Fragment uit boek Fred van der Wal ‘IK BEN VERVOLGD, IK WORD VERVOLGD’.
fred van der wal
6 april 2007 op 11:13
Fragment uit ‘IK BEN VERVOLGD, IK WORD VERVOLGD’.
‘Maar de Friese kunstsjoernalisten, die willen preken, die willen weet ik wat
voor invloed uitoefenen, ze willen de moraliserende dominee uithangen en het
liefst zouden ze zelf beeldend kunstenaar zijn, maar ja, de schoorsteen moet
roken en het vrouwtje wil een bontjas en een glimmende twee dehands Audi onder d’r
ontuchtige, glad geschoren, geparfu meerde verrukkelijke bibsje waar tussen het
zo goed toeven is voor een verslaggever, hè, dat nivo, zoals al die platte
landskunstcritici leven.
Nu houd ik niet van kale mossels en bovendien: die journa listen werken in vaste
dienst voor een dagblad, dus is het bek houden en doen wat de baas zegt anders
is dáár het gat van de deur en ‘t loket van de WW.
Als de hoofdredacteur een stuk leest van zo’n inktkoelie, dan zegt hij: dat kan
niet, dat moet eruit, dat moet je ver anderen en schrijf dat ook maar over
enzovoorts meer. En op die manier gaat iemand onder het juk door waar hij zelf
voor heeft gekozen uit slapheid, halfheid, gemakzucht, con formisme en lafheid.
Ik zou dat nooit kunnen en willen accepteren, maar ik ben dan ook van huis uit
een genie. En daarom ben ik in Fran krijk gaan wonen…daar gaan tegenwoordig alle
genieën naar toe, die zoeken elkaar op en drinken dan heel veel wijn met elkaar.
In woordeloze harmonie, dat vinden ze heel fijn! Het is daar soms echt dringen
geblazen, want die genieën wo nen allemaal in de Nièvre!
Heel, heel toevallig.”
U bent nog gevraagd om criticus te worden bij de Balkster Courant.
Inderdaad, in 1985 of ‘86. Ik heb ik een briefje geschreven dat ik het niet deed.
En ik had in die tijd echt geen cent hoor. Ik heb toen niet geweigerd uit
overvloed, maar ik dacht er eenvoudig niet over. Het was een kwestie van een
grote, intuïtieve afkeer. Ik had het gevoel: als je dat doet, ben je toch een
lullig, conformisties kleinburger mannetje die net als de vrijgemaakt
gereformeerde drs. Hans van Seventer dan wel een grote bek open trekt tegen
colle gaatjes, maar voor een paar centen zwicht.
Het was niet te verenigen met mijn literaire en beeldende ideeën dat je voor zo’n
blad de boerenstand in Friesland over beeldende kunst moest gaan voorlichten.
frank forrest
7 april 2007 op 18:52
IK ben een van de Friezen uit Bergum die door de sadomasochist lingerie
travestiet homosexu eel Fred van der Wal begin jaren tachtig regel matig over de
schutting voor rotte vis werd uitge maakt net als Wouter van der Horst, die werd
aangevallen om zijn oprechte gereformeerde geloof. Hij gooide lege drankflessen
en rottend fruit over de schutting waar wij veel last van hadden of zwaar
vuurwerk waar ik als hartpa tiënt veel last van had en bij elke klap weer een
tabletje onder mijn tong moest leggen om niet weg te vallen. Ook van de
overhangende boom vielen bladeren in onze tuin en zelf deed hij met die teef van
hem niks aan zijn tuin; Hij was een nagel aan onze doodskist, dat zullen we
nooit vergeten. Hij woont helemaal niet in Franrkijk dat is allemaal
opschepperij want hij woont gewoon in leeuwarden ergens in een nieuw bouwwijk
bij zijn dochter heb ik me laten vertellen.
fred van der wal
9 april 2007 op 13:22
Ik heb nooit naast ene frank forrest gewoond en vraag me af of die wel bestaat.
Flessen over de schutting gooien? Volle of lege? Rottend fruit? Tomaten of
appelen? Overhangende bomen heb ik nooit in mijn tuin gehad en ik zou de eerste
zijn als oppassende, goede burgerman om die te snoeien als mijn buren er last
van hebben. Ook in deze is de rijdende rechter geheel over bodig! Consensus is
mij op het lijf geschreven.
Met Wouter van der Horst stond ik overigens op goede voet en bezocht hem enkele
malen. Hij is een van de gehate Hollanders in Friesland die er uit gewerkt
moesten worden door het establish ment. Jammer. Weer een kleurrijk figuur minder.
En zo wordt Friesland cultureel schraler en schra ler. Wie verstandig is en iets
te zeggen heeft vertrekt snel uit deze provincie. Over blijft het drab, de
smurrie en het grondsop.
Laat ze maar lekker daarin gaar smoren!
fred van der wal
21 april 2007 op 12:27
Isis Nedloni is geen pseudoniem van mij maar een auteur/kunstenares uit het
Arnhemse met wie ik zeer bevriend ben
aiko vanhulsen
21 april 2007 op 20:05
met stijgende verbazing lees ik uw epistels over de friese kunsthistorie. Ik ben
al weer lange tijd van het toneel daar verdwenen en had nooit gedacht dat al die
gevechten nog steeds aan de gang waren.
Ja wat 20 tot 30 jaar geleden? Ok lachen hoor. De beroemde speech van Laurens
ten Cate was ik aanwezig. dat was me nog es een tijd zeg.
En dan al dat gedoe met “moeke Faber”
Later mocht “geld” niks meer te doen hebben met “kunst” maar wat waren ze toch
blij wanneer ze een check van m’n vader kregen.
Dank voor het weer levend maken van al die duistere jeugdherinneringen.
aiko vanhulsen
cees launspach
22 april 2007 op 19:35
Leuk artikel, ik zou wat meer mijn naam genoemd willen zien, vooral door Fred
van der Wal, slaap ik weer goed.
Groet Cees.
fred van der wal
2 mei 2007 op 09:39
aiko,
het woord check is foutief gebruikt. Je had beter moeten weten in je rol van
openbare aanklager en eerst een woordenboek moeten raadplegen. In geval van
financiële nood kan ik U een lees plankje van Aap Noot Mies doen toekomen. U
generaliseert verder over kunstenaars die blij waren als ze geld ontvingen van
Uw geachte vader.
Ik exposeerde in 1983 in de Senior Galerie te Leeuwarden maar er is niets
verkocht. U hoeft zich niet ongerust te maken wat een uitge schreven chèque
betreft. Het lijkt mij zeer normaal dat een kunsthandelaar zijn kunste naars
betaalt in geval van verkoop. Mogelijk bent U het daar niet mee eens? Ik ben
blij in elk geval zakelijk met U niets van doen te hebben. Uw mentaliteit bevalt
mij geenszins!
aiko vanhulsen
2 mei 2007 op 14:53
Fred,
ja helaas is m’n nederlands niet al te best meer. hopelijk kan je nog lezen wat
ik schrijf.
Natuurlijk ben ik schuldig in het generaliseren.
Het kan me echt niet schelen dat misschien andere mensen dat niet aardig vinden
of daar slecht over denken.
Mijn schrijven was een reactie op de geschriften van Huub Mous en niets anders.
Toch een grappige schrijver bent U. Hopelijk neemt u al dat chrijven dat u doet
niet te persoonlijk, dat zou slecht voor het hart zijn.
Nou gegroet, maak het niet al te moeilijk voor jezelf.
aiko
Huub Mous
2 mei 2007 op 15:35
Beste Aiko,
Ik dacht even dat U uit het graf herrezen was, maar nu besef ik dat u de zoon
bent van. Mooi om u hier digitaal te ontmoeten. Ik heb met groot genoegen het
archief van u vader doorgenomen en stuitte op allerlei intsressante zaken. Onder
andere de tallloze briefjes van moeke Faber, waarmee ze zich verontschuldigde
voor de openingen met vermeldimg van een telkens weer uiterst gewichtige reden.
Ook de krantenknipsels van het ongeluk dat uw vaders auto overkwam, toen deze
werd aangereden door een wegrijdende kunstenaar en in de gracht belandde met
honderden reproducties, die daarna in het water van de Nieuwestad dreven. Het
was een mooie tijd. Ik heb uw ouders nog gekend. Het waren flamboyante mensen.
Harrtelijke groet
Huub Mous
fred van der wal
2 mei 2007 op 18:51
Beste Aiko de Jongere,
Sans rancune et sans prblème. Overigens groot respect voor Aiko de Oudere en wie
weet voor Aiko de Jongere ook. Aiko de Oudere is een pionier geweest en zoals ik
hem kende een intelligent man. Ik vind het jammer dat ik hem niet beter heb
leren kennen en langer mogen mee maken! Het blijkt elke keer weer dat eminente
mensen als Aiko de Oudere een eenmalig aanbod in de schepping zijn en hun leegte
niet wordt opgevuld, hetgeen zeer valt te betreuren
met een vriendelijke groet
Fred van der Wal
Couloutre
Bourgogne
fred van der wal
2 mei 2007 op 19:04
Beste Cees Launspach,
Je bent genoemd dus je hebt niets te klagen. Zo word je toch nog beroemd maar
wel via mij. Geeft niks, je kan het ook niet helpen dat je zo bent. Ik kan mij
overigens niet herinneren dat wij elkaar verder ontmoet hebben, maar geeft niets.
