008 overlijdt Ina’s vader. Van de erfenis kopen ze een tweede huis. In Sint Annaparochie, dat ze goed kennen uit de tijd dat ze in Firdgum woonden, en dat dichtbij Leeuwarden is waar hun dochter dan woont.

Fred van der Wal: Het vrij staande  huis, tien kamers groot met een flinke tuin kostte vier ton. Merkwaardig dat enkele webloggers die op een driekamer flatje op de vierde etage van een betonnen woonkazerne wonen dat betwijfelden. Ze mogen langs komen.

Via zijn blogs - die hij ook publiceert in inmiddels zo’n vijftig boeken - brengt Fred zijn eigen tekeningen en schilderijen onder de aan-dacht. Dat levert hem nog steeds invitaties op.,,De‘populariteit’ ver-rast mij enigszins’’, zegt hij.

Fred van der Wal: In manuscript zijn zes boeken die ik binnen kort uitbreng. Verder begin ik aan het publiceren in boekvorm van mijn collages, aquarellen, potloodtekeningen, fotos, schilderijen en gouaches.

Als er voor die tijd niets gebeurt, maakt hij in augustus deel uit van de Biennale van de Tekening in Pulchri in Den Haag en hangt hij volgend jaar in Museum Thijnhof in Coevorden. Maar ondank alles zou hij ,,bij voorkeur vaker in het Noorden des lands gezien willen worden’’.

Fred van der Wal: En nog prettiger zou het zijn als de jaren lange boycot van mijn werk en persoon nu eens zou ophouden.

Lees meer >> | 963 keer bekeken

Boeken Fred van der Wal bij Bol Com verkrijgbaar

bol.com | Fred van der Wal Boeken kopen? Kijk snel!

https://www.bol.com/nl/c/boeken-fred-van-der-wal/15723209/N/8299/

Boeken van Fred van der Wal lezen? Boeken van Fred van der Wal koop je eenvoudig online bij bol.com. Snel in huis! Veelal gratis verzonden!

U heeft deze pagina 4 keer bezocht. Laatste bezoek: 24-1-18

Van der Wal Boeken

http://www.vanderwalboeken.nl/

bol.com | Fred van der Wal Boeken kopen? Kijk snel! https://www.bol …

https://fredvanderwal.wordpress.com/…/bol-com-fred-van-der-wal-boeken-kopen-kij…

1 jan. 2018 – bol.com | Stalker deel 1, Fred van der Wal | 9781326987350 | Boeken https://www.bol.com/nl/p/stalker-deel-1/9200000077566178/ Stalker deel 1 Hardcover. Een fictief geval van stalking met grote gevolgen voor semi-, pseudo- en ras artiesten uit het wazige kunstzinnige milieu. Al weer een kledder van en …

BOEKEN FRED VAN DER WAL VANDAAG BEKEKEN OP BOL COM …

https://fredvanderwal.wordpress.com/…/boeken-fred-van-der-wal-vandaag-bekeken-o…

5 feb. 2018 – 27 BOEKEN VAN FRED VAN DER WAL VERKRIJGBAAR VIA BOL COMIn “Zonder categorie”. bol.com | Fred van der Wal Boeken kopen? Kijk snel! https://www.bol.com/nl/c/boeken-fred-van-der-wal/15723209/N/8299/ Verkoop door: bol.com. In winkelwagen.. Het sadomasochistisch universum (deel 3) ·In …

Boek: Een zwarte bladzijde – Geschreven door fred van der wal

https://www.boekenbestellen.nl › Boeken › Kinderboeken › Fictie kind- en jeugd

fred van der wal • Boek • paperback. Samenvatting. niet beschikbaar. Productinformatie. Binding : Paperback Distributievorm : Boek (print, druk) Formaat : 145mm x 210mm. Aantal pagina’s : 88. Uitgeverij : Niet bekend. ISBN : Niet bekend. Datum publicatie : 03-2015. Inhoudsopgave. Een zwarte bladzijde. Reviews (0 uit 0 …

