"Academici kijken neer op kunstenaars (Deel 1)"
"Academici kijken neer op kunstenaars (Deel 1)"
ACADEMICI KIJKEN NEER OP BEELDENDE KUNSTENAARS EN DAAR HEBBEN ZIJ HET SOMS HELAAS ZELF NAAR GEMAAKT (DEEL 1)
(Situaties en personen in onderstaaande fictieve story hebben geen betrekking op bestaande personen of toevallig overeenkomende situaties en bestaan slechts in de perverse geest van ondergetekende)
Anno nu kunnen adspirant collegaatjes pas naar een kunst academie als ze een HAVO diploma kunnen tonen. Nu is de HAVO een soort opgedikte ULO, dus veel slimmerdjes komen er toch al niet vanaf, maar dat hoeft ook niet voor wie een loopbaan in het veld der kunsten ambieert, daar zijn relaties, een beroepsouwehoermentaliteit en een corrupte, immorele instelling gekoppeld aan een laag IQ van ongeveer 70 veel en veel belangrijker dan enig intellect om de slagingskans te vergroten.
De domheid regeert in het kunstenaarsplantsoen. De daarmee gepaard gaande ijdelheid ook.
Moderne kunst? Het oude liedje: Niets anders dan de Nieuwe Kleren Van De Keizer.
Het gros van de beeldende kunstenaars is samen te vatten in drie categorieën: dom, dom mer, domst. Ik ga dan ook selchts met een enkele waarachtige, integere artistiest om , die meer kan dan alleen kunst maken, maar die allrounders zoals H.K. en zijn goed opgeschil derde wederhelft zijn op de vingers van één hand te tellen en dan houd je thuis nog genoeg vingers over om een kop kutkoffie van Douwe Egberts goudmerk-oud merk aan te vatten en een joint ter grootte van een conifeer aan te steken met je Zippo.
Vooral de semi-analfabete lichting artisten van de jaren voor het verplichte HAVO diploma vormt een hopeloze categorie semi analfabeten. Ik ken van horen zeggen een kunsten maker die niet eens de lagere school heeft afgemaakt, maar moeiteloos de Rijksacademie werd binnen gehaald. Anti intellectualisme was lange tijd na de fifties de grote mode in kunstenaarsland waar platpraters en ongeschoolden de dienst uit maakten. Congruent aan de belangstelling van PVDA kiezers voor ghetto ccultuur.
Het gebrek aan algemene ontwikkeling is bij de doorsnee kunst klant uut het Zuuden des lands gelukkig evident, zodat ik weer eens gelijk heb.
Men waant zich academicus na een kunstschooltje en citeert graag professoren, die de onnozele kunstenmaker in kennis helaas overstijgen en verwijt dat hij de Maastrechster Staar heeft horen luiden maar geen weet heeft van de klepel.
Domme mensen koketteren altijd met academische kennissen.
Een familielid van mijn echtgenote met één jaar huishoudschool en een vocabulair van “Hij Hep” en “Hunnie zeggen” beweert op vakantie te gaan met de een of andere obscure professor uit Leiden. Ik ben er maar verder niet op in gegaan.
Zij vroeg of ik de desbetreffende professor kende. Ik deelde haar mede geen connecties in die kringen te hebben en geen enkele belangstelling in die richting te koesteren. Nooit ben ik erg sterk geweest in relaties kweken. Ik weet niets van professors en ook niets van ICT af.
Nu zegt het weinig, een middelbare school, voor het verdere verloop van het leven of geluk in de liefde. Ik ken een zeer interessant ogende dame die geen middelbare opleiding heeft gevolgd, maar wel een HBO studie volgde en een zeer leesbare, informatieve afstudeer scriptie leverde die er mag zijn over een onderwerp waar ik totaal niets van af weet.
ACADEMISCHE ARROGANTIE IS DE KWAAL VAN ELKE ACADEMICUS EN DAT IS MIJN AXIOMA
In mijn 46 jarige carrière als berucht beroeps beeldend kunstenaar heb ik uitsluitend slechte tot zeer slechte ervaringen met academici gehad en of het dan bèta, alfa of gamma luitjes (die laatste categorie bruggenbouwers doet alles zelf) zijn doet er niet toe.