Ik heb ook nauwelijks idee wat je maakt behalve die baksteen aan een touwtje die
alom lof oogstte in Friesland in de Leeuwarder Cou rant, niet daar buiten
uiteraard. Geeft niets, jij kunt er ook niks aan doen dat je veroordeeld bent om
in dat kutfriesland t blijven hangen tussen die kutfriezen met hun gniepige,
achter bakse kutstreken. Ik bleef niet hangen natuur lijk in die achterlijke
provincie als kosmopoliet en Bourgondier die er maar op los leeft seksjuweel
onder invloed van slotend rank en nu al de Nederlandse Chrales Bukowski wordt
genoemd en zich van de hypocriete calvinistische kanker cultuur in Holland geen
sikkepit aan trekt.Ik ben een te grote vis voor die kleine vijver bij jullie.
Een walvis stop je ook niet in een goudvissenkom en een Solexmotor niet in een
Centuriontank. En hoe me dat allemaal af af gaat? Geweldig! Vraag maar aan mijn
enige en grootste vriend in Friesland: Huub Mous, die helemaal niet zo dom is
als ze bewe ren in Friese kunstkringen! En dat ik hem toen bij zijn oranje das
over de bar heb getrokken van het bekende Bierhuis heeft hij me al lang vergeven,
die schat!
aiko vanhulsen
5 mei 2007 op 04:11
Geache Huub,
Dank voor uw reactie. Het voelt heel goed dat er toch waardering schijnt te zijn
voor hetgeen mijn ouders in het friese kunstleven betekenden.
Ik heb dat wel meer dat als ik m’n naam noem, men even een “double take” doet.
Toch staat die naam in m’n paspoort dus ik gebruik het wel legaal.
Als kind moesten we alle vijf altijd enveloppen schrijven voor de uitnodigingen.
Groot gejuig steeg dan op als “moeke fabers” adres werd geschreven.
Dan die keer dat de politie verscheen op een avondlijke vernissage: ze vonden de
voordeur open en dat was in strijd met de winkelsluitingswet. Na enig discussie
met de strenge atenten vond Aiko sr. het nodig om ze eens aan de Burgemeeste
voor te stellen (burgemeester was een van de aanwezigen)
Alles werd snel bijgelegd en met koffie bezegeld.
ok m’n verhalen zijn niet zo goed als de Uwe.
Het is een verademing om eens goed nederlands te lezen.
Een probleem. U schrijft een boel, ik ben de afgelopen weken in diverse
afdelingen van uw blog wezen lezen maar ik ben nog maar aan de top van de
ijsberg. Echt goed hoor.
U heeft een waar talent. Een beschrijvend vermogen zoals Hemmingway en misschien
nog scherper als Thomas Wolfe.
Dus ik blijf wel lezen en genieten.
Mocht u willen weten wat ik doe, ga dan even naar http://www.vanhulsen.com
beste groet
Aiko van hulsen (de jongere dan)
fred van der wal
5 mei 2007 op 10:14
Nou ja, Aiko de Jongere, issu wel goed bij Uw hoofd of last van de
voorhoofdskwab? Huub Mous, aardige man hoor, prima karakter, ziet er geweldig
uit in een Fau Antje uitmonstering, is niet echt dom, had heel wat meer kunnen
be reiken als de Wil daar ook was geweest en een goed uitziende echtgenote op de
achtergrond, maar waar niet is verliest zelfs Huub M. zijn recht en zo hoort het
ook! Meneer Aiko de Jongere; Hemingway is toch wel een paar hon derd maatjes te
groot voor onze gewaardeerde kunstkritikaster, die veilig achter een buro op een
plestikken kantoorstoel door de week een natte bibs haalt om de maatschappij een
stuk brood af te dwingen! Zult U nooit meer zo’n vergelijking maken, meneer Aiko
de Jongere, want ik sta klaar! Met het schuim op de bek, de handboeien paraat,
tepelklemmen klepperend, de cockringen kokkend, dildos dartelend, zwepen
zwiepend; riemen rokend en electrofolterappartuur om U op spanning te brengen!
Dag meneer Aiko!
aiko vanhulsen
5 mei 2007 op 14:37
beste Fred,
Sorry dat ik niet op uw reactie antwoordde. gisteravond een beetje laat om nog
verder te schrijven. Ik verwachtte natuurlijk jalouzie en gekregen ook.
Toch aardig van u om me dat predicaat “de jongere” te geven. (net als die
Breughel familie?)
Ik probeer echter niet zo’n kunst-pionier te zijn als m’n ouders. Heb niet zo’n
zin om gefrustreerd oud te worden en dan van pure gram er maar een eind aan
mezelf te maken zoals m’n ouders deden. Ook heb ik schijnbaar niet het talent “kunst”
te herkennen tot groot verdriet van “de oudere”.
Dus helaas, U hebt niet te doen met een eminent persoon en ik kan voor U geen
leegten opvullen.
Gelukkig zijn er zo veel interessante dingen te doen.behalve kunst.
Mooie schrijver bent u. Ik zal het proberen te onthouden van die tepelklemmen en
zo Alhoewel ik niet weet wie Antje was.
een vriendin van u soms?
Waar haalt u al die woorden vandaan? Ik zit hier te snikken van het lachen. Het
is echt grappig wat u schrijft.
Nog maals dank voor uw waarderende woorden voor m’n “eminente” vader. Hij zou al
dat lof eens moeten horen.
beste groet
aiko vanhulsen de jongere
fred van der wal
6 mei 2007 op 10:55
Beste Aiko de Jongere,
Indertijd, begin tachtger jaren heb ik enkele prettige gesprekken gevoerd met Uw
vader, die een pioniersfunctie in Friesland heeft vervuld voor heel lange tijd.
Hij kwam over als een nuchtere, intelligente man en een goed zaken man. Het is
tragisch als hij, ondanks zijn grote verdienste voor het promoten van moderne
beeldende kunst, zich niet gedragen heeft ge voeld door de vertegenwoordigers
uit het kunst enaarsplantsoen en de overheid, alhoewel er ook Friezen waren die
wel degelijk groot respect voor hem hadden.
Ik ben het volleidg met U eens dat er heel wat meer valt te beleven in het
maatschappelijke veld dan beeldende kunst alleen , een deel gebied dat ik niet
meer dan als franje van de maatschappij beschouw en daarmee ook mijn eigen rol
wil relativeren.
Frau Antje is de Duiste wervende reclame voor Nedrelandse kaas en ik haalde deze
aan omdat Huub Mous in Frau Antje outfit een culturele festiviteit bijwoonde. Ik
heb hem gefeliciteerd met zijn Coming Out als overtuigde geheime travestiet, die
openheid zocht voor zijn verbor gen bestaan. Het siert de man.
Verder heb ik Uw website gezien en het mooie landhuis in een ydillische winterse
setting waar U woont en werkt. De mooi glimmende gepolijste antieke tafel was
een lust voor het oog.
In 2002 hebben mijn echtgenote en ik terneer geslagen en gedeprimeerd Friesland
verlaten na jaren van boycot van de Leeuwarder Courant t.a.v. mijn werk en wonen
nu in een prachtige omgeving in de Bourgogne al jaren.
Mocht U ooit in de buurt zijn dan bent U wel kom.
aiko vanhulsen
8 mei 2007 op 03:19
Dat mooie land met m’n favoriete wijn eh?
Sounds tempting. Stuur me even een e mailtje zodat ik je adres kan bewaren en je
waarschuwen als ik langs kom.
Wel lachen, al die correspondentie van ons op Huub z’n website.
Dank voor Uw verlichtend beeldend geschrijf en tot ziens.
aiko vanhulsen (de jongere)
fred van der wal
8 mei 2007 op 15:40
Beste Aiko,
In de loop van de tijd ben ik Huub Mous meer gaan waarderen en ook meer gaan
lezen.
Mailtje met adres volgt! Het is hier niet ver van het Sancerre gebied.
met vriendelijke groet
Fred van der Wal
Huub Mous
8 mei 2007 op 15:52
Wat gezellig, jongens, dit gekeuvel. Doe vooral of je thuis bent.
fred van der wal
8 mei 2007 op 21:12
Aardig van je, Huub. Je hebt gevoel voor verhoudingen! Doe de groeten aan Eja
Siepel mann! En is ze nog steeds van me gecharmeerd?
Jammer! Ik kan er om persoonlijke redenen niet op in gaan en lig liever niet op
een scharregatje te krikken met mijn pientere pookje, want dan krijg ik weer
visioenen van Dachau en vrolijke aanverwanten!
aiko vanhulsen
9 mei 2007 op 04:11
maar ik ben thuis Huub!
Ik zal je gastvrijheid niet langer op de proef stellen.
ok, hier ik zal op je onderwerp reageren Huub,
Wat was het onderwerp ook al weer?
oh ja! Ostracisme. Nou dat woord moet ik toch es opzoeken in de Webster
dictionary.
Wie heeft dat woord bedacht?
Heeft dat te maken met the Ostrich? (vertaalt: Struisvogel? Nee niet echt goed
vertaald want die struisvogel steekt z’n kop in het zand.
De vriezen steken iemand anders z’n kop in de grond.
Toch een andere naam voor dit fenomenon vinden Huub.
-to be serious- I must admit seriousness is difficult for me at this time,
thanks to the bourgogne wine.