1022 best KUNST FRED VAN DER WAL images on Pinterest | Artist …

https://www.pinterest.com/krietak/kunst-fred-van-der-wal/

Schilderijen, tekeningen, grafiek & boeken van en over Fred van der Wal | See more ideas about Artist, Artists and Buns. … BOEKEN FRED VAN DER WAL VANDAAG BEKEKEN OP BOL COM DOOR ZOEKERS NAAR VERLICHTING. ScreenShot142 BOLCOM 2 … bol.com | Fred van der Wal Boeken kopen? Kijk snel! https: …

U heeft deze pagina diverse keren bezocht. Laatste bezoek: 24-2-18

Selectie Volkskrantblogs 2006 Fred Van Der Wal, fred van der wal

https://www.athenaeum.nl › Boeken

Mogelijkerwijze zullen mijn woorden wel wederom tot de nodige misverstanden leiden onder de geachte dames en heren uit het beeldende veld. Dat is goed en moet dan maar. Nee, het is zelfs uitstekend. W.

U heeft deze pagina diverse keren bezocht. Laatste bezoek: 8-2-18

Interview Fred van der Wal « Bezeten Boeken | Hét online magazine …

http://www.bezetenboeken.nl/interviews/interview-fred-van-der-wal/

4 jul. 2017 – Fred van der Wal is van origine beeldend kunstenaar en bekend van zijn schilderijen en tekeningen. Daarnaast is hij inmiddels een ervaren auteur, want hoewel Fred pas na zijn 65^e levensjaar begon met schrijven heeft hij inmiddels talloze boeken uitgebracht. Tijd om eens nader kennis te maken met …

Lees meer >> | 1117 keer bekeken

Overzicht literatuur Fred van der Wal 1969 - 2017

Literatuur Fred van der Wal:

1969. ”Jonge Nederlandse realisten van Galerie Mokum,” cat. Gemeente Museum Arnhem.

Lexicon Nederlandse beeldende kunstenaars, P.A. Scheen.

Museumjournaal S. M. A’dam, nr. 14/1

De Kunst In Arnhem, Jaargang 1-2-’69.

De Kunst In Arnhem, Jaargang 1-3-’69.

Kat. Med. fakulteit Universiteit Amsterdam.G.J. Jansen. Omgaan met de dood.

1970.”Elsevier. In de aanval uit angst voor het onverwachte. G.J.Jansen.

1971. Vijftig jaar Nederlandse realistische kunst, Prof. Dr. H.L.C. Jaffé & Drs. Jan van Geest. Uitg. Meulenhof.

1972. Tien Jaar Galerie Mokum, uitg. Galerie Mokum.

Panorama

1973. Objektief Gezien, cat.Ned. Kunststichting.

1974. Fantastisch Beeld cat.Ned. Kunststichting.

1975. Ned. Kunststichting tentoonstelling kollekties hedendaagse beeldende kunst. Cat. 1975/1976.

Pulchri Periodiek. 3-e jaargang. nr. 1

1976. Vijf jaar galerie S, cat. uitg. M. Scheepens.

Kijk uit! Er staat een kunstenaar in de lift! Frans Duister.De Tijd.

1978. Grafiekmanifestatie 1978, H. Paalman. Uitg. cat. Stedelijk Museum, Schiedam.

Kunsthuis ’78. cat.

1979. Kunsthuis ’79. cat.

Junge Kunst in Europa, Thomas Dehler Institut. Regensburg.

1980. Home Art, 1e jaargang nr.1.

Beeldende Kunstenaars in Friesland. Uitg. Frysk keunstinstitut

1981. Hedendaagse Nederlandse Beeldende Kunstenaars,” Gorredijk.

1982. Presentatie Kunst ’82. Uitg. Stichting Kunst en Rekreatie,” Bergharen.

1984. De BKR neffens Fred van der Wal. Frysk en Fry.

Beeldende Kunstenaars in Friesland. Uitg. Frysk keunstinstitut

Gebrek aan talent moet niet beloond worden, Kijk op ’t Noorden

1985. De Mokum Collectie, uitg. Galerie Mokum.

Fanclub voor minister Brinkman. Panorama.