Ik noem ze altijd kakkedemici en weet dat ze stuk voo stuk voor geen cent zijn te vertrouw en, ook al sturen ze zoveel suikerzoete mails aan mijn adres o.a. door een vrijetijds platvoetindiaan, die daar voor zijn vrindjes en vrouwtje liever geen ruchtbaarheid aan geeft stuurde o.a. een prijzende mail met het woord TOP LOG. Het moest op zijn verzoek geheim blijven.
Hij wil liever niet dat zijn bentgenoten daar allemaal zo maar kennis van nemen anders valt hij in ongenade.
Ik las het mailtje en was direct terecht sceptisch, hetgeen later pas bevestigd werd doordat deze geleerde heer zich openlijk tegen mij keerde op het weblog van de een of andere van zijn griffermeerde geloof afgesodommieterde pensionado, om diens hielen te likken.
Nu heb ik een heel lange adem en hij zal wel in zijn schulp kruipen, omdat ik toch geen partij ben voor hem.
Dezelfde meneer meent mij op het weblog van de potsenmaker M. de huid vol te kunnen schelden en een stroom van verwijten aan mijn adres neer te kalken.
Het zijn altijd weer de inactieve beroepswerkelozen die overlast veroorzaken.
Ze hebben niets omhanden dus projecteren ze hun eigenhaat op anderen.
Ze zeggen wel eens in goed Nederlandsch: Never kick a man that's down. Mijn idee is echter dat die juist moet schoppen. Tegen vrouwen, kinderen en invalide knakkers zoals kunstenaar Pootloos uit SintAnnaparochie durf ik wel. Het liefst zet ik zet met invalidekar en al op hun kop op een spoorbaan, vast geketend aan de rails met het polsje of een enkel bandje. Het heeft te maken met Survival Of The Fittest. Toch wil ik niet gelijk gaan zeggen dat domme mensen gelijk zeehondjes het hele jaar door massaal moeten worden dood geknuppeld. Alleen tijden de voorjaarsvakantie. Een nieuwe lente, een nieuw knuppel geluid. Wat klinkt dat dof als een knuppel een schedel raakt.
Ik wil helemaal niet steeds faksistisch overkomen, maar eigenlijk zou je daar een apparte opvang voor moeten in stellen voor dommem mensen met barakken en uitkijktorens om van het landsschap te genieten van achter de Mag met die eindeloze patroonbanden, het geheel omgeven door elektriek prikkeldraad met 10000 volt er op van een behoorlijke stroomsterkte, dan schroeit het vlees beter dicht, net als in de magnetron. De electrische vliegenmepper. Als het niet gebakken is lus ik het nie.
In een buitengewoon hatelijk commentaar op het weblog van een vroeg bejaard ogende gepensioneerde leraar, die bij beunt als komiek stijl Freek de Jonge, viel de anders zo intelligente, hierboven vermelde , naar men zegt uitermate gematigde, stabiele acade micus, mij aan met enkele uit zijn verband getrokken tekst gedeeltes uit een weblog van mijn hand, lang geleden.
Academici lijden allen aan AA (Academische Arrogantie) was mij al lang duidelijk.
Veel simpele zielen verwarren de auteur van een tekst met de geventileerde ideeën in een stuk proza geuit door de al of niet fictieve hoofdrolspeler.
In hoeverre is de auteur verantwoordelijk voor hetgeen een hoofdpersoon in een verhaal mede deelt? Zelfs als die hoofdpersoon lijkt op de auteur of dezelfdde naam draagt? Als ik mijn naam Google vind ik honderden Fred van der Wals, waaronder een sleepbootkapitein, die scheepjes in flessen bouwt. Een vak apart. Mijn kleine zusje waaar ik reegelmatig de beuk bij in gooi doet het 'm niet na, die kleine teringmeid.
Zo’n meneer moet heel wat te vertellen hebben over zijn avonturen met plestiek lijm en bouwdoos onderdelen.
Laat ik voor de vrandering eens serieus wezen. Het is een oud verhaal en een foutieve gedachte om tekst en auteur met elkaar te verwarren. De erfenis van Freud. De innovator van de paranoïde inlegkunde die generaties auteurs èn lezers een kwaad geweten heeft bezorgd en van academici kunnen wij al helemaal niet veel soepelheid van ideeën of inlevingsvermogen, noch literaire verbeeldingskracht cq. belangstelling verwachten.