I’m gearing up:
Hier noemen ze dat -wat Huub noemt: Ostracisme” geloof ik “to shun” Het
woordenboek geeft een verklaring:
to avoid somebody or something intentionally.
Als fries zijnde moet ik helaas bekennen dat dit “shunning” van bepaalde mensen
door de friezen waarachtig veel misbruikt word.
Het is naar mijn mening een van de zwaarste psychologiese straffen een mens kan
bedenken.
Erger als gevangenissen of treiteren of martelen is het feit dat het onderwerp
volledig word genegeerd.
Ik heb zo het gevoel dat dit is gebeurd met Fred en een onafzienbare hoeveelheid
ander personen.
Soms schaam ik me er voor om fries te zijn.
aiko vanhulsen (de jongere)
aiko vanhulsen
9 mei 2007 op 04:25
Ok ik heb het woord opgezocht.
Neem alles terug en beweer het tegendeel:
Mijn woordenboek der Nederlanse taal, M.J.Koenen, no less 25ste druk 1960.
Ostracisme: (grieks:Ostrakon=scherf.
Scherven gericht; gericht waarbij elke burger op een scherf de naam van een
staatsgevaarlijk persoon schreef, die bij 6000 stemmen tegen zich 10 jaar lang
uit Athene werd verbannen.
waarvan akte.
toch lijkt het woord naar mijn mening een een boel op Ostrich. vreemd geval hoor.
aiko
Huub Mous
9 mei 2007 op 09:04
In de Engelse Wikipedia wordt bij ‘ostracism’ verwezen naar ‘social death’.
fred van der wal
12 mei 2007 op 22:26
Aiko,
Bourgogne, is dat nou wel te zuipen? Ik vind het zure blubber! En ga voor de
zwaardere, zins verdovende wijnen.
met vriendelijke groet
Fred van der Wal
En bij Eja Siepel mann in Wommels werd alleen maar kruidenierspils gezopen!
Nogal logies dat Lode steeds op een andere teef lag te krikken! dat komt van die
paardenpis!
aiko vanhulsen
13 mei 2007 op 02:55
he fred,
wat voor wijnen zou je dan recommenderen?
heb net een “jack Daniels” gehad, voelt best goed na een dag hard werken.
Ik kan me nog herinneren die Lode Piemelaar en z’n vrouw. Bestaan die nog? Ik
weet nog dat ze naar friesland kwamen en ze hadden duidelijk plannen om de
business in friesland over te nemen. Zeer commercieel echtpaar die twee.
My regret is: they have been succesfull in trowing you out of friesland. It’s a
cut-throat business, that artleague.
overigens heb heerlijk niks te maken met “petty artists” die altijd maar denken
dat zij het weten en “echte” kunstemakers zijn.
Grof schandaal om je weg te pesten uit friesland maar zie het anders: Al die lui
daar in friesland zijn de gevangene, ze zijn opgesloten in dat concentratiekamp
en kunnen gelukkig niet ontsnappen.
Jij en ik zijn ontvlucht en kunnen zeggen wat we willen en elke wijn drinken die
we lekker vinden.
Toast to your freedom, fred.
enjoy,
aiko vanhulsen (de jongere)
fred van der wal
15 mei 2007 op 09:11
Beste Aiko,
Veel verstand van wijn heb ik niet maar wet wel dat de Sancerres heel goed zijn
en de Pouilly Fumees.
Petty artists zijn erg, maar petting artists nog erger, alhoewel ze dan
waarschijnlijk tijdens die activiteit hun mond houden. Ik heb niet veel tegen
Eja Siepman en Lode Pemmelaar, maar ook niet veel voor. Ze laten mij koud.
Opportunisten, behoedzame manipuleerders en kruideniers in de beeldende kunst
hebben niet mijn grote belangstelling. Bovendien is er wel wat meer te beleven
in het leven dan beeldende kunst allen, hetgeen ik zie als een marginale
aangelegenheid van een kleine sekte kunst beoefenaren en kunstaan bidders. Not
my cup of tea.
fred van der wal
17 mei 2007 op 12:26
Oejoejoej,
Nou ben ik ook al social as dead as a doornail in Friesland; misschien is het
nog beter een door nail te zijn in Friesland dan een ex-Amster damse kunstenaar,
maar ondanks alles blijf ik toch ontzettend veel houden van Huub Mous, maar nog
net iets meer van Superzoenvis Isis Nedloni!
frank boonstra
10 juni 2007 op 21:55
die meneer fred van de wal woont helemaal niet in Frankrijk, hij heeft daar
alleen maar een postbus, hij woont gewoon in Leeuwarden maar wel heel anoniem en
komt bijna niet meer buiten door zijn leeftijd ook en hij is niet erg populair
in de buurt door al die ruziemakerij niet geliefd, hij schept ook ontzettend op
over al zijn geld maar daar geloven we ook niks van het is in zijn tuin een
grote bende
frank boonstra
12 juni 2007 op 21:06
ik ken gelukkig geen frans boonstra en ik woon lekker in frankrijk, wel drie
weken per jaar, op reis met een luchtgeveerde goed geventileerde de Nederlandse
Reisvereniging per speciale goedkope aanbieding, andesr kan bruin het niet
trekken, vraag maar aan Misja, die er alles van af weet;
In Leeuwarden is het ook prima wonen.
fred van der wal
12 juni 2007 op 21:07
rectificatie:ik ken gelukkig geen frans boonstra en ik woon lekker in frankrijk,
wel drie weken per jaar, op reis met een luchtgeveerde goed geventileerde de
Nederlandse Reisvereniging per speciale goedkope aanbieding, andesr kan bruin
het niet trekken, vraag maar aan Misja, die er alles van af weet;
In Leeuwarden is het ook prima wonen.
fred van der wal
12 juli 2007 op 17:46
…en ik houd ook ontzettend veel vand at magere kreng Eja zo lang ze maar een zak
over d’r kop trekt
fred van der wal
19 juli 2007 op 10:15
FRED VAN DER WAL; JAREN GELEDEN REEDS CONSTATEERDE IK…
Jaren geleden constateerde hij al dat alles wat er met pen en penseel viel te
bereiken, door hem, als genie van den beginne, al lang bereikt was. Sindsdien is
hij dan ook definitief uitge schilderd, maar beslist niet uitgepraat. Wel ex
poseert hij nog regelmatig zijn magistrale meesterwerken uit gevoerd in olieverf
van de hoogste kwaliteit in dure galeries in de hoofd steden van Europa.
Vanzelfsprekend niet op het platteland in Holland of Rotterdam, daar heeft hij
alleen maar dédain voor. Je hebt golf en je hebt boerengolf, dat mag wel zo zijn,
maar je hebt geen kunst en boeren kunst, alhoe wel, als ik die doeken van
Diederick K., de leuke, soms heel treffende kiekjes van R.B. of de kladwerken
onnozele overgesub
sideerde Diep Friese collegaatjes van Fria bekijk…hun schetsboek wordt alras
een vergeet boek. Voer voor de muizen op zolder.
Een ontmoeting met de onstuitbare Fred van der Wal, die ook in Frankrijk zegt
wat hij denkt en weet wat hij zegt, maar vooral weet wat hij wil en dat is
toevallig niet niks, gotsamme…, want voor wie niets wil gaat toch de zon op en
treedt een kunstenaarssubsdie in werking.
De artiest met een van zijn vele onafscheidelijke zonnebrillen is er heel
duidelijk over.
“ De mensen vin den zo’n donkere bril soms niet zo erg prettig, weet U. Ik hoor
regelmatig van de aimabele Anneke Koster dat mijn zonnebril uit 1986 niet meer
kan, maar ik vind het toch zo’n imposante bril en dan…dan lopende de me
ningsverschillen toch zo op tot zij komt aan dragen met een zak vol gekoelde
pils en een bord Cassoulet, want als ik ergens voor val!
Ja, die zonnebril! Ik houd er niet van als men aandringt om ‘m af te zetten,
maar ik ben als goed gelovig gristenmens natuurlijk een uiterst flexibel,
Bijbelvast man, vraag maar aan hen die regel matig om mij heen staan en
uitsluitend Ja knikken.
Ik kom hier trouwens bij U binnen met een hel dere doorzichtzonnebril, zo
ongeveer als een door kijkbeha, gekocht op een jaarmarkt buiten het
toeristenseizoen te Donzy, Frankrijk, een landstreek bekend om zijn optiese
instrumenten van wereldnivo. Men slijpt hier tijdens lange, donkere winter
avonden bij een olielamp de lenzen nog voor de vuist weg met de hand met
carborun dumpoeder en bij hele sloten zelf gestookte malt wisky waar een normaal
mens gezeten op een eikenhouten fust na één slok al blind van wordt. En hoe ik
dan zie wil ik U wel verklappen, namelijk als…affijn, laat ik het zwijg en er
maar toe doen, acht jaar, want het is zó ongelóóflijk! Menig huwelijk duurt toch
heel wat korter! Ik zie dan na een litertje of wat samen met Wim Koster als…
Als een Sony Digital Camera met Night Shot?
Die slag is U! Als ik overdag langs het strand loop dan kijk ik met mijn
speciale Leitz optiek met night shot namelijk dwars door de schaarse dames
kleding heen, dat wil ik U nog wel even verklappen. En wat ik dan zie, daar word
ik als metroseksjuweel niet altijd even vrolijk van, dus laat ik het er meestal
maar bij zitten en hou mijn kalvinistiese jatten bij me, omdat er om te beginnen
visueel al geen eer aan te behalen valt, laat staan de rest, dat wil ik niet
eens wé ten! Als eigentijdse jonge man prefereer ik goed geklede vrouwen, dat is
heel modern, in plaats van die naakte, kale apinnen.