1989. Tekenen en schilderen, nov. 1989.

1990. Collection d’Arti, Uitg. Arti et Amicitiae.

Hebben kunstenaars een toekomstvisie? Doctoraal scriptie kunsthistorie, Rijksuniversiteit, Leiden. Drs. W.A. Meuter.

1991. Expressie, uitg. Continental Art Centre.

1992. Beeldende Kunstenaars in Friesland. Uitg. Frysk keunstinstitut

Eigentijdse Nederlandse Beeldende Kunstenaars. Noord Nederlandse Uitgeversmaatschappij.

1993. Expressie, uitg. Continental Art Centre.

1996. Fred van der Wal schildert voor de eeuwigheid, Leeuwarder Courant 16. nov. ’96.

1997. Quick Lexicon, uitg.

1998. Spiegelbeeld, uitg. Arti et Amicitiae.

1999. Alert

2000. Lexicon Beelden Benelux 1600-2000 . Uitg. Scriptum Art, Schiedam

2001. Alert

2002. Akku.

2003. Expressie, uitg. Continental Art Centre.

2004. Expressie, uitg. Continental Art Centre.

2007. Fotopagina Paris Match, Les Donziais.

2009. Overzichtscatalogus Nederlandse Kring Van Tekenaars.

Catalogus Jubileum expositie Nederlandse Kring Van Tekenaars Pulchri Studio"

Schrijversblokkade, verhalenbundel uitg. WWAOW, België.

Tegenlicht, poëzie verzamelbundel uitg. Writehistory, België.

Kunstgids kunstenaars 2009 uitg. Francastic.

Pulchri 'Teken van inspiratie'.

A black page in art. Uitg. in eigen beheer.

2010. Vice Magazine

Friese Vrijheid. Uitg. Fria

2012. Karakters. Date van Utteren

Atelierroute Leeuwarden

2013. Picturablad

2014. 24 potloodtekeningen Fred van der Wal.Uitg. Mijn album.nl

2015. 50 Masters of realistic imagery. Art domain whois publisher

My Social Book. jan. 2015- 30 juni 2015

Lees meer >> | 952 keer bekeken

BRIEF AAN KUNSTHANDELARES JANNA VAN ZON (DEEL 2)

BRIEF AAN KUNSTHANDELARES JANNA VAN ZON (DEEL 2)

Afgelopen zomer dus tuinfeest bij  Anneke en Wim Koster die in Overveen een bruin cafe exploiteerden en nu in de Cher wonen. Erg goed geamuseerd bij het tuinfeest. De gastheer was al ver heen dankzij zijn habit om daaglijks drie flessen wijn tenminste te nuttigen. Het gaat mij echt te ver, maar ik ben de laatste om mij daarover te gaan beklagen. Van hem kreeg ik dus die fles Zeer Oude Genever van een twintig jaar geleden. Ik ben geen Jenever drinker, maar deze drank lijkt wel erg veel op konjak. Volgens Fran-se kennissen, die het voor het eerst van hun leven proefden. Niet dat ik er zelf veel verstand van heb, maar toch een mening. We kwamen aan bij het tuinfeest en zagen een aantal spiksplinter-nieuwe Harleys staan. Alsof ze zo uit de sjooroem kwamen. Het is in Kennemerland, (Aerdenhout, Heemstede, Bloemendaal, haarlem en Overveen) onder gegoede, lichtelijk bekakte vijftigers uit de pu-bliciteits sector en aanverwante sectoren nu bon ton om zo’n motor te berijden. We werden begroet door de gastheer die vroeg wat Ina voor een astrologies teken was. Hij raadde zes keer mis. De mu-ziek (Brandend Zand en aanverwante zestiger jaren muziek, maar ook Beach Boys met Good Vibrations, wat ik nog steeds een prachtig nummer vind) Toen ina Tweelingen zei meende ik dat hij enthousisast repliceerde met ; “Jaaaa, tweelingen zijn een beetje geil, he!” En dat zei hij twee maal, dacht ik te horen, door de mu-ziekherrie heen. Nou, dat begint dan al goed, dacht ik. Hij zei ech-ter: “ Tweelingen zijn een beetje gek, he!” Nu weet ik niet wat je beter kunt zijn als Tweeling, maar het is allebei een vreemde intro-duktie. Aan de andere kant kun je mensen die een slokje teveel op hebben weinig kwalijk nemen. Zo nu en dan bellen we de beide ech telieden of maken een afspraak. Doorgewinterde drinkers zijn ‘t. Tot in bad gaan een pakje sigaretten en een fles wijn mee. “Maar wat doen jullie dan in hemelsnaam in bad?” vroeg ik wat onthutst omdat ik de gewoonte heb na vijf of tien minuten hooguit te verblij-ven. En met zijn tweeen in bad daar moet ik helemaal niet aan denken want waar blijft dan de ruimte voor je zelf? Misschien hoort het allemaal bij de moderne romantiek. Hun bad is ongeveer vier keer zo groot als het onze.In bad namen ze de boekhouding door, zeiden ze.

