De handzame scheurkalender “Kruimkes van ‘s Heeren tafel” aan de muur gaf licht en uitzicht…
De handzame scheurkalender “Kruimkes van ‘s Heeren tafel” aan de muur gaf licht en uitzicht…
november 1, 2015
Geen enkele elfstedentocht deelnemer komt van zijn leven na zijn verscheiden nog op de schaats over de eindstreep.
Geen karateka behaalt op zijn sterfbed als de begrafenis ondernemer al bij de voordeur ongeduldig staat te trappelen,het wereldkampioenschap karate met een prachtig uitge voerde, vloeiende ura-mawashi-geri tegen de slaap van de tegen-stander onder het uitzinnige applaus van de aanwezige toeschouwers!
Wel reed een Vlaamse zanger,die een hartaanval achter het stuur van zijn bolide kreeg,na zijn verscheiden een tegenligger frontaal dood.Een prestatie waardig om in het Guinness Book Of Records op te nemen, dunkt mij.Maar toch;soms vangt een dode,artistieke koe postuum een biefstuk van de haas voor de bezitter van een uit handen van de hongerende kunste naar getrokken te goedkoop aangekocht schilderij van een ondergewaar deerde meester,zoals de eigenaar van een foei lelijk,onooglijk,technies zeer slecht ge schilderd portret van de hand van politiek agitator-kunstschilder Erich Wichmann,dat meer dan veertigduizend gulden waard bleek te zijn,volgens een taxateur in het tv programma “Tussen kunst en kitsch.”Een taxateur die er een keer tienduizenden guldens naast zat toen hij een Berserik schatte op veertigduizend gulden terwijl iedereen weet dat een schilderij van deze bedaagde Hage naar hooguit achtduizend gulden op de veiling opbrengt. In de jaren ’60 raakte je een Erich Wichmann aan de straatstenen niet kwijt, net zomin als het werk van Gestel dat voor een paar tientjes per stuk bij veilinghuis De Zon te koop was en nu meer dan anderhalve ton opbrengt.Ik gooide eens een werkstuk van Wichmann weg in de mening dat het niets waard was en nooit iets waard zou worden.Het bedrag voor het foeilelijke werk, dat ik er nu,dertig jaar later voor had kunnen krijgen bedroeg een getal van meer dan vier cijfers!
Ambiteuze kunsthistorici zijn tuk op het “ontdekken” van over het hoofd geziene reputaties.Meestal is het niets en wordt het ook niets en dat is maar goed ook,want het gaat de vaak wat neurotiese kunsthistorikus toch louter en alleen om eigen eer en glorie of om een zetel op het pluche van de direktiekamer van een Museum voor moderne kunst (Hier bij denkt de auteur vooral aan de Friese roeptoeter Thom Mercuur).
Een vorm van carrière maken die een enkele keer maar al te graag letterlijk over lijken gaat, zoals de dokto raalskriptie van Yvonne L., die over 19-e eeuwse graf monumenten handelde. Ik vond het in de jaren zeventig een origineel onder werp. Verstaat U mij niet verkeerd! En het was ook nog een heel mooi licht necrofiel meis je om te zien en dat is zeldzaam in kultu rele kringen.
De moed zakt een normaal mens zoals U en ik al snel in de schoenen als men zich realiseert dat slechts een procent van alle zeventiende eeuwse schilderijen behouden is ge bleven en dat binnen honderd jaar al negentig procent van alle zeventiende eeuwse kunst vernietigd was.Geen hoopvol perspektief, zal de eigentijdse, scherp kalkulerende burger zuinig opmerken, die liever de scheurkalender “Kruimkes van ‘sHeeren tafel” aan de muur heeft, dan een schilderij van Fred van der Wal.
Ook mij heeft het,net als de gemiddelde christendemokraat nooit een biet geïnteres seerd waarom de snel aangebrande kollegaatjes,die zich allemaal een genie waanden in het ondiepst van hun gedachten, schilderden of – met veel meer enthousiasme en ener gie – uit hun neus vraten, achter elkaars wijven aanzaten of naar de hoeren gingen op kosten van de belastingbetaler als de subsidies weer eens op de giro was gestort door de goedgeefse overheid.
Die enkele keer dat mij zelf gevraagd werd waarom ik schilderde,gaf ik nimmer een se rieus antwoord. Waarom zou ik? Een goede chefkok gaat toch ook niet zijn recepten verra den?Soms hanteerde de vraagsteller daarbij een zo barse toon dat het leek alsof hij een poltie agent in functie was die een verbaal schreef voor een onbe grijpelijke,door mij in het geheel niet begane overtreding.(Zoals de arrogante Hans “doktorandus”van S.)Er moest gewoon een administratieve vergissing in het spel zijn,dat ik ooit in de BKR was op genomen, vond Hans van S. of de mislukte tekenleraar J.v.d. K.,d oor Ina de melk muil genoemd,die mij het beeldend kunstenaarsschap al helemaal niet gunden en mij meer dan eens met klem aanraadden een ander vak te zoeken!
Vertrouw nooit een raad door een lid van de zwarte kousenkerk of aanhaner van het hal leluja geloof van de E.O. gegeven!
Meestal verzon ik ter plekke een flauw verhaaltje als men vroeg waarom ik al die magistrale meestwerken in een handomdraai uit mijn mouw schudde of antwoordde gemaakt ernstig:”Tsja,daar roert U me een wel heel interessante kwestie aan,waar we lang en breed over kunnen spreken als U maar genegen bent genoeg Belgiese bieren, in het bijzonder trappist dubbel,te tappen in mijn glas en als ik dan ook nog een of meerdere keren een vorkje mee mag prikken tegen zessen of Uw echtgenote eens mag lenen,dan komt het allemaal best in orde!Dan is na afloop wat voor U een vraag was tot een onver valste weet geworden,dat kan ik U alvast bij voorbaat mede delen!