En als U des zomers als gebogen grijsaard monkelend met Uw bespataderde benen
met knoestige knieen over het naaktstrand loopt met Uw speciale gekleurde bril?
Dat is heel merkwaardig dat U ‘t aanroert, want daar zie je dan al die in
werkelijkheid ontklede mensen juist weer gekleed dankzij die inversie funktie
van de briljant geslepen glazen met cylinder. De opticien weet wel wat ik bedoel.
Ik doe er dus verder het zwijgen maar toe voor de lieve vrede. Ik heb namelijk
geheimhoudings plicht opgelegd gekregen. U niet, want U bent journalist, dat zou
me wat, moois zijn als U zich daar op beriep, dan hadden we elke dag een blanco
krant tot de kal veren op het ijs dansen want dan houdt echt alles op en willen
we daar voor betalen? Nee, dat willen we niet.”
Als ik hem verzeker dat hij zijn bril mag op houden, barst hij los: “ Wat zullen
we nou be leven? Ik heb U alles zojuist nog eens uitten treure uitgelegd en enig
begrip verwacht voor mijn heldere standpunten in deze en dan krabbelt U nu
plotseling weer even hard terug? Zie ik zo bleek? Want ik sta hier en U daar!
Die onoverbrugbare kloof daar tussen, laat ik het daar eens over hebben! Of is U
dat niet opgevallen? Is het U dan niet bekend dat die journalisten er van huis
uit wat op los liegen? En dat daar onder mijn vrienden beslist niet schuil gaan!
Maakt U daar even notitie van?”
Fred van der Wal verwierf grote faam in de zestiger en zeventiger jaren met zijn
beeldend werk. Zo tentoonstelde hij zijn werken in Eng eland, Duitsland, België,
Frankrijk, de V.S. en in mindere mate in Nederland, waar hij sinds 1972 geen
galerie meer kon vinden die genoeg interesse in zijn werk kon opbrengen. Waar
niet is verliest zelfs de keizer der realisten zijn recht. In Friesland woonde
hij vijf entwintig jaar maar zou er nooit tentoonstellen. De Friese Pers voerde
sinds 1978 een fanatieke boycot tegen Fred van der Wal. De laatste jaren
vervaardigt hij nog maar een of twee werken per jaar en lijkt te zijn
uitgeschilderd, maar nog niet ten volle uitgeblust, dat laat hij graag over aan
over betaalde geborneerde percentageregelings staatskunstenaars en oudere
jongeren met artistieke aspiraties die menen door wat aan te fröbelen met hun
kunstnijverheidsuitingen van modern ogend wanbegrip waar het de beel dende kunst
betreft toch nog een schamel in komen bij elkaar scharrelen dankzij vriendjes in
de kunstcommissies. Je hebt van die olijke, gesubsieerde staatskunstenaars die
denken dat ze kunst maken als ze naar de laatste mode op de sluiterknop van een
digitale camera drukken, maar zij hebben het mis en ze weten van zich zelf dat
ze verach telijk zijn en niets voor stel len. Ze hebben gelijk. Hun schetsboek
wordt alras een vergeetboek!
fred van der wal
30 augustus 2007 op 13:50
en dan mag ik Cees Launspachtel even her inneren dat de streng griffermeerde drs.
Hans van Seventer achter zijn rug toegaf dat hij de grootste oorwurm van
Friesland is.
Dag Cees,
Ook zo’n donkerbruin leven als Fred van der Wal met zijn sadomasochistische
activiteiten???
fred van der wal
6 september 2007 op 15:31
exposeren in een Friese galerie is voor mij hetzelfde als aanschuiven in de
ondergekotste bank van een achterlijkenschooltje
fred van der wal
4 december 2007 op 22:02
GALERIE LA LANKA IS ZO’N ONDERGEKOTST MIESJMACHERS GALERIETJE
VOOR AMATEURS
WAS ANTI FRED VAN DER WAL
fred van der wal
4 december 2007 op 22:02
GALERIE WEEKHOUT BRANDHOUT TE LANGEZWAAG OOK
WAS ANTI FRED VAN DER WAL
fred van der wal
10 december 2007 op 19:14
schijt aan de fryske keunstners, die gesubsidieerde kleiduikers , mogen ze
als kleistampers allemaal verzuipen
in de waddenzee
Huub Mous
10 december 2007 op 20:25
Ha die Fred, vermaak je je nog een beetje?
fred van der wal
3 februari 2008 op 13:39
Dag Huub
Zo nu en dan volg ik je weblog nog wel en verheug mij er elke keer weer in dat
ik niet meer in Friesland woon. Ik heb lang gedacht dat jij ook een Fries was,
maar het tegendeel bleek op een gegeven ogenblik. Wie in Friesland blijft die
gaat ten onder aan de middelmatigheid die daar heerst in het
kunstenaarsplantsoen.
fred van der wal
14 mei 2008 op 17:30
Vandaag stuitte ik onverwachts op een rancu neuze verhandeling van de Friese
schilder Ger van Norden, met hangende pootjes terug gekeerd uit Groningen, waar
hij niet aan de bak kwam, het nu weer eens probeert in friesland en zich snel
heeft aangemeld bij de amateurkunste naars klup Fria, die al meer dan 20 jaar
tever geefs poogt kwaliteit aan te trekken.
Ger van Norden geeft een verkeerde voorstelling van zaken waar ik indertijd kort
bij betrokken was, kort, omdat ik me liever niet encanailleer met boerse
miesjmachers en artistieke minku kels van 1″ in een dozijn. Ik woon al jaren in
de Bourgogne, het klupje aalgladde Friese non talenten krioelen door elkaar heen
in het artis tieke Tietjerkstradeelse ku(ns)tplantsoen als palingen in een pot
snot. Doe maar goed je best, boys, anders kom je nog net zo ver als Fred van der
Wal!
Huub Mous
14 mei 2008 op 18:56
Ach Fred, het is een gave om te kunnen vergeten.
fred van der wal
14 mei 2008 op 20:37
Huub!!!!!
watbewatisdatnouweer??? Vergeten??? Een kunsthistoricus??? Dat kan natuurlijk
helemaal niet! Die mogen niks vergeten, die teren op de vergetelheid voor zover
het dan te concretiseren valt! Sinds wanneer geef jij slechte raad aan simpele
kunstartiesten zoals ik? Daar word je toch niet voor betaald? En als we over
gaven beginnen, dan breekt me klomp helemaal! Ik ga mijn beklag doen bij die
kunst klup Fria, bij dat dikke mormel met die schele kop, Gertrut Tothe bel, je
weet wel, die ondermaatse gnurp, die als autistische microcefaal lekker aan
fröbelt na haar miskraam en met een belastingpik is ge trouwd, omdat ze niks
beters kon scoren, die knakker schermt met cocktailprikkers in die kut galerie
Bloemrijk Wantrouwen of zoiets waar een sukkel als die AOW-er Joost Schmidt met
zijn lager akte tekenen zijn ouwe meuk mag op hangen aan een roestige spijker,
gotsalmelief hebbe, als je zo moet leven ging ik nog liever aan het gas!
Huub Mous
14 mei 2008 op 23:08
Kom Fred, trek een fles ‘Nuits-Saint-Georges’ open en zwijg. Het leven is waard
om geleefd te worden.
fred van der wal
15 mei 2008 op 09:11
Jaja, Huub, dat is een Pleegzuster Bloedwijn Doekje voor het bloeden! Alleen die
naam al ‘Nuits-Saint-Georges’ (vertaald voor de simpele Fries: de nichten van de
Heilige Sjors), dat is verdacht dat je me dat aan smeert, ik ken trouwens
helemaal geen Heilige Sjors, daar ga ik toch echt niet van nippen, anders denken
ze nog dat ik ook al van de flikkeradatsj ben geworden dankzij die Friese
invloeden, want het blijft een echte flikker provincie, dat zul jij als ex-Amsterdammer
wel moeten toe geven!
fred van der walibibiberenman
21 mei 2008 op 19:45
En nu zwijgt onze Huub Appelfluup en kan niet meer verder door het teveel aan
bocht van die Nuits Saint Georges (doar hêk nog nooit van gehoord, koejemidje
aan me Clitje!)
Ik denk dat we maar weer eens een Los Hoes kopen in die kutprovincie voor een
krats om de boel hier weer eens te terroriseren. Ger van Norden, die
kwaadaardige boggul heeft al weer een hartschok gehad door mijn bijzonder
krachtige geluid, dat heel wat kunstenmakers weg blaast als
kippenneukerskontveren in de Friese passaat en het zij ze gegund!
anonymicus mimicry
27 augustus 2008 op 13:42
Volgens nog onbevestigde berichten rond de Friese kunstenares annex
Galeriehoudster Gerhild Toth van Rooy schijnt Fred van der Wal per 1 november
terug te keren in Nederland en zich te Friesland te vestigen.
Volgens een niet nader te noemen kunst organisator te Leeuwarden is deze
kunstenaar Frankrijk uitgejaagd en mag hij daar de eerste drie jaar niet meer
verschijnen vanwege con necties met personen die niet bepaald zuiver op de graat
zijn.