“Maar worden dan de paginas niet nat?” wilde ik weten.

Nee, helemaal niet, want in bad werd de boekhouding des levens door genomen. Wat ik mij erbij moet voorstellen weet ik nog steeds niet en ik wil er verder maar niet over nadenken wat er allemaal in bad zou kunnen gebeuren zo met zijn tweetjes, dat zie je niet bij de EO. Het lijkt mij vermoeiend. Je kunt wel kou op je borst vatten of de telefoon gaat net, de post besteller komt met een aangetekend stuk aanzetten. En dan? Nu is hun bad wel groot genoeg voor nog een half dozijn badderaars maar of ze aan dat soort exotiese Olympiese spelen in groepsverband (teamsport verbroedert zo) doen weet ik niet en wil ik niet weten. We houden het allemaal in de licht getoonzette semi vriendschappelijke sfeer (wat is dat nou weer?) die nu eenmaal zijn grenzen kent in de omgang met de naaste.

Heer Huib Milder ken ik niet. Is hij afkomstig uit het Gruselkabinett von Doktor Caligari (akademie Minerva, sinds Matthijs, Ger Siks en Wout Muller er weg zijn is het met de figuratie ook daar exit, heb ik mij laten vertellen? Een psychopaat, lastpak of een stoute jongen?  Een regelrechte ontsnapte TBR klant? Krimineel? Het blijft uitkijken in kunstenaarsland en we bijven selectief met al die erg artistieke tiepetjes. Ger Siks liep geruime tijd rond op de akademie met een doorgeladen punt 45.  Zeker wat onmin gehad met de collegaatjes en de leerlingetjes. Een adekwate manier van konflikt beheersing, mits men genoeg patronen heeft. Het artistieke leven is vol gevaren en zelden aangenaam, dat is mij vanaf het begin wel duidelijk geworden en echt vrolijk word ik er niet van, vooral het mixen met moderen kunstenaars die in een mi nuut een kunstwerk maken brengt mij nog vaak het schuim op de bek. Figuurlijk ge-sproken dan. Jammer genoeg valt de moderne kunstenaar on-veranderlijk goed bij de ambtenarij en wordt door hen overladen met percentage regelingsopdrachten, reisbeurzen, werkbeurzen en voelt zich gewaardeerd en kijkt van uit zijn Ivoren Toren positie vervuld van minachting neer op figuratieve kunstenaars. Jij vindt dat ten onrechte, Dieuwke vond het ten onrechte en ik vind het ook ten onrechte.  Godts molens malen langzaam, maar die van de kultuurambtenaar nog langzamer, voordat die categorie verder heeft gekeken dan zijn leugenachtige Pinokkioneus lang is hebben wij al lang de pijp aan Maarten gegeven en anderen ons palet aan de wilgen gehangen of met de vullisman mee gegeven, zoals Erfmann over kwam. En wat dan? Geen nood aan de man, want dan duikt er weer een kunsthistorica op, die de stof afklopt van het vergeelde schetsboek op zolder dat definitief dreigde een vergeet-boek te worden. Is dat allemaal erg? Nou, om het groof te zeggen; eigenlijk kan ‘t me niks verdommen. Prioriteit nummer een in ‘t leven is je goed voel en en geen finantsiejele zorgen te hebben want dat leidt maar af. Ina heeft altijd een goed betaalde baan gehad vanaf midden jaren