FRED VAN DER WAL : KUNSTHISTORICI  SCHRIJVEN HET LIEFST OVER DODE KUNSTENAARS, DIE KUNNEN TENMINSTE NIET TEGEN SPREKEN

 

Jammer genoeg voor de kunstkrietiesie, de fijngriffermeerde collegaatjes en de kunsthistorici ben ik nog steeds niet dood, want dooie kunstenaars zijn de populairste kunstenaars. Ik ben ook niet van plan dood te gaan binnen afzien bare tijd, dat heb ik onlangs nog de Grote Muze beloofd aan de voet van een beeld van Rodin te Z. onlangs nog en wel van aan gezicht tot aangezicht. Beste lezer, misschien kunt U nog even wachten met het zwaaien van de graf takken…

Een zekere meneer K.  heeft in de zeventiger jaren van de vorige eeuw een boek over mij willen schrijven (een ex-leraar met zes M.O. aktes die nu al lang is overleden) en dat was net in de tijd dat ik al herhaaldelijk zei dat ik het mo dewoord 'evaluatie' zo verschrikkelijk vond - het wordt nu gelukkig een beetje minder gebruikt door het luizige, plui zige geitenharenwollensokkenvolkje. Die meneer wilde een dik boek over mijn werk schrijven, een turf van een boek waarin op iedere bladzijde iets uit mijn werk of leven krities werd geëvalueerd en gotbetert Freudiaans geinterpre teerd, naar de eigenlijk al lang achterhaalde mode van die tijd, apekool waar ik toen al fel op tegen was en dat zei ik hem ook, maar dat wimpelde hij af. Ik heb hem met moeite van zijn idee kunnen af brengen. Ik zei hem dat ik het een belachelijk idee vond en er niet aan mee zou werken. Mijn argument dat ik als enige opleiding de lagere school heb gevolgd waar ik maar liefst twaalf jaar over deed, omdat ik alles grondig doe, daar is hij uiteindelijk toch voor terug geschrok ken. Hij geloofde heilig dat ik helemaal geen hbo opleiding had gevolgd en zag af van zijn voor ne men. Dan is het toch wel duidelijk dat ik tegen de keien sta te preken. Een biografie is hetzelfde als een grafsteen.

Ik heb niet alleen die uitgave heel beslist afgewimpeld, maar meerdere, net zoals ik de kunsthistoricus Dr. G. B. van harte bedankte in 1983 om een artikel over mijn werk voor het Stedelijk Museumjournaal te schrijven want daarvoor vond ik het veel te vroeg. Hij ontkent nu overigens dat aanbod te hebben ge daan en dat is weer heel tieperend voor een gereformeerde glimpieper als die gereformeerde hangjurk B.

In 2003 vroeg ik hem een voorwoord te schrijven bij een catalogus van mijn surrealistische werk 1964-1984, dat nauwelijks is geexposeerd, maar daar voelde hij helemaal niets voor, want kunst historici varen graag op veilig, die schrijven nog het liefst over dode kunstenaars, die kunnen tenminste niet tegen spreken.

Ik weet ook heel zeker dat hij door gefrustreerde vrijgemaakt gereformeerden als de de latent homosexuele Groning er van S. en de van zijn gereformeerde geloof afgevallen gefrustreerde tekenleraar M., de poepkliederaar uit Kam pen, die zo graag in het geheim poep- en piessex porno boekies verzamelde en de tekenleraar J. uit Groningen tegen mij opgehitst is.

Het was daarom niet alleen maar prettig om in Frankrijk te zitten, soms voelde ik mij de laatste jaren zeer ontmoe digd en heel erg gedeprimeerd in het bekrompen, calvinistische Nederland tussen dat artistieke griffermeerde luize troepie van Christian Artists en Art Revisited. Die vechtcultuur in het vaderlandse artiestenplantsoen heeft mij nooit gelegen. Ik hoef niet de prima donna te zijn of mijzelf in het centrum van de belangstelling te plaatsen, daar ben ik niet ijdel genoeg voor.

 

Ik had ook lang last van astmatiese klachten en chronische bronchitis, die zo ernstig waren dat in 1988 een zieken huis speod opname noodzakelijk bleek, anders had ik hier nu niet meer gezeten, ik ben bijna gestikt, kreeg zelfs enige tijd last van evenwichts- en hartritme stoornissen en dat is hier voorgoed voor bij.

De lucht in de Bourgogne is de zuiverste van Europa en anders is daar wel de afwezigheid van arrogante, over  gesub sidieerde Nederlandse collegaatjes en tot 2001 mijn Pulmicort inhalator waar ik reuze baat bij had, maar dat is nu llemaal voorbij.

Amsterdam vond ik altijd al erg provinciaal, vergeleken bij Parijs of Londen.

 

Dat programma van Bernard Pivot, dat proberen sommige mensen in Nederland te imiteren, maar die hebben hele maal niet die woordenstroom op niveau, de parate kennis, een grapje hier en daar, one liners bij de vleet, gelardeerd met wise cracks, rond te strooien als pepernoten door de goede Sint.

Die man (B.P.) heeft die boeken echt bestudeerd, die las toch vier, vijf boeken in één week en bij saillante passages legde hij papiertjes. Dat hebben we in Nederland niet. Ze zitten hier maar wat uit hun vette nek te kleppen en te leu teren over de Da Vincicode of andere onzin. Of ze laten de mensen even voelen: ach, we hebben het hier even over Nederlandse literatuur c.q. beeldende kunst, maar ik heb natuurlijk veel meer verstand van de Amerikaanse, Poolse, Tsjechische, Zuid-Afrikaanse, Russische, Chinese of de Engelse kunst en literatuur, zoals dat bekakt sprekende bisex uele NRC fatje Adriaan van Dis. Dat is in kranten ook zo. Als een Nederlander iets citeert, dan citeert hij iedereen be halve een andere Nederlander, want hij is bang voor provinciaal aangezien te worden.

Nederland is een tiepies transito land met de daarbij behorende mentaliteit, een land dat het achterland naar de mond praat, een nepotistiese oligarchie met een democratiese facade.

Neem nou het uit Amerika overgewaaide afgrijselijke verschijnsel van de stand up comedian. Ik vind het walgelijk. Iedere platte mislukte ko miek denkt in Nederland een Lenny Bruce te zijn. Als ik een cabere tier hoor raaskallen over koningin Beatrix die anaal geneukt wordt door meneer de potsenmaker zelf op het toneel en door zijn naar binnen gestompte keiharde dikke cabaretlul een bebloed poepertje er aan over houdt, dan bekruipt mij een gevoel van ergernis. Ik vind het geen majesteitsschennis, hoor, daar ben ik teveel repu blikein voor. Ik vind het hele maal niks. Zouteloos. Ik zou ‘m graag eens op zijn bek slaan. Ik vind ondanks mijn grote aversie tegen art. 31 aanhangers de vrijgemaakt gereformeerde kerk Hans Werkman trouwens de meest lezenswaardige literatuur kritikus in Neder land.