Meneer van der Wal verliet Friesland met stille trom tijdens de Noordezon
vanwege grote per soonlijke moeilijkheden met niet alleen de Leeuwarder Courant,
in het bijzonder Rimmer Mulder, Asing Walthaus en de toen nog in leven zijnde
Sikke Doele, maar ook met Galeriehouders van de Berg, Anita Driessen en Pieter
Weekhout te Langzwaag, die de artiest beschuldigde van neo nazi denkbeelden en
sadomasochistische praktijken. Wij wachten in elk geval af!
fred van der wal
27 augustus 2008 op 13:48
Na geamuseerd bovenstaande boodschap tot mij te hebben genomen onder het genot
van een Davidoff en een glas Cognac met mijn hand op de aangename dijen van Isis
Nedloni, de gepassioneerde weblog koningin van de Volks krant kan ik U mede
delen dat de terugkeer van Fred van der Wal niet aanstaande is. Sinds 2002 staat
hij ingeschreven in een gemeente in de Bourgogne en geniet daar van een Bourgon
disch leven vol van drank en sex en de ge bruikelijke belasting voordelen,
daarmede volledig in tune met het bekende voor beel dende kunstenaars
triumviraat van Geld, Drank en lekkere Wijven.
frankaert van de woesteyne
6 september 2008 op 14:58
De gevoerde discussie is mij niet duidelijk. Bestaat die Fred van der Wal
eigenlijk wel of is het een alter ego van Huub Mous? Ik vraag mij
dat wel eens af. Ik kan mij niet voor stellen dat iemand bestaat die zo
ongenuanceerd zijn me ningen ventileert. Ik heb zoiets nog nooit mee gemaakt.
fred van der wal
23 november 2008 op 11:35
Frankaert
Gij zijt mij d’r eentje! Als het U nu nog niet dui delijk is, nou nee, dan is er
egwoon geen hoop meer voor U. En bestaat U eigenlijk wel, want als ik mijn ogen
dicht doe dan issu er niet meer en wat dan, meneer Frankaert???? Wat dan?
fred van der wal
21 maart 2009 op 17:53
cees launspach
is dat niet die streng griffermeerde oorwum uut Franeker die bij een klupje
zogenaamde gristelijke kunstenaaars zit waat akela Pietersma als gepensioneerde
tekenleraaar de dienst uut maakt???
Houd me op de hoogte van nieuwe reacties via e-mail
fred van der wal
23 maart 2009 op 07:37
Ik heb een keer een belijdend lid van de vrijgemaakt griffermeerde kerk op art.31
, uiteraard een student kunsthistorie met zijn eigen gevoel voor humor op een
enig studentikoos studentenfeestje een condoom XXL over zijn kop zien trekken en
toen door krachtig uit te ademen manhaftig zien opblazen -humor is ook een vak
apart- toen kreeg ie als professor Eitje dus een King Size kop ter grootte van
een speelgoedballon en ik hetb toen toch zo vreeslijk moeten lachen dat er iets
in mij knapte en dat is nooit meer geod gekomen. Heel veel FRIESE KUNSTENAARS EN
ESSEN HEBBEN DAAROM NOG STEEDS ZO VEEL LAST VAN MIJ , DAT IS ALLEMAAL DOOR DAT
OPGEBLAZEN CONDOOM GEKOMEN, FUDDOMD als het niet waar is SOMS DENK IK WEL EENS
IN MIJN MEEST vertwijfelde momenten dat menig abstract schilder of
kunsthistoricus ook een opgeblazen condoom is of zie ik nou zo bleek?
Huub Mous
23 maart 2009 op 08:26
Blijven lachen, Fred, blijven lachen. Alles komt goed.
Smotske de rôt
23 maart 2009 op 08:36
Er schuilt een zekere bevrediging in het juiste gebruik van het condoom.
fred van der wal
23 maart 2009 op 09:22
Huub
Toch zie ik jou nog niet staan lachen met een condoom over je kop want dat is
gelijk lek door je bril en scherpe tong en de Nachwuchs die dan verwekt wordt
doet mij denken aan de middeleeuwse opvattingen over nachtelijk gestort zaad dat
via succubi en incubi demonische nakomelingen verwekt, dus pas nu eindelijke
eens op met wat je doet en neem een goede raad aan van een oudere en zeer
wijzere broeder S.J.
fred van der wal
23 maart 2009 op 09:23
Smotske
Ga jij met je sokken aan in bad?
fred van der wal
23 maart 2009 op 09:36
Reeds in 1985 pleitte ik voor de oprichting van een Algemene Bond Van
Wildplassers vanwege de grote behoefte aan een georga niseerd wild plas forum
dat theorie met praktijk verbindt. De statuten kunnen we waarschijnlijk
intergraal over nemen van de NVSH, ANWB of de plaatselijke viss ersclub, zoals
de statuten van de Friese kunstenaarsvereniging FRIA indertijd gekopieerd zijn
van de Vissersvereniging van een plat Amsterdams pratende ama teurschilder uit
Heerenveen, die nu ge teisterd door een levensbedreigende ziekte op weg naar de
Grote Finale is waar wij allen op het einde van ons leven voor staan. In
overweging te nemen valt voorts het toelaten tot de ABVW (Algemene Bond Van
Wildplassers) van de Eigentijdse Swaffe laars, omdat wild plassen en swaffelen
uitstekend te comineren valt. Naar be stuursleden wordt gezocht, maar eerst even
de handjes wassen na afloop.
Condoomhater
23 maart 2009 op 10:26
De puurheid van wilde limoenen!
Smotske de rôt
23 maart 2009 op 10:31
Ik ga meestal blootsvoets in bad Fred. Zoals het een overtuigend katholiek
betaamt.
Huub Mous
23 maart 2009 op 10:34
Condoomgebruik heeft niets met wildplassen van doen. Laat de paus dit niet horen,
anders breng je hem nog op een idee. Condoomgebruik staat in de optiek van het
Vaticaan haaks op het begrip van natuurlijke kuisheid dat door Augustinus is
ontwikkeld. Volgens deze kerkvader is de olifant het meest kuise dier in de
natuur. Eens per jaar trekt hij zich terug in het oerwoud om te paren. Volgens
Augustinus was vóór de zondeval de mens (Adam dus) in staat om een ererctie te
krijgen wanneer zijn wil daar een commando toe gaf. Na de zondeval gaat dat rare
ding tussen de benen van de man, zo maar staan, zonder dat zijn wil daar iets
over te zeggen heeft. Voluntas en libido zijn na de zondeval uit elkaar gedreven.
Zo is alle ellende in de wereld ontstaan. Kuisheid zou de enige remedie zijn.
Ook Thomas van Aquino was een dergelijke mening toegedaan. Hij was zo kuis dat
hij om zich heen de geur van ozon verspreidde. Net als een stofzuiger dus. Uit
medelijden of uit plaagzucht hadden zijn broers op een avond een lichtekooi naar
zijn kloostercel gestuurd om hem te verleiden. Thomas van Aquino sprong overeind
en greep een brandende tak uit het haardvuur om haar uit de cel te verdrijven.
Vervolgens viel hij in slaap en droomde hij dat engelen zijn geslachtsdelen
afbonden ten teken van eeuwige kuisheid. Vanaf dat moment had hij de gewoonte om
de aanblik van vrouwen te mijden - behalve wanneer het nodig en nuttig was -
zoals een man slangen uit de weg gaat. Ook van Paus Paulus VI is bekend dat hij
panisch reageerde als hij een schaars geklede vrouw op de tv voorbijzag komen.
Hij sloeg dan de handen voor zijn ogen uit angst dat zijn geest vertroebeld zou
worden. De vrouw is voor een paus een slang. Het paradijs ligt niet zo ver weg
van Rome.
fred van der wal
23 maart 2009 op 10:49
Was Augustinus soms zelf een olifant die door de duivel was bezeten en rare
dingen over condoomgebruik ging verspreiden? En De vrouw met een hoofdletter V
is toch ook een lekkere brandslang?
Smotske de rôt
23 maart 2009 op 11:08
Wol nijsgjirrich dat er een verband zou bestaan tussen wildplassen en
seksualiteit no.
fred van der wal
23 maart 2009 op 11:59
Een kleine fenomenologie van de Wildplasser en Tamplasser
Laten wij een diepte psychologische of liever eerst eens een fenomenologische
analyse maken van het wijd verbreide fenomeen van de Wildplasser en zijn
tegenhanger de Tamplasser.
Ziet hem daar staan met zijn deel in zijn hand. Hij weet zich als man en niet
overal even gewilde Wildplasser een ware man na tien liter bier en zingt zijn
lied.
Hoe is de aard van de wildplasser ten opzichte van de tamplasser?
Er zijn om met Buytendijk te spreken vele mogelijkheden. De wildplassser geeft
een “stevige poot’ doch er zijn enkele Wildplassers met een slap handje, ddie
wij buiten de discussie laten als verwaarloosbare factor. Parallel lopend daar
aan vermoeden wij impotentie. Alle over gangen tussen het slappe handje en de
stevige poot komen voor in het rozenplantsoen van het Vondelpark.
Toch overweegt in het algemeen het feit, dat de Wildplasser een grote heeft en
de Tamplasser een kleine en dat de grote in genetisch opzicht rijker en veel
belovender is voor het naakt geslacht als het op de voortplanting aan komt.
Maar lezer, dat is niet alles!