zeventig. Kunst is voor mij altijd nummer twee geweest. Een prima tijdverdrijf. En alsjeblieft geen air aanmeten van Peintre Maudit, alhoewel dat erg interssant klinkt en lijkt. Maat wat ik in het begin wel heel erg vond is dat ze in de Bourgogne geen matzes verkopen of pakken hopjesvla. Soms zijn er van die beren op de consumenten weg. Het wennnen aan de smaak van de Franse toetjes duurde een half jaar. In het begin denk je dat je de inhoud van  een Jongens Chemie Doos naar binnen krijgt gekieperd. Bij elke hap dacht ik: dit kan niet gezond wezen! In de fifties had je van die dozen met regageerbuizen vol onrustbarend paars en geel gekleurde chemicalien. Het aantal kankergevallen in de Nievre, onderdeel van de Bourgogne, en nu ben ik serieus is het hoogste van het hele land. Of het aan de toetjes ligt? Ik hoop ‘t niet. Wel zien we de gerustellende condens-pluimen ten hemel stijgen van de kernreactor aan de Loire en we-ten dat het licht voorlopig nog niet uit gaat. En dan wordt het mij weer zo blij te moede, wetende dat op 236 meter hoogte waar Mai-son l’ Ermitage zelfs niet ten gevolge van de met de week dreigen-der wordende  Klimatwechsel het water ons nimmer aan de lippen zal kunnen stijgen. En dan geef ik mijzelf weer een hand. Voor de spiegel, om het effekt beter te kunnen  bestuderen, want wie zich-zelve lief heeft kan pas de ander lief hebben. En pink bij die ge-dachte alweer een traan weg. Niet uit diepe ontroering of bekommernis met het wereldleed maar door de ochtendboterham met uien en knoflook die behoorlijk aantikt. We moesten maar eens dicht bij huis blijven. Het wereldleed is niet op te lossen. En dat… ja, dat brengt ook ons weer op de politiek. Jaren lang heb ik GPV gestemd, daarna Christen Unie en nu zijn wij beiden toch in ern-stige twijfel ge raakt ten aanzien van de stemkeuze. De Gristen-demokraatsie zie ik weinig in, Ina ook niet, het dixielandpubliek van de VVD is niet zo ons pakkie an, Wouter Bos vind ik een enorme vooruitgang bij de duf ogende Wim Kok vergeleken en die gezel-lige, altoos tevreden kijkende meneer Marijnissen zegt ook weer heel zinnige dingen. Hirschi Ali vind ik een heel leuk, beschaafd sprekend, lang niet dom, dapper meisje waar je zo mee voor de dag kunt komen bij je familie en de geblondeerde kuif van de clowneske Wilders zou ik ook wel willen hebben. Ja, wat moet je dan? Onzerzijds zal het een linkse stemkeuze worden, daar hebben we het wel vaker over gehad. Uit pragmatiese overwe-gingen dan. Vroeger, als jongeman stemde ik trouwens enkele malen PSP en bij de gemeentraadsverkiezingen van  begin jaren zeventig in Amsterdam zelfs een keer CPN, omdat ze een duidelijk BKR beleid hadden. De beeldende kunst is jammer genoeg bij geen enkele politieke partij een issue van enig belang. Uit dien hoofde lijkt het mij niet zo eenvoudig voor jou een nota te schrijven over de lokale cultuurpolitiek vooral omdat een en ander budgettair vantevoren zal zijn geregeld.