De universitair geschoolden zijn immers de eenzijdige non creatieven, de denkers langs geijkte patronen, sjabloonfiguren, de binnehuisstudeerkamerfilosofen die alles weten van een klein deelgebied dat voor niet ingewijden oninteressant is, mummelend over de frag mentatie van de kennis, bewaard door cijfer matige dorknopers, retorten kampioenen, de formules prevelende prelaten, de uitzwavelaars, de vorsers naar het ongewisse, de zielloze administratoren en hoeders van de universele kennis, de vertolkers van de balkentheorie tijdens colleges bouwkunde. Ik volgde eens een college aan de NHL. Balken en geduld zijn de voornaamste eigenschappen van ezels.
FICTIEF GEVAL ÉÉN
HELE NACHTEN ZAT LANG, LANG GELEDEN IN EEN VER LAND EENS EEN NEUROOT, MENEER IMPARSER, MIJN WEBLOGS DOOR TE PLOEGEN OF REAGEERDE VIA EEN PROXY MET BELEDIGENDE TEKSTEN ALS IE WEER DE HOOGTE HAD EN DE FLES LEEG WAS. EEN EENZAME, GEFRUSTREERDE MAN. HONDJE DOOD, WIJF WEG, KINDJE ER VANDOOR IN PARIJS, OUDERS AFGESTORVEN.
PER WEEK 200 PAGEVIEWS VAN IETS OF IEMAND DIE ZICH ANONIEM WAANDE. JA, HOOR, AL LANG ONTMASKERD, ALLEEN WIST IK VANAF HET BEGIN WIE HET WAS!
HIJ HAD BUITEN DE WAARD GEREKEND EN GAF ZICHZELF HIERMEE DE ZWARTE PIET.
“OF IK HET NIET GRIEZELIG VOND”, VROEG MIJN OUDSTE DOCHTER MIJ MAANDEN GELE DEN DIE ZIEKELIJKE BELANGSTELLING TOT DIEP IN DE VROEGE OCHTEND.
“NEE, HOOR, KIND, DAN HEEFT DIE MENEER TENMINSTE NOG IETS OMHANDEN EN IK BEN NU EENMAAL EEN VEEL BESPROKEN, OMSTREDEN KUNSTENAAR WAARVAN ER MAAR WEINIGEN ROND LOPEN OP AARDE. HET ZIJN STERKE BENEN DIE DE WEELDE DRAGEN; KIJK, MAAAR, IK HEB ZE! DAARBIJ KOMT DAT MIJN DIJEN NIET ZIJN VAN STEEN DOCH VAN ELPENBEEN EN OOK NIET VAN TANDSTEEN!
MIJN BORSTEN ALS TROSSEN DRUIVEN! EVEN KRABBEN AAN DE WORST, DRIE KEER PERSEN EN ER VLOEIT KLARE WIJN UIT MIJ, MELK EEN HONING EN AMBROZIJN. EN MEUREN DAT HET DOET!”
De voortdurende stroom van pageviews heeft mij zeer geamuseerd. Vooral de wetenschap dat de zoeker naar verlichting zich lang anoniem waande. De pseudo ontmaskeraar ontmas kerd.
Hij had zo’n succes gehad bij een collegaatje uit het Zuiden des lands en zocht een reprise. Hij is van een zeer koude kermis thuis gekomen waar ik uitgebreid verslag van heb gedaan op mijn weblog maanden geleden en van zijn valse mededelingen niets overeind bleef tot mijn grote vreugde.
Elke valse aantijging, elk onterecht verwijt, elke schoffering zijnerzijds heb ik ontzenuwd. Klinisch fileren heet dat.
Hij had een zacht eitje aan het collegaatje uit het Zuiden des lands. Hoe geheel anders onze grote Fred van der Wal.
Over de verantwoordelijkheid van de auteur voor het gedebiteeerde van een zegsman in een eigen tekst kan ik kort zijn.
Er is jurisprudentie op dat gebied.
De mij buitensporig vijandig gezinde academicus die mij herhaaldelijk aanvalt op ander mans of eigen weblog om succes te oogsten bij zijn medestanders is daar niet mee bekend en ook zijn echtgenote klaarblijkelijk niet, die als Staff Member Of The Board Of Directors Of An Important Dutch High School in goed Nederlands naar ieders tevredenheid op de Kennisscampus een waarde volle secretaresse functie bekleedt en zich aldus een substan tieel noodzakelijk inkomen verwerft, nu de benzine elke week een halfje duurder wordt en de familiewagen toch moet blijven rijden voor het oog van de buren en het imago onder vrienden en kennissen. Een succesformule!
(wordt vervolgd)