Er is meer, veel meer dat onze aandacht trekt. Niet alleen de spierkracht van de
stevige poot is groter, maar zijn voorgevormde greep heeft al knedend zijn
sporen nagelaten op het geslachts deel. Heuvels en dalen dus, zo’n beetje als de
stuurknuppel van een spel computer vlieg simu latie programma.
De Stevige Poot doorleeft zijn existentie als een besliste greep op de world
about us en wan neer hij zijn deel ter hand neemt is dit het Moment Supreme van
zijn alles overkoepelende existentiële bewustzijn alarmfase drie in zijn eigen,
kleine ondernavelse botlekgebied. Simone de B. heft het allemaal goed begrepen
op het terras van Les Deux Margots. Zij heeft gezegd dat de labiliteit van de
Tamplasser niet alleen maar een vegetatief symptoom is van slapte aan de beurs,
maar dat de Tamplasser bij voorbeeld spoedig een kleur krijgt als een tomaat,
snel schrikt, nog sneller uitgeput raakt, begint te hakkelen en voortdurend met
wallen om tegen op te klimmen onder de bloed doorlopen ogen rond loopt, doch zij
meent-en het oordeel van Simone de B. heeft nog steeds geldingskracht- dat de
Tamplasser zijn lichaameelijkheid in zihzelve, als middel om iets te doen als
uitersmate onzeker doorleeft, doordat hij ten diepste een bewoner van twee
werelden is, van de menselijke wereld waarin hij toe grijpt door zijn menszijn,
hoe inferieur ook aan de Wildplasser, zichzelve uiteraard de klassificeert en de
passeert door te willen bokje springen over zijn eigen schaduw tijdens het wild
plassen, een tegenstrijdige actie waarin van alles gebeurt dat onverenigbaar is,
een pseudo immanentie van een eminentie die hij in zichzelf aan treft via
introspectie en wel zodanig, dat de som van zijn edele delen meer is dan het
geheel logaritmisch gekwadrateerd en aldus wordt terug geroepen door de natuur
op schier hexadiagonale wijze uit het bestaan als initiatief greep op de werke
lijkheid en de wereld.
De constitutionele onzekerheid van de Tamplasser bepaalt mede zijn greep op
andermans hand en op het eigen geslacht zoals al reeds hierboven is aangetoond.
Het is de krachtige greep van de Wildplasser die de kleine, vrouwelijke, slappe
hand van de Tamplasser omsluit op waarlijk koninklijke wijze, maar de
Wildplasser matigt zijn kracht ten faveure van de Tamplasser.
Hij bestaat zelfs alleen bij de gratie van de Tamplasser. Geef mij een vast punt
en ik krik wel effe de aarde op, zei een groot denker eens. Om die reden voelt
de Tamplasser het gewicht van de aardbol op zijn schouders en heeft niet zeldden
een gebogen houding..
De Tamplasser, wiens weifelende hand, zacht als stopverf, fragiel en klam door
de krachtige mannenhand gegrepen wordt doorleeft de welwillende matiging van de
ander en kan ach terover leunen in een roze wolk van acceptatie als die hand
verder dwaalt en zoekt wat hij kan vinden. De reciprocciteit is niet één keer,
maar twee keer. Doe open je klep laaat zien wat je hep,, zeiden onze voorouders
reeds in de 17-e eeuw. Hiermede vol trekt zich de zogenaamde Stille Afspraak van
De Onbekende Stille, een stripboekje uit de jaren Vijftig. Een zuiver dia
lectische verhouding in de ontmoeting der aanhangers van de tegennatuurlijke
intieme om gang.
De Wildplasser voelt immers de hand van de Tamplasser als minder beslist
toegestoken, als minder aangrijpend, en ervaart de Tamplasser als gereserveerder,
minder expansief en minder agresssief, maar vooral als minder onbevangen en wat
achterbaks.
Minder onbevangen omdat in het algemeen de genitale houdgreep meer onbevangen is
door de geringere voorzichtigheid van de Wildplasser, die dan ook terecht de
vader en niet de moe der van de spreekwoordelijke olifant van de porseleinkast
is. Breekfeest dus.
De Wildplasser ervaart de Tamplasser als zijn vrouwelijke equivalent- wel
gelijkwaardig in zijne menselijkeheid doch niet gelijksoortig- en de Tamplasser
ervaart, dat de Wildplasser zijn ervaringswereld deelt, zodat er genoeg
opeeningen blijven om samen op pad te gaan.
fred van der wal
23 maart 2009 op 12:00
Een kleine fenomenologie van de Wildplasser en Tamplasser
Laten wij een diepte psychologische of liever eerst eens een fenomenologische
analyse maken van het wijd verbreide fenomeen van de Wildplasser en zijn tegen
hanger de Tamplasser.
Ziet hem daar staan met zijn deel in zijn hand. Hij weet zich als man en niet
overal even gewilde Wildplasser een ware man na tien liter bier en zingt zijn
lied.
Hoe is de aard van de wildplasser ten opzichte van de tamplasser?
Er zijn om met Buytendijk te spreken vele mogelijkheden. De wildplassser geeft
een “stevige poot’ doch er zijn enkele Wildplassers met een slap handje, ddie
wij buiten de discussie laten als verwaarloosbare factor. Parallel lopend daar
aan vermoeden wij impotentie. Alle over gangen tussen het slappe handje en de
stevige poot komen voor in het rozenplantsoen van het Vondelpark.
Toch overweegt in het algemeen het feit, dat de Wildplasser een grote heeft en
de Tamplasser een kleine en dat de grote in genetisch opzicht rijker en veel
belovender is voor het naakt geslacht als het op de voortplanting aan komt.
Maar lezer, dat is niet alles!
Er is meer, veel meer dat onze aandacht trekt. Niet alleen de spierkracht van de
stevige poot is groter, maar zijn voorgevormde greep heeft al knedend zijn
sporen nagelaten op het geslachts deel. Heuvels en dalen dus, zo’n beetje als de
stuurknuppel van een spel computer vlieg simu latie programma.
De Stevige Poot doorleeft zijn existentie als een besliste greep op de world
about us en wan neer hij zijn deel ter hand neemt is dit het Moment Supreme van
zijn alles overkoepelende existentiële bewustzijn alarmfase drie in zijn eigen,
kleine ondernavelse botlekgebied. Simone de B. heft het allemaal goed begrepen
op het terras van Les Deux Margots. Zij heeft gezegd dat de labiliteit van de
Tamplasser niet alleen maar een vegetatief symptoom is van slapte aan de beurs,
maar dat de Tamplasser bij voorbeeld spoedig een kleur krijgt als een tomaat,
snel schrikt, nog sneller uitgeput raakt, begint te hakkelen en voortdurend met
wallen om tegen op te klimmen onder de bloed doorlopen ogen rond loopt, doch zij
meent-en het oordeel van Simone de B. heeft nog steeds geldingskracht- dat de
Tamplasser zijn lichaameelijkheid in zihzelve, als middel om iets te doen als
uitersmate onzeker doorleeft, doordat hij ten diepste een bewoner van twee
werelden is, van de menselijke wereld waarin hij toe grijpt door zijn menszijn,
hoe inferieur ook aan de Wildplasser, zichzelve uiteraard de klassificeert en de
passeert door te willen bokje springen over zijn eigen schaduw tijdens het wild
plassen, een tegenstrijdige actie waarin van alles gebeurt dat onverenigbaar is,
een pseudo immanentie van een eminentie die hij in zichzelf aan treft via
introspectie en wel zodanig, dat de som van zijn edele delen meer is dan het
geheel logaritmisch gekwadrateerd en aldus wordt terug geroepen door de natuur
op schier hexadiagonale wijze uit het bestaan als initiatief greep op de werke
lijkheid en de wereld.
De constitutionele onzekerheid van de Tamplasser bepaalt mede zijn greep op
andermans hand en op het eigen geslacht zoals al reeds hierboven is aangetoond.
Het is de krachtige greep van de Wildplasser die de kleine, vrouwelijke, slappe
hand van de Tamplasser omsluit op waarlijk koninklijke wijze, maar de
Wildplasser matigt zijn kracht ten faveure van de Tamplasser.
Hij bestaat zelfs alleen bij de gratie van de Tamplasser. Geef mij een vast punt
en ik krik wel effe de aarde op, zei een groot denker eens. Om die reden voelt
de Tamplasser het gewicht van de aardbol op zijn schouders en heeft niet zeldden
een gebogen houding..
De Tamplasser, wiens weifelende hand, zacht als stopverf, fragiel en klam door
de krachtige mannenhand gegrepen wordt doorleeft de welwillende matiging van de
ander en kan ach terover leunen in een roze wolk van acceptatie als die hand
verder dwaalt en zoekt wat hij kan vinden. De reciprocciteit is niet één keer,
maar twee keer. Doe open je klep laaat zien wat je hep,, zeiden onze voorouders
reeds in de 17-e eeuw. Hiermede vol trekt zich de zogenaamde Stille Afspraak van
De Onbekende Stille, een stripboekje uit de jaren Vijftig. Een zuiver dia
lectische verhouding in de ontmoeting der aanhangers van de tegennatuurlijke
intieme om gang.
De Wildplasser voelt immers de hand van de Tamplasser als minder beslist
toegestoken, als minder aangrijpend, en ervaart de Tamplasser als gereserveerder,
minder expansief en minder agresssief, maar vooral als minder onbevangen en wat
achterbaks.