Lees meer >> | 1178 keer bekeken

Fred van der Wal heeft geen relaties met collegas en zegt: “Je schrijft en schildert òf je hebt vrienden!”

Fred van der Wal heeft geen relaties met collegas en zegt: “Je schrijft en schildert òf je hebt vrienden!”

De uit Amsterdam afkomstige Fred van der  Wal (1942) is vanaf het begin van zijn carrière de eerste onder zijns gelijken,de groep  aan het realisme verwante collegas, die vanaf de zestiger jaren van de vorige eeuw welbewust niet bij een door de overheid cq. museumwereld  gedicteerde modieuze avant-garde wilden horen.

Lees meer >> | 2922 keer bekeken

Zomer 1965. Ik ben 22 jaar oud

Het is zomer 1965. Ik ben 22 jaar oud en het is gotzijdank net uit met de stijl gereformeerde Els. Blij dat ik van haar verlost ben. Een nieuwe lente, een nieuw leven. Een trauma zal ik er niet van over houden, daar was ze te bekrompen voor. Vrijheid blijheid! Ik ben geen tiepe om in wrok en bitterheid om te zien, dan kun je wel aan de gang blijven. Lang leve de lol schenk nog een keer in is altijd mijn levensmotto geweest en met een glas Sancerre in de hand kom je door het hele land. Niet van dat benauwde.

Lees meer >> | 2200 keer bekeken

Ik ben een getourmenteerde kunstartiest!

“IK BEN GELUKKIG EEN SOMBER OGENDE GETOURMENTEERDE KUNSTENAAR!”