Minder onbevangen omdat in het algemeen de genitale houdgreep meer onbevangen is
door de geringere voorzichtigheid van de Wildplasser, die dan ook terecht de
vader en niet de moe der van de spreekwoorde lijke olifant van de porseleinkast
is. Breekfeest dus.
De Wildplasser ervaart de Tamplasser als zijn vrouwelijke equivalent- wel gelijk
waardig in zijne menselijkeheid doch niet gelijksoortig- en de Tamplasser
ervaart, dat de Wildplasser zijn ervaringswereld deelt, zodat er genoeg
opeeningen blijven om samen op pad te gaan.
Huub Mous
23 maart 2009 op 12:20
Een ogenschijnlijk briljant betoog. Alleen vrees ik dat zelfs Buytendijk zich
met deze fenomenologische analyse niet had kunnen verenigen. Het kwetsbare punt
in de fenomenologische benadering is dat daarbij de wetenschap wordt
teruggebracht tot een levensvisie van de mens. Ingewikkeld gezegd: de
psychologie wordt gefundeerd op de wijsgerige antropologie. Zo wordt hier het
een en ander beweerd over het verschil tussen Wild-plassers en Tam-plassers
vanuit de alledaagse ervaring van het plassen. Deze existentiële plas-ervaring
zou zijn fundament hebben in de menselijke existentie (aandrang, gulp open maken,
vastpakken, laten lopen en alle gradaties die daarin verder te onderscheiden
zijn). Maar deze denkwijze berust op een vicieuze cirkel. Het algemeen
menselijke is een aanname vanwaaruit vergaande conclusies worden getrokken. Die
conclusies zaten al in de aanname verpakt. Om iets zinnigs over het onderscheid
Wild-plassen en Tam-plassen te zeggen is het perspectief van de plasser
onontbeerlijk, maar de onderzoeker moet tegelijk zijn eigen positie formaliseren.
Plassen is een black box voor de onderzoeker die tevens een blackbox is voor
zich zelf. In feite blijven alle wetenschappen, en met name de fenomenologie, de
ervaren objecten van de gewone man in het alledaagse leven onderstellen. Daarom
dient bij dit soort beschouwingen de hoogste zorgvuldigheid te worden betracht.
Dit kan alleen door de methode van denken te formaliseren. ‘Het gehele universum
van de wetenschap’, zegt Merleau-Ponty, ‘is op grondslag van de levenswereld
geconstrueerd, en wanneer wij over de wetenschap zelf streng willen nadenken …
moeten we eerst die beleving van de wereld opnieuw oproepen, waarvan de
wetenschap de afgeleide uitdrukking is’. Dit betekent dus dat de wetenschapper
eerst moet weten wat plassen is – hij moet dat fenomeen uit eigen ervaring
kennen- alvorens iets zinnigs te kunnen zeggen over het onderscheid Wild-plassen
en Tam-plassen. Vervolgens moet hij die ‘eigen plas-ervaring’ expliciet maken en
ordenen om hem zo buiten werking te kunnen stellen. Wetenschap begint pas daar,
waar de blinde vlek van de eigen ervaring in beeld is gebracht en vervolgens
geëlimineerd wordt. Die fase kom ik in jouw betoog niet tegen. Daar ben je
misschien ook nog niet aan toe. (Aanbevolen literatuur: J. Linschoten, Idolen
van de psycholoog, 1964.)
Smotske de rôt
23 maart 2009 op 12:28
Over aandrang gesproken. Het wildplassen maakt als alternatieve geneeswijze het
vacuümpompje welhaast overbodig! De huisarts zou patiënten met
impotentieproblematiek misschien moeten doorverwijzen naar een Café. ‘Het ligt
voor de hand’, want immers ook de plantencel ontleent zijn wanddruk aan een
semipermeabel waterdoorlatend celmembraan! Weg met dat pompje op naar het café.
fred van der wal
23 maart 2009 op 12:42
Aardig Smotske!
Speelse en fantasievolle reactie! Niet mis!
Reactie Huub was te verwachten. Mijn nonsensikale fenomenologische stukje was
een parodie op een verhandeling van die mallerd Buytendijk over het verschil
tussen de handdruk van man en vrouw.
Volgens mij is die Mous lang niet dom, viel me nu op.
Morgenochtend kopieer ik Huubs inhou delijke, puntige commentaar bij mijn stukje
over wild plassen op Volkskrantblog met bronvermelding uiteraard.
fred van der wal
23 maart 2009 op 13:27
Een blinde vlek is een blinde vlek en net als bij het Zwarte gat ontrekt zich de
waar neming voor de waarnemer door de kromming van tijd en ruimte. Aldus is elke
fenomenologische duiding op deze wijze begrensd door de fysieke onmogelijkheid.
Ook bij het wild plassen, indien de Wild plasser door een te dikke buik straal
noch deel langer kan waar nemen is het einde oefening.
In de laatste regels van Huub vermoed ik invloed van Popper.
Smotske de rôt
23 maart 2009 op 13:30
Ja goed, ik ga kijken.
Huub Mous
23 maart 2009 op 13:56
Dat is goed gezien, Fred, wat die invloed van Popper betreft. Linschoten was
beïnvloed door Popper, al heeft hij in zijn boek Idolen van de psycholoog maar
één keer naar Popper verwezen. Dat was niet zo netjes, vind ik. Hij ging ook
meteen dood nadat hij dit klassieke boek geschreven had. Nog geen 39 jaar oud.
Ik weet niet of dat er iets mee te maken heeft, maar ook in de wetesnchap komt
boontje wel eens om zijn loontje. Het boek van Linschoten heeft een hele
generatie van psychologen in Nederland op een ander spoor gezet. Het was een
dolk in de rug van zijn leermeester Buytendijk en toch heeft Linschoten maar één
keer naar Popper verwezen. Wat dat betreft was A.D. de Groot ietsje eerlijker.
Ook hij schreef een klassiek boek dat de menswetenschap in Nederland in een
andere richting duwde: Methodologie (1961). Daarin verwees De Groot zes keer
naar Popper. Ook niet veel, maar toch. Je moet altijd je (inspiratie)bronnen
vermelden. Anders speel je vals spel. Zo is het toch?
fred van der wal
23 maart 2009 op 16:31
Ik ken de controverse Linschoten Buyten dijk en vind het nog steeds merkwaardig
dat Piet Vroon grote waardering voor Buytendijk had.
Bronnen vermelden is een eerste vereiste.
Aan de andere kant is het ook wel eens aardig als testcase om de lezer naar de
bronnen te laten raden.
fred van der wal
24 maart 2009 op 08:59
Buytendijk nam het niet zo nauw met zijn bronnen en citeerde er op los waarbij
het onduidelijk was wat uit zijn eigen snotkoker kwam en wat niet
fred van der wal
24 maart 2009 op 10:32
Van fenomenologie naar neo gnostiek lijkt mij een kleine doch logische stap. In
hoeverre hier onderzoek naar gedaan is mij althans niet bekend.
Huub Mous
24 maart 2009 op 11:11
Er zit meer verwantschap tussen fenomenologie en neo-thomisme. Vooral katholieke
fenomenologen waren daar gevoelig voor. Die overeenkomsten interesseren mij zeer
momenteel. Ik doel daarbij ook overeenkomsten in goede zin. De fenomenologie
heeft niet alleen maar ellende gebracht. Met de verkettering van deze denkwijze
in de jaren zestig is er ook heel wat tussen wal en schip verdwenen, maar dat is
een ander verhaal.
fred van der wal
24 maart 2009 op 12:09
Ik vraag me af of er veel verwantschap is tussen neo thomisme en fenomenologie
alhoewel de Roomse tendens in Nedereland in het fenomenologisch denken dominant
is dankzij die malloot Buytendijk.
Ik vind het nog steeds beschamend te moeten vermelden dat de docenten aan de Da
Costakweekschool te Bloemendaal, een instituut op Reformatorische basis in de
jaren zestig , doordesemd waren met de fenomenologie, een stroming waar ik door
gebrek aan kennis aanvankelijk zeer door geïmponeerd werd.
Na vluchtig kennis te hebben genomen van het neo thomisme, waar ik als calvinist
niet mee bekend ben, zie ik geen tegenstelling tussen het neo thomisme en de
opvattingen van de eigentijdse evangelische en calvinistische richting ten
aanzien van kernbegrippen als natuur en genade, geloof en rede.
fred van der wal
24 maart 2009 op 12:33
De enige verwijzing die ik op Google kan vinden naar een mogelijk verband tussen
fenomenologie en neo gnostiek :
Martin Heidegger
Hoewel Heidegger als fenomenoloog louter beschrijvingen wil geven van wat ….
Hierbij speelt het gnostische, mystieke idee dat de wereld schijn is een rol. …
Huub Mous
24 maart 2009 op 13:29
De fenomenologie ging uit van de ‘situatie’ van de mens. Mens en wereld horen
bijeen. De fenomenologie isoleert de mens niet uit zijn context. Die situatie
van de mens was intentioneel bepaald. Persoon en wereld behoren tot een
tijdelijk en historisch ‘wereldlijk landschap’. De fenomenologie verzette zich
tegen de natuurwetenschappelijke interpretatie van het menselijk zielenleven. De
fenomenologie zocht ook niet naar platonische essenties die achter of onder de
wereld besloten liggen. Toch werd er vaak uitgegaan van een ziel en van
intentionele waarden. In die zin is het ‘situationisme’ van de fenomenologie –
alhoewel het een erfenis was van het existentialisme – ‘top down’ gestructureerd.
De mens wordt gezien als een waardestichtend subject in een specifieke situatie.
Die aannames vooraf getuigen van een metafysische vooringenomenheid. De
fenomenologie ging heimelijk uit van een (ziels)gelijkenis tussen God en mens.
Ondanks al het horizontale denken in de situatie en de intentionaliteit, was er
een verticale waarde-as die uiteindelijk samenviel met de wederkerige relatie
God-mens/ mens- God. Daarin lag de scholastieke erfenis die terugging op de
ideeën Thomas van Aquino. Ook Thomas van Aquino had iets van de ziel apart gezet
alvorens geheel in aristotelische termen over de wereld te kunnen gaan denken.
Het is vooral die dubbelheid tussen een in wezen platonisch zielsbegrip dat
aristotelisch wordt aangepast aan de wereld, die de fenomenologie toepasbaar
maakte voor het moderne katholicisme. Maritain en Marcel waren de Franse denkers
die het pad daarvoor hebben gebaand. Ook Merleau-Ponty is belangrijk geweest, al
was hij een atheïstisch existentialist. Zo kon ook de ‘nouvelle theologie’ in
Frankrijk van de grond komen. In Nederland waren Rümke, Duynstee en Terruwe de
bruggenbouwers tussen Thomas van Aquino en de fenomenologie. Sinds die brug is
weggevallen heeft het katholicisme de aansluiting met de psychologie verloren,
al worden in Frankrijk hernieuwde pogingen ondernomen om vanuit de filosofie die
kloof opnieuw te overbruggen.
fred van der wal
24 maart 2009 op 16:43
In grote lijnen bekende stuff, Rümke in het bijzonder altijd gewaardeerd vanwege
zijn breedheid van visie, nuchterheid, pragmatisme, veelzijdigheid en
belezenheid alhoewel ik hem als weinig heldere stilist niet bepaald hoog
waardeer. Ik bezit een van zijn boeken, een titel waar ik al in 1964 van op de
hoogte was.
fred van der wal
24 maart 2009 op 16:57
fred van der wal
In de onlosmakelijk verbonden horizontale mens-mens en verticale mens-God
relatie komen wij uit bij het Bijbels personalisme van Kohnstamm
Huub Mous
24 maart 2009 op 17:47
Als je geïnteresseerd bent in dit onderwerp kan ik je onderstaand boek
aanbevelen. Ik heb het toevallig vorige week antiquarisch op internet besteld
voor 9 Euro, en net in huis. Het heet:
R.H.J. ter Meulen. Ziel en zaligheid: De receptie van de psychologie en van de
psychoanalyse onder de katholieken in Nederland, 1900-1965
fred van der wal
24 maart 2009 op 17:57
In dit soort historische werken ben ik zeker geïnteresseerd, ook omdat ik
bepaaald niet positief sta tegen over de premissen van de psycho analyse en van
dichtbij ervoer hoe drie “patiënten” na een tiental jaren analye en therapie
geen enkele verbetering van hun toestand ondervonden.
fred van der wal18 april 2009 op 10:08 Ik heb die film indertijd gezien samen
met één vaan mijn grote zestiger jaren liefdes waaar ik in grossierde als
onstuimige artistieke hemelbestormer, die film een onsamenhangend warrig
relaas van on interessante Mods en Rockers met iden titeitsproblemen en
moeilijkheden met paps, mams, de world about us en de liefde. Onbenullige
acteurs ook nog tot overmaat van ramp.
Huub Mous18 april 2009 op 10:54 Maar wel een Gouden Palm in Venetië. Ik heb
hem gezien destijds en vond er ook niet veel aan. Wel een fraai tijdsbeeld van
Londen voordat het echt ging swingen daar. Ik zie de film vooral als een
absurdistisch commentaar op de angst voor seks in the early sixties.
fred van der wal18 april 2009 op 11:17 De film van de in de media kort
bejubelde Richard Lester dateert uit 1965 en is geen avant garde of cultfilm
maar ijlde na op de periode 1963-1965, gevechten tussen mods en rockers,
Yardbirds, Rolling Stones, Bluesbreakers, The Marquee.
Londen swingde al vanaf 1963, niet vanaf het uitkomen van The Knack.
Een veel indringende sixties cultfilm Blow Up met Vanessa Redgrave
Huub Mous18 april 2009 op 11:50 Dat laatste ben ik met je eens. Blow up de
ultieme cinematografische verbeelding van het swinging London in the sixties.
The Knack maakte Lester kort na zijn Beatlefilms. Het is dezelfde
absurdistsche beeldtaal. Overigens werd het scenario ontleend aan een
toneelstuk dat al een paar jaar eerder uitkwam. Het is niet het vrijgevochten
Londen dat je hier ziet, maar de preutsheid die op springen staat. Sex wordt
op komische wijze neergezet als een bedreigende en tegelijk bevrijdende
factor.
fred van der wal18 april 2009 op 18:00
Het was met Richard Lester snel gedaan
na die drie films en terecht, het was modieuze bagger
.
Huub Mous18 april 2009 op 18:42 Bagger als tijdsbeeld kan achteraf heel mooi
zijn.
Vorige post:
Terug naar HeilooVolgende post
Il faut cultiver son jardin
fred van der wal16 maart 2009 op 17:21 Zodra drs. Huub Mous maar niet zijn rokende lul of zijn krakende reet op tafel legt mag ie alle rare bokkensprongen ter wereld bij elkaar kaatsen en of ie dan als malle Eppie in
het habijt van een afge dragen pastoors robe gaat rond schoffelen of
wijvenkleren aan zijn lijer trekt het zal me worst wezen, want er zijn
bepaalde grenzen aan mijn tolerantie en als ie weer rare, vieze dingen gaat
schrijven, dan weet ik het nog zo net niet wat ik er van denken moet, dus moet
ik het als punt op de vol gende kunstenaarsvergadering gaan in brengen waarna
een motie van orde zal volgen en veel gekrijs omdat de gemoederen hoog gaan op
lopen en het nog tot laat in de nacht onrustig blijft op de streek, ten ge
volge van een optreden van de oproer po litie met de wapenstok en billen
bijtende blafhonden en dan scheur ik weg meet mijn BMW waarin een Boemketel
van 120 deci bel House muziek de straat op bonkt tot over de pijngrens en
omdat pijn fijn is en met leer meer sfeer trek ik sowieso een leren
lingeriesetje aan, gordt de jarretelgordel weer stevig aan en prop een
buttplug tegen de gasvorming er in, dan kunnen we er weer een avond tegen
fred van der wal
17 april 2009 op 21:52
het blijft een tuin als een postzegel en een groen vormgeving van lik me reet
lul nou es een keer niet alleen over allerlei ingewikkelde onderwerpen die
niemand leest, ook niet die kunstlulletjes waar je mee om gaat, maaar pak de
spade ter hand. Ik hoorde dat je zelfs op openingen van de kunstklup Fria komt.
Mijn God, welk een lot!
Huub Mous
17 april 2009 op 22:02
Zeg Fred, was jij niet mede-oprichter van die kunstklup Fria?
fred van der wal
18 april 2009 op 08:53
Geen idee
Na jaren Frankrijk waar een levendige sien is onder artiesten en burgers,
verflauwen oninteressante collegaatjes als een stukje met aardappelstempels
gedrukte grafiek in de lentezon. Ik vind overigens wel dat jij een vloer hebt
die hoognodig gelakt moet worden op die foto waar je in die paapse jurk
mismoedig achter je computer zat heen en weer te rijden van wellust op een
tweedehands burostoel op wielen. Je had kunnen weten dat pausen en prelaten al
lemaal gore flikkers zijn die klein jongetjes in hun reet neuken en dat is niet
goed, die worden zo vol gepompt met kwade sappen en als ze de hik hebben spat
het geil ze nog uit de melkmuilen, overvloeiende van melk en honing. Nu zal ik
je niet zo snel betitelen als een kont op wielen daar ik niets af weet van je
fysieke gesteldheid noch kennis heb genomen van je persoonlijke hobbies doch zo
mijn vermoedens heb, die ik voor mij houd omdat mijn wel ingelichte bronnen
allemaal smakelijke details weten te ver melden die ik hier achterwege zal laten
want voor je het weet is je wijf er van door die toch al veel met je stellen had,
dat weet jij net zo goed als ik, want ze heeft zich niet voor niets kogel rond
gevreten, dat is alle maal frustratie vanzelf. Het bewijst al weer als ik je
ambiance op de foto beschouw dat een baan als kunst histo ricus schraalhans
keukenmeester is, het geen voor een over betaalde ambtenaar met kertspakket een
grove schande is en voor een kunstartiest een aanbeveling. Die morsige tuin van
jou is ook knudde dat zul je met me eens zijn; er is niet eens een bosschage te
vinden waar achter je regelmatig jezelf kunt strelen want een ander doet dat
niet en in je uitgebreide vriendenkring zal toch wel een gebochelde Joods
Negroïde PLO angehauchte trans sexuele tuin architecte met rudimentaire
baardgroei te vinden zijn voor een vrucht bare samenwerking opdat alles wat
leeft en groeit en altijd weer boeit tot volle wasdom moge komen ook in jouw
persoonlijke leven dat de nodige tegenslagen heeft gekend en dat is goed want
eigenlijk heb je het veel te gemakkelijk gehad en dat moet nu maar eens
afgelopen zijn.