Het aanvankelijk moeizame gesprek met de getourmenteerde kunstenaar is zeer fragmentaries. Moei lijk komt hij als misantroop uit zijn woorden, die hij als het ware zijn strot uit moet wringen. Alleen in zijn werk kan hij leven, beweert hij. Waar hebben wij d at meer gehoord? Hij munt voor namelijk uit in stilzwijgen, hetgeen een geheel nieuwe dimensie aan het genre vraaggesprek geeft, dat om deze reden nogal eenzijdig verloopt. Wel wil hij kwijt dat hij de vorige avond in Les Maquis bij de Haarlemmers Wim en Anneke van G. toch net wat te veel heeft gedronken, maar de saté, de kip en de verdere vlees waren op de barbecue er niet om logen, als wij het uitzicht over de goud kleurige velden van uit de ach tertuin niet vergeten hetgeen ronduit aangenaam was en dat hij als artiest–last but not least- al te on smakelijke confidenties op seksjuweel gebied al weer heeft kun nen onderdrukken, want hij is bepaaldelijk geen sexuel obsedé zoals de bejaarde New Yorkse kunstschilder Sidney Klein, die hem vast en zeker al lang niet meer omhoog kan krijgen en ondanks al zijn fysieke makkes toch uit munt in buiten gewoon vieze praatjes. Neen, aan bekentenisproza van deze aard heeft de befaamde kunstenaar sinds kort geen enkele behoefte meer. Niet dat hij zich schaamt voor zijn jaren aan de kweekschool voor onderwijzers te Bloemendaal, maar veel op geleverd heeft het allemaal niet, behalve een diploma waar hij nooit gebruik van zou maken en drie jaar lang een buitengewoon gepassioneerde, veel eisende, dominante, al te vrijgrage, goed gebek te, gehaaide vriendin, die er geen genoeg van kon krijgen in een duinpannetje naast de uitkijktoren op het Kopje. Alhoewel…toen die augustus avond onder de stralende sterrenhemel van Frankrijk de geheime bezoekjes van een gehuwde collega van de gastheer aan de nachtelijke homoseksjuwe len populatie rond het standbeeld van de grote Hildebrand in de Haarlemmerhout in het gezelschap uitgebreid ter sprake kwamen werd hij in gedachten toch heel even terug gevoerd naar de vroege sixties van het Haarlemse Sodom en Gonorrhoe toen hij nog jong, slank, lenig, bruinverbrand met lang goudblond haar, achterna werd gelopen door onafzienbare colonnes vrijgevochten, uiterst on tuchtige mannen en vrouwen, overborrelend van neuk drang in hunne tegennatuurlijke bronst, die bij het passeren snuivend en gnuivend verhit zijn geur op sno ven. Al hinnekend. Het leek de Alles Kits O.K Corral uit Black Beauty wel. Als paarden de stal ruik en…dan klepperen ze voort met de oogkleppen op tot aan den einder. Het witte flesje Old Spice met rode opdruk deed sowieso wonde ren van boven en van onderen. Body language deed de rest. Fred van der wal was niet sterk, hij rook sterk. Soms wel eens naar Boldoot. En toch liep hij overdag in het volle, ontmaskerende zon licht in het Bloemendaalse bos niet loeiend van geilheid rond in zijn strakke, roze broek hetzij heup wiegend en schuddend met de billen rond in het Kennemer struweel om met klokkende geluiden de overbekende homo roep te kwinkeleren. Waarom niet? Omdat hij dat niet nodig had. Doch Gij ge heel anders, als de duisternis was ingevallen. Hoe hij daar in het half duister na tienen als hij de niets vermoe dende Els had weg gebracht achter op de fiets, toch nog vijfenzeventig kilo schoon aan de haak als ik haar pumps, gelijk een paar wedstrijdkanos aan heur voeten en de loodzware varkenslederen schoudertas plus haar hoornen bril er niet bij op tel, want dat overtreft de honderd kilo met gemak, zwoegend tegen de wind in op het zwart gelakte Fongers rijwiel, met pijn in de ballen, op weg naar het station in Haarlem na een urenlange, uitputtende vrijpartij waar het meisje zo’n behoefte aan had, die middag in een duinpan bij het Kopje of aan de voet van de vuurtoren te Vlieland, eenzaam, maar niet alleen, een uur later, zo tegen elf uur des avonds, ondanks het hetero seksjuwelen treffen van die dag, gelardeerd met een half dozijn orgasmes, ontspannen heupwieg end flanerend op gouden muilen en het hippe overhemd met de kleurige Paisley motieven voor het gemak uitnodigend open tot op de navel. Tast toe. Het snoepje van de week is d’r weer, gonsde het door het bos. Altijd weer even handig zo’n open hemd voor een manlijk ingestelde gespreks partner in het duis ter mits men er geen doekjes om wond, want in oeverloos geluld als intro op wat onver mijdelijk zou volgen had hij zelden zin. En laat hij zich nou als zestiger sinds enkele jaren in deze nieuwe eeuw parfumeren met het dure merk Opium. ‘Een zwaar parfum voor mannen zoals U en ik”, meende de verkoper in Leeuwarden hij en gaf een veel zeggende knipoog. En hem aan raadde een volgende keer een flacon Grey Flannel aan te schaffen bij een bezoek aan Amsterdam, het Sodom en Gonorrhoe van het Noorden. De hem door de Groningse fotograaf R. toegedichte arro gantie en agressiviteit, zo blijkt al na een klein half uurtje, bestaat in het geheel niet. Dat moet een enorme vergissing zijn van deze provinciale zegsman. Kwaadsprekerij van een stel Groningse cultu rele ontbijtkoeken. Hij zegt zelfs een buitengewoon bedeesd man te zijn en dat de vrouw in al heur gestrengheid overheersend de baas in huis is waar hij zich overigens met liefde bij neer legt. Niet dat hij ook maar iets met deze me dedeling bedoelt, maar voor de zekerheid en om duidelijkheid te scheppen. De verhoudingen moeten nu maar eens in alle openheid worden vast ge legd. Slechts een nadrukkelijke vorm van zijn zelfbe wustzijn wil nogal eens een niet al te ruim bemeten Hollands e huiskamer vullen als de fles niet meer gevuld is, ja, dan wil hij nog wel eens lastig en rumoerig worden, veeleisend ook en verandert zijn zoetgevooisd stemgeluid in bars gebas en stamp voeten, maar is dat zijn schuld als hij met zijn kalvinistiese klauwen wild in het rond gaat molen wieken? Welnee! Dat ligt allemaal aan de slijter en aan zijn eigen habit. Over de grote dorst en de bodem loze put. De tandeloze tijd van Sisyfus met het emmertje de berg op en neer. Als dat geen metafoor is voor het kunstenaarschap weet hij het ook niet meer. Dat schiet niet op. There’s a hole in my bucket. Beter dan omgekeerd. En hoe het tij tegen had toen het plestik boterhammenzakje nog niet was uitgevonden, zodat hij die niet om zijn schoen en kon binden als waterkering wanneer er weer eens vuist grote gaten in de zolen zaten, want wie geen cent te makken heeft in het begin van zijn kunstenaarsloopbaan zal zich geen nieuwe zolen onder zijn hoeven aan laten gieten. Wij tasten elkaar in figuurlijk opzicht en heel formeel voorzichtig af en vinden elkaar in onze waardering voor de boekenrubriek van Martin Ros. Mogen wij ook even? En heeft de beminnelijke Marlou Witzel te Haarlem hem niet het web adres van deze boekbespreker attent door gemaild? De kunstschilder blijkt ver der merkwaardig genoeg zeer op vormen gesteld blijkt al spoedig en res pecteert ieders privacy. Tenminste voor drie minuten, langer niet, want alles heeft zijn grenzen. Hetgeen wij al eerder vernamen van de Rotterdamse R. met wie de artiest sinds maanden gebrouilleerd is en waar mee het nooit meer goed zal komen. Zeker weten, want vetes zijn er toevallig niet voor om bij te leggen en meningsverschillen dienen gekoesterd te worden tot de dood er op volgt. Nee, niet met R.’s vrouw Henrët, die onder ons gezegd nog steeds een lekkere kop heeft als zij op meisjesach tige wijze een band in het haar draagt plus een aardig frontbalcon en laatst nog in een groot gezel schap tijdens een lange wandeling bij een brug over een rivier op puur artistieke wijze zich onge geneerd ontkleedde vanwege de soms tropiese temperaturen in de Bour gogne om in opperste vrij making zwierig haar beha met een knal de lucht te gooien en hoe het dure kle dingstuk van het merk Lejaby toen door een mini tornado werd meegevoerd gelijk een duo parachute op de vleuge len van de wind over de brugleuning met een sierlijke pisboog de snelle vliet in plonsde en weg dreef. ‘Daar gaan je centen, gotdome!’ moet zij gezegd hebben met heur handen ineengeslagen. En hoe vele kilometers verder het intieme kledingstuk door Fred van der Wal, die toevallig net in zijn groene, rubberen lies laarzen midden in de stroom stond te vissen op snoekbaars in het canal late raal, aan de glas fiber hengel werd geslagen en na een gevecht van een half uur met het weerbarst ige stukje textiel werd ‘t binnen gehaald, in de vis emmer geworpen en als trofee nu in het atelier van de schilder hangt te dro gen. Nee, deze keer heeft hij het niet zelf aan getrokken. Lingerie van zijn kennissen is terra incognita en als zodanig verboden gebied. We kunnen niet alles hebben. Het bleek zijn maat niet en het kleding stuk was nog klam. Hij gaat nog altijd voor 84 dubbel D cup en knalde laatst nog uit een dure beha van zijn vrouw, die daar niet blij mee was. Dat zal hem geen tweede keer gebeuren! Zulke voorvallen geven toch zo’n hilariteit in huis tijdens de polonaise met gevoels genoten, dat we regelmatig huilend van het lachen in mal kanders armen vallen…om het daarna af te drinken.

Lees meer >> | 2022 keer